Ο επίλογος ενός τέλους

Η λέξη επίλογος, πάντα αναφέρεται σε κάτι που τελειώνει. Είναι ένας σχολιασμός αυτού που τελειώνει. Είναι μια μικρή περίληψη αυτού που τελειώνει… Έτσι για να νιώσεις ότι τελειώνει! Βέβαια και αλλιώς νιώθεις ότι τελειώνει αλλά μάλλον δεν το συνειδητοποιείς, το έχεις στο μυαλό σου να πλανάτε, να υπάρχει κάπου εκεί τριγύρω..  

Κακό πράγμα η συνειδητοποίηση.  Εκεί που λές ότι όλα θα πάνε καλά, όμορφα και ομαλά, έρχεται αυτή η ριμάδα λέξη, μπαίνει κάπου εκεί στην μέση. Καταλαβαίνεις ότι όλα έχουν τελειώσει… Θέλοντας και μη σε κάνει να πονάς, να σκέφτεσαι και να ξανασκέφτεσαι. Τι καλά θα ήταν να μην μπορούμε να σκεφτούμε.

Αυτή η πουτάνα η σκέψη λοιπόν, ενεργοποιείται εκεί κάπου προς το τέλος, λίγο πριν τον επίλογο, στο τέλος. Γίνεται η νοερή συνέχεια του τέλους. Κάτι που τραβάει το τέλος να μην τελειώσει. Ξεκινάει να γράφεται ο επίλογος, οι συγγραφείς πονάνε, οι αναγνώστες τρίβουν τα χέρια τους. Ο επίλογος μπορεί να είναι και όμορφος, ιδανικός.

Ιδανικά όμως και πάλι θα μας πονάει. Όχι για κανέναν άλλον λόγο, αυτός είναι τελικά ο σκοπός του, να σε πονέσει. Μπορεί να είναι σε ένα ενδιαφέρον άρθρο, μπορεί να είναι σε ένα δοκίμιο, μπορεί να είναι σε ένα βιβλίο η μια σχέση. Δεν έχει σημασία. Για αυτό και μείς, θα δώσουμε ένα τέλος χωρίς επίλογο, για να μην πονέσουν οι συγγραφείς και να μην χαρούν οι αναγνώστες! Και μια μέρα, βροχερή και με αέρα, ίσως και με χιόνι, όλα αυτά θα έχουν ξεχαστεί. Και ο επίλογος δεν θα έχει πλέον νόημα να γραφεί… Μα τι μαλακίες γράφω, καλοκαίρι έρχεται…

Πυξαράς Δημήτρης