Επιεόρτια δέηση

Κάθε χρόνο στις γιορτές, Χριστούγεννα, πρωτοχρονιά, μερικοί μελαγχολούν, άλλου κάνουν σχέδια, θέτουν στόχους, μετράνε μέρες… Όλοι όμως κατά βάθος ψάχνουν να βρουν κάτι, κάτι που τους λείπει. Τρομερή δυναμική αυτές τις μέρες: Όλα μπαίνουν κάτω από έναν μεγεθυντικό φακό. Αν είσαι χαρούμενος και ευτυχισμένος, η ευτυχία σου θα μεγαλώσει. Αν δεν είσαι, όλα θα είναι ποιο έντονα. Κάτι όμως θα λείπει.

Τι κάνεις άραγε αν αυτό που λείπει δεν το είχες ποτέ; Και δεν μιλάμε για τα μεγάλα στα σημαντικά, μιλάμε για τα απλά. Ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, να ξυπνάς το πρωί και να είναι εκεί δίπλα σου, να θες να ζήσεις μια μέρα παραπάνω μόνο και μόνο για να δεις ένα χαμόγελο!

Τι κάνεις άραγε αν αυτό που λείπει δεν το είχες ποτέ; Ένα τρυφερό χάδι, ένα πείραγμα, μερικά ναζάκια. Και κάθε μέρα να λιώνεις. Να ψάχνεις όλα αυτά που μερικοί τα θεωρούν δεδομένα. Ειρωνεία; Δεν το αξίζεις; Αν το αξίζεις γιατί δεν το έχεις? Γιατί άραγε και πως…

Τι κάνεις άραγε αν αυτό που λείπει δεν το είχες ποτέ; Θα σου πω εγώ τι κάνεις! Δουλεύεις όλη μέρα για να ξεχαστείς. Συναναστρέφεσαι με ανθρώπους, που μέσα σου ξέρεις ότι όχι απλός δεν θα έπρεπε να υπάρχουν, όχι καν να τους μιλάς, αλλά σου βγάζουν μια αηδία, γιατί η εγωπάθεια τους σε τυφλώνει! Γεμίζεις τον χρόνο σου τόσο πολύ που κάνεις τον εαυτό σου να μην έχει χρόνο ούτε καν να σκέφτεται! Το ονομάζεις ευτυχία, εθελοτυφλείς, καταπίνεις τα ξερατά σου, αντί να φωνάξεις το βουλώνεις, μοιράζεις χαμόγελα αριστερά δεξιά και όταν έρθει το βράδυ, παίρνεις το κοκτέιλ από τα χάπια σου. Κοιμάσαι και ονειρεύεσαι. Μέχρι να πάει 7:20 και ο παράδεισος σου να χαθεί. Και ξεκινάς πάλι την παράγραφο από την αρχή…

Και φτάνει εκείνη η στιγμή, που έχεις απογοητευτεί τόσο από τους ανθρώπους που δεν μπορείς πλέον να το διαχειριστείς, αυτό σε ματώνει. Και ξέρεις ότι δεν μπορείς να τους απογοητεύσεις και εσύ γιατί δεν είσαι σαν και αυτούς. Για αυτούς είσαι ένα κομμάτι κρέας, ένας ακόμα. Δεν τους αρέσουν λέει αυτά που κάνεις, γιατί δεν τους ακούγεται σωστό μετά από 10 ώρες σε μια δουλειά γραφείου να γυρνάς τσόντες. Δεν τους ακούγεται σωστό… Αλλά εσύ δεν πλήγωσες ποτέ κανέναν εσκεμμένα, ήσουν πάντα ειλικρινής. Ήσουν πάντα ευγενής και ας μην τους άξιζε.

Δεν θα μετρήσω ποτέ μου μέρες για να δω πότε θα αλλάξει η χρονιά, πότε θα έρθει το καλοκαίρι και πότε θα είναι η επόμενη μου άδεια. Και αν αυτή η διαφορετικότητα μου με καταδικάζει να μην είμαι ποτέ αποδεκτός, χαλάλι! Μικρό το κακό, έτσι και αλλιώς τι είχα, τι έχασα… Όταν δεν έχει, δεν μπορείς να χάσεις. Ο πόνος γίνεται γαλήνη και η γαλήνη ηρεμία. Λένε ο χρόνος τα γιατρεύει όλα, ευχαριστώ, θα συνεχίσω να ξύνω τις πληγές μου.

Πυξαράς Δημήτρης

Το γράμμα σου

Το γράμμα σου

Ξέρεις κάτι; Ήθελα απόψε να σου γράψω ένα γράμμα, ναι ένα γράμμα. Αλλά δεν ήξερα που να το στείλω. Άρα αποφάσισα να σου γράψω από εδώ. Να σου γράψω στον πρώτο ενικό και ας ξέρω ότι ποτέ δεν θα το διαβάσεις... Τραγικό; Ναι είναι...

Ξέρεις πάνε σχεδόν 10 χρόνια. Δέκα χρόνια από εκείνο το όμορφο απόγευμα. Αρχές καλοκαιριού, 5,30 το ραντεβού, ήρθες στις 6 παρά. Η πρώτη ματιά, σοκ. Θυμάσαι; Ήταν να βγούμε με μια κοινή φίλη και το νέο αμόρε της... Επιτυχία μεγάλη ο τύπος... Αλλά με εμάς κάτι δεν πήγε καλά και το ξέραμε και οι δύο από την πρώτη στιγμή. Από το πρώτο αμήχανο χαμόγελο, πριν καν το γεια, πριν καν ακούσω την φωνή σου.

Εκείνο το απόγευμα το περάσαμε μαζί, μέχρι αργά το βράδυ. Δεκατρείς Ιουνίου του Δύο χιλιάδες Δέκα. Από εκεί και μετά σε ερωτευόμουν από την αρχή κάθε φορά που σε έβλεπα. Κάθε απόγευμα μετά την δουλειά, κάθε βράδυ μετά την προπόνηση, κάθε πρωί όταν ξυπνούσες στην αγκαλιά μου. Παράνοια. Για αυτή την παράνοια υπαίτια ήσουν εσύ...

Τώρα θα μου πεις, τόσα χρόνια μετά, ποιος θυμάται και τι. Ποιος, τι και γιατί. Ήθελα να σου γράψω για έναν και μοναδικό λόγο: από εκείνο το απόγευμα και μετά, με κατέστρεψες. Δεν μπόρεσα ποτέ να νιώσω κάτι σαν αυτό που ένοιωσα μαζί σου. Δεν το ξαναβρήκα ποτέ! Μου λείπει. Μην χαρείς, σε ξεπέρασα. Αν και, αν κάπου σε δω, έστω και από μακριά, να είσαι σίγουρη ότι πάλι θα σε ερωτευτώ. Ευχή και κατάρα όλο αυτό.

Κείμενο χωρίς συνοχή, που δεν θα διαβάσεις έτσι και αλλιώς. Ούτε κανείς άλλος δεν θα διαβάσει. Άντε ίσως κανένας άσχετος, που δεν θα καταλάβει. Τι να καταλάβει; Πόσα κρεβάτια αλλάξαμε τόσα χρόνια; Πόσες αγκαλιές; Πόσα χίλια; Γιατί; Αυτή την κατάρα την κουβαλάω ακόμα πάνω μου, μέσα μου. Πως μπορεί να εξαγνιστεί το κακό; Εσύ τα κατάφερες; Ποια η συνταγή;

Παράπονο, έτσι; Πονάει αυτό που θα πω, αλλά... Ρε γαμώτο, πόσο σπάνιες μπορεί να είναι κάποιες καταστάσεις; Κάποια συναισθήματα; Πλήρωση σε υπέρτατο βαθμό. Τώρα τι;

Κάτι τέτοια, άτιμα βράδια, θα έδινα τα πάντα, να νιώσω έτσι ξανά έστω και για λίγο. Να νιώσω έτσι έστω και για 5 λεπτά και μετά ας ένοιωθα για πάντα πόνο. Κάπου είχα διαβάσει, ότι οι άνθρωποι λέει, λαμβάνουμε ορθολογικές αποφάσεις. Ή έστω οριακά ορθολογικές. Και πάντα, για να έχουμε κάτι, αποκλείουμε και θυσιάζουμε αμοιβαία κάτι άλλο...

Μαλακίες, για ένα τέτοιο πεντάλεπτο, θα θυσίαζα τα πάντα!

Πυξαράς Δημήτρης

Χαμένες μέρες

Μέρες παράξενες,

Παράξενες μέρες

Κοίτα τριγύρω σου

Πάνε χαμένες

Πόνος παντού και αδιαφορία

Βρομάει η ατμόσφαιρα

Σηψαιμία

Ο χρόνος σου τελειώνει

Μέρες χαμένες

Μάτια στραμμένα αλλού

Δυστυχισμένα

Τα φύλα πέφτουν κάτω

Ο χρόνος σου τελειώνει

Τα χρόνια περνούν

Ο χρόνος σου τελειώνει

Μέρες σαν αυτές παράξενες

Πάνε χαμένες

Στο μυαλό έχεις πολλά

Και ο χρόνος σου τελειώνει

Μια νύχτα θα φύγεις μακριά

Το κρύο ζυγώνει

Μέρες Παράξενες

Μέρες Χαμένες

Πυξαράς Δημήτρης