Δευτέρα 29 Δεκεμβρίου 2014

Απωθημένο

Ίσως όχι να με ερωτευτείς, ίσως να αρκούμουν στο να βλέπω το χαμόγελο σου
Τα μάτια σου όταν ξυπνάς το πρωί, τα ατημέλητα μαλλιά σου
θα τα τίναζα όλα για ένα σου ναι, όλα
Ή μάλλον όλα για ένα σου ίσως, για ένα σου ας το δούμε..
Για μια ευκαιρία.
Και ξέρεις κάτι, ήμουν έτοιμος, είχα βρει εναλλακτικές!
Παράνοια; Βλακεία; Έρωτας; Όλα μαζί;
Δεν ξέρω τι σκατά! Ένα ξέρω, σε έβλεπα και έχανα τα λόγια μου!
Περίμενα να περάσουν 24 ώρες για να σε δω ξανά, τυχαία.
Γοητεία, ομορφιά, χημεία. Μονομερές ατύχημα!
Της πουτάνας στο μυαλό μου,
σαν δεκάχρονο που βλέπει τον πρώτο του έρωτα!
Ίσως, θα, μπορεί, πραγματικά λυπάμαι όχι.
Και ένα βλέμμα δυναμικό μα και τόσο μελαγχολικό.
Ανεπάρκεια!
Ένα χαμόγελο, αντίδραση αναμενόμενη
Αμηχανία. Ελπίδα; Ίσως...
Το μόνο σίγουρο; Ένα απωθημένο να καίει το μυαλό μου

Πυξαράς Δημήτρης

Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2014

Ξεκάρφωμα

Ξέρεις κάτι ρε γαμώτο; Σε γουστάρω!
Αλλά κάθε φορά που είσαι "δίπλα" μου, στον ίδιο χώρο μαζί μου,
θέλω να σου πω τόσα!
Πρέπει να σου πω τόσα! Και δεν μπορώ!
Δεν έχω τον χώρο και τον αέρα!
Ντρέπομαι ακόμα και να σε κοιτάξω για αυτή μου την αδυναμία.
Και νιώθω να φεύγω κάθε μέρα και ποιο μακριά σου!
Ποιο μακριά από την ευκαιρία να σε γνωρίσω.
Η αλήθεια που δεν μπορώ να σου πω, σε μορφή ποιήματος.
Έτσι για το ξεκάρφωμα!

Πυξαράς Δημήτρης

Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2014

Υπάρχουν πριγκίπισσες εδώ?

Σε έβαλα μπροστά σε έναν  καθρέφτη
Ξαφνιάστηκες!
Σε ρώτησα τι βλέπεις
Μου είπες μια κοπέλα,
Μια κοπέλα; Απόρησα
Μια κοπέλα μου, επιβεβαίωσες
Και άραγε κάνω τόσο λάθος;
Μήπως δεν βλέπω καλά;

Το ξανασκέφτηκα! Πάλι το ίδιο συμπέρασμα!
Σε ξαναρώτησα, εκνευρίστηκες
«Μια κοπέλα βλέπω», είπες ξανά
Παράξενο! Η αλήθεια είναι πως και οι πριγκίπισσες δεν διαφέρουν στην όψη από τις άλλες κοπέλες
Εγώ όμως κάτι άλλο βλέπω.. Κάποια διαφορετική...
Μια πριγκίπισσα
Ευκαιρία να δούμε το ίδιο,
Και αν δεν βρούμε την πριγκίπισσα αυτή άμεσα,
Να την δημιουργήσουμε!
Άραγε, σε πόσο θα υπάρχει μια πριγκίπισσα εδώ; 

Πυξαράς Δημήτρης

Τρίτη 11 Νοεμβρίου 2014

Της Τροίας η ωραία Ελένη

Μάτια στρόγγυλα μεγάλα
Μαλλιά καστανά
Μια πριγκίπισσα, μάγισσα, θεά
Ακόμα και ο θεός Έρωτας, πολύ μικρός μπροστά της
Ο ωραία Ελένη, ποια Τροία για σένα θα καταστραφεί;
Σαν νέος Πάρις, να κλέψω την καρδιά σου καρτερώ
2 φιλιά, ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά

Τόσο όμορφη που ένα ψεύτικο όραμα σου προσκυνώ
ταξίδια κάνω στην μεσόγειο:
Περσία, Συρία, Αίγυπτος
Παρέα με τον Πλάτωνα, σε ψάχνουμε
Να βρούμε το γνήσιο σου εγώ.
Να σε ερωτευθούμε και να σε υμνήσουμε

Για σένα θα μπορούσαν εκ νέου να γράψουν ποιήματα ο Παλαμάς και  ο Ρίτσος
Για μια νέα ωραία Ελένη.
Μια ωραία Ελένη που δεν πήγε στην Τροία,
Δεν έχει πατέρα τον Δία
Δεν έγραψε για αυτή ο Όμηρος
Μια ωραία Ελένη που κάθε σύγχρονος Πάρις ονειρεύεται
Μια ωραία Ελένη που ακόμη και ο Έρως θα μιλούσε ξανά στην Σαπφώ
Για μια ωραία Ελένη,
Εσένα!

Πυξαράς Δημήτρης

Κυριακή 9 Νοεμβρίου 2014

Τριαντάφυλλα

Κόκκινα και ρόζ,
Σαν τα δυο σου χείλη                                   
Την μια κόκκινα και την άλλη ροζ
Ένα κραγιόν να παίζει με το χρώμα
Της απαράμιλλης τους ομορφιάς.
Ερωτισμός χωρίς όρια, και ένα χαμόγελο αγγελικό
Βλέμμα σκεπτικό, πινελιά στην μύχια σου γοητεία
Μαγεία, ποίηση και ζωγραφική
Τέχνες, μπροστά σου πολύ μικρές
Ανίκανες να περιγράψουν των χειλιών σου την ομορφιά
Ένα κραγιόν να παίζει ακόμα με το δίλημμα
Κόκκινα ή ροζ;

Η απάντηση, μάλλον και τα δύο!

Πυξαράς Δημήτρης

Κυριακή 26 Οκτωβρίου 2014

Στης Ιθάκης τα στενά δρομάκια

Σαν βρέθηκε ο δρόμος του πηγεμού για την Ιθάκη
Φτάσαμε στον προορισμό μας
Η Ιθάκη είχε αλλάξει
Ο χάρτης παλιός
Τα σοκάκια πλέον μεγάλοι δρόμοι
Κανένας γνωστός
Νέοι άνθρωποι, νέα γούστα.
Κάθομαι σκεπτικός
Δύσκολο το ταξίδι
Άραγε γιατί;
Βρίσκω μερικά δρομάκια
Φαντάζουν γνώριμα από παλιά
Από τα λίγα που έχουν μείνει,
Περιπλανώμενος σε αυτά συλλογιέμαι
Που θέλω να πάω τελικά;
Είναι τα δρομάκια λίγα, μετρημένα σε δέκα δάκτυλα
Που και τα δέκα δεν χρειάζεται να τα μετρήσεις
Που και τα δέκα σε πάν έξω από την Ιθάκη.
Βγαίνοντας από την πόλη, βλέπω μια μάγισσα γνωστή από παλιά
Κοιτάζοντας κάτω, βλέπει τον ίσκιο μου και μονολογεί
« Μακρής ο δρόμος σου γνωστέ άγνωστε. Υπέφερες για να φτάσεις! Θυσίασες πολλά! Και τώρα, σαν νέος ταξιδιώτης, καλό ταξίδι να έχεις. Για μια νέα Ιθάκη, στο μυαλό σου όμορφη και ιδανική. Σαν ταξιδιώτης, ποτέ σου δεν θα βρεις την δική σου Ιθάκη» 

Πυξαράς Δημήτρης

Σάββατο 25 Οκτωβρίου 2014

Ματιές και βλέμματα

Από ένα παράθυρο κοιτάς,
Σύννεφα, βροχή, μουνταμάρα
Βιαστικοί περαστικοί, βρεγμένη από την βροχή
Ένα ζευγάρι, λίγο ποιο κάτω
Χορεύει μέσα στην βροχή
Βρέχεται, κρυώνει, θερμαίνετε
Και είναι τα βλέμματα τους γεμάτα φως, έρωτα και ελπίδα
Από το παράθυρο σου κοιτάς,
Το φως ανοικτό, είναι Κυριακή πρωί
Κλεφτές ματιές, ζήλιας και θαυμασμού
Και συνεχίζεις να κοιτάς…
Ψάχνεις τριγύρω να βρεις και σύ το άλλο σου μισό
Η μοναξιά έρχεται κάθε πρωί και κάθε βράδυ
Τις μέρες τις βροχερές
Καμιά φορά και όταν βλέπεις ανθρώπους να χορεύουν…
Η  βροχή δεν σταματά, στο βρεγμένο τζάμι καθρεφτίζεται πλέον το βλέμμα σου

Το βλέμμα σου, οι ματιές σου, εσύ! 

Πυξαράς Δημήτρης

Πέμπτη 23 Οκτωβρίου 2014

Ένα σου φιλί

Και ξυπνάς κάθε πρωί, 
ψάχνεις για το φιλί
Ένα φιλί που θα σε ξυπνήσει απ τον ύπνο τον βαθύ
Ναναι γλυκό, 
χείλι κόκκινα
Δεν θέλω πολλά,
ένα φιλί
Λίγα δευτερόλεπτα στον παράδεισο
Και μετά άσε με να περιπλανιέμαι στην κόλαση
Μην ξεχάσεις,
Όταν φεύγεις,
 ένα χαμόγελο

Ένα χαμόγελο να έχω να θυμάμαι…

Πυξαράς Δημήτρης

Σάββατο 18 Οκτωβρίου 2014

Για σένα

Ίσως η μόνο ψευδαίσθηση ύπαρξης θεού και παραδείσου, είναι η λάμψη των ματιών σου και το υπέροχο χαμόγελο σου…
Η απόδειξη ύπαρξης κολάσεως είναι το μελαγχολικό σου βλέμμα.

Η μάχη της αβεβαιότητας και της βεβαιότητας, στο ίδιο πρόσωπο.
Και ο συνδυασμός αυτός, πηγή αιώνιας ατέρμονης γοητείας



Πυξαράς Δημήτρης
 

Ευαίσθητοι άνθρωποι

Οι ευαίσθητοι άνθρωποι είναι πάντα και οι ποιο σκληροί…

Είναι αυτοί που θα σε βοηθήσουν
Που θα κάνουν από ζητιάνο τον άλλο βασιλιά
Θα σου χαρίσουν γοβάκια για να βάλεις στον χορό
Θα σου σκουπίσουν τα δάκρυα και θα τα κάνουν χαμόγελο
Θα σου δώσουν να φας αν πεινάς, χωρίς να το ζητήσεις

Είναι όμως και αυτοί
Που θα σου σπάσουν το χέρι όταν πας να τους κλέψεις
Που θα σε πουλήσουν πριν προλάβεις να τους πουλήσεις
Που θα σε κάνουν να κλάψεις όταν πας να τους κοροϊδέψεις
Που θα σε κάνουν από βασιλιά ζητιάνο με όποιο κόστος

Είναι αυτοί
Που δεν θα το βουλώσουν στην αδικία
Που θα σου χαμογελούν και ας υποφέρουν
Που πάνω από όλα θα σκεφτούν το συνολικό καλό
Που δεν θα τους καταλαβαίνεις

Είναι αυτοί
Που θα τους θεωρήσεις ασήμαντους, και ας έχουν κάνει τόσα σημαντά
Που θα τους θεωρείς χαζούς και ντροπαλούς και ας  μην είναι
Που θα τους πεις άξεστους και ας είναι και από σένα ποιο κομψοί

Είναι αυτοί που δεν πρέπει να έχεις πολλά πολλά μαζί τους
Είναι ευαίσθητοι, για αυτό μείνε μακριά

Πυξαράς Δημήτρης 


Παρασκευή 10 Οκτωβρίου 2014

Αφιερωμένο στην μοναξιά

Μοναξιά μου όμορφη, πόσο σε λατρεύω
Σ αγαπώ και σε μισώ, με τρως
Επιλογή μου!
Στου μυαλού μου την φυλακή, δαίμονες γυρίζουν πολλοί
Να κάνουν παρέα στην μοναξιά
Ζιζάνια τρελά
Όντα και αυτά μοναχικά

Μοναξιά μου όμορφη, τόσο κινδυνεύω να σε χάσω
Σε μιας φυλακής, σε λευκά κελιά
Κομποσκοίνι πλέκω με κόμπο χοντρό
Με μαύρη κλωστή και μαύρο κορδόνι
Και οι δαίμονες βοηθάνε σιγαλιά

Με μια καταδίκη
Χάνω το όμορφο εγώ μου,
Έναν εαυτό τραγικό,
Να απορεί:
Ποιος βασανίζεται τελικά, ο δαίμονας η ο δαιμονισμένος;
 Γιατί ο δαιμονισμένος κάποια στιγμή θα ελευθερωθεί, ο δαίμονας δεν θα γλυτώσει ποτέ!  Αρχή φόρμας

Πυξαράς Δημήτρης

Κυριακή 5 Οκτωβρίου 2014

Εκ παραδόξου καταδίκη

Είναι και εκείνη η στιγμή που τελειώνει η μουσική.
Η νύχτα όμως συνεχίζει.
Και εσύ κάθεσαι εκεί, κοιτάς μέσα στο σκοτάδι το ταβάνι.
Δεν βλέπεις κάτι.
Τι να δείς;
Μέσα σε όλο αυτό, πρέπει να βρεις μια λύση φωτός.
Ίσως έναν διακόπτη.

Μα πως να ανάψεις το φως όταν δεν έχεις ρεύμα;
Σαν να είσαι κουτσός και να τρέχεις να συναγωνιστείς δρομέα των 100 μέτρων.

Να κάνεις την προσπάθεια, γύρνα τον διακόπτη.
Αποτέλεσμα ξέρεις ότι δεν θα δεις.
Γεγονός τετελεσμένο από πριν.
Πατάς στο παράδοξο των πιθανοτήτων.

Ένα παράδοξο που πριν μερικά χρόνια με μαθηματικά απέδειξες ότι δεν ισχύει.
Βαράς το κεφάλι σου στο μαξιλάρι.
Σε έχουν καταδικάσει τρις εξισώσεις.
Σε έχεις καταδικάσει, εσύ!

υ.γ:Και μια που κάναμε και αναφορά σε μουσική... Το συναίσθημα του ποιήματος είναι ίδιο με αυτό του Zarathustra, όπως μας το εκφράζει ο Strauss μετά την έκτη παύση!
https://www.youtube.com/watch?v=IFPwm0e_K98


Πυξαράς Δημήτρης

Παρασκευή 3 Οκτωβρίου 2014

Ο βάτραχος σου

Κάθε μέρα, περιμένει να σε δει να βγαίνεις
Από το μικρό σου γυάλινο παλάτι
Ω μικρή πανέμορφη πριγκίπισσα
Περιμένεις την στιγμή που θα έρθει ο πρίγκιπας
Η έστω ένας ιππότης.
Ιππότης άραγε, τι μέτρια κατάσταση…
Και ο βάτραχος,
Ο άγνωστος εσού βάτραχος σου,
Ψάχνει την ευκαιρία να σε δει
Να σε δει να σε θαυμάσει
Στην όψη σου να γίνει πρίγκιπας και αυτός
Για μια στιγμή
Όπως στο παραμύθι αλλά χωρίς φιλί, με μια ματιά
Να είναι ένας πρίγκιπας σε λίμνη,
Ένας πρίγκιπας στο βασίλειο των μαύρων ματιών σου,
Ψεύτικος ναι, σαν ψεύτικο φρύδι  
Βάτραχος αλλά πρίγκιπας,

Μεταμόρφωση για τα όμορφα σου μάτια!

Πυξαράς Δημήτρης 

Πέμπτη 18 Σεπτεμβρίου 2014

Ο φόβος μας νίκησε πάλι

Ο φόβος σκοτώνει τα όνειρα…
Ο φόβος σκοτώνει την ελπίδα….
Και όταν τα όνειρα μένουν πίσω,
Βολευόμαστε στο κάθε τι μέτριο
γινόμαστε μέτριοι
ζούμε και αναπνέουμε για την μετριότητα.
Και ο συμβιβασμός μας πνίγει
Η μάζα μας φωνάζει
το αστικό πλήθος μας επικροτεί
Και ο εαυτός μας κείτεται κάπου εκεί χαμένος
νεκρός σε ένα φθινοπωρινό δάσος, που καλοκαίρι δεν είδε
χωρίς πουλιά, χωρίς λουλούδια, χωρίς ζώα
Κρανίου τόπος, με πεταμένα σκουπίδια από τουρίστες με μαύρες κάλτσες και σανδάλια
θέαμα αστείο μα και τραγικό
Ο φόβος μας νίκησε πάλι

Πυξαράς Δημήτρης

Πέμπτη 31 Ιουλίου 2014

Τα ποιο όμορφα του κόσμου αυτού

Τι ποιο όμορφο από μια γλυκιά Καλημέρα
Τι ποιο όμορφο από μια ψιθυριστή καληνύχτα
Από ένα χαμόγελο το πρωί
Από μια ζεστή αγκαλιά
Από ένα φιλί στο μάγουλο
Τι ποιο όμορφο από λίγη καλή παρέα,
Ένα βιβλίο, λίγη μουσική,
Ένα ηλιοβασίλεμα, μια όμορφη ανατολή
Μια πεταλούδα που πετά,
Τον καυτό ήλιο και την δυνατή μπόρα
Αλλά έλα, ας αφήσουμε τις μαλακίες
Από όλα τα όμορφα του κόσμου,
Τι ποιο όμορφο από σένα... Τίποτα!

Παρασκευή 18 Ιουλίου 2014

Ενδόμυχη πυρά

Κάπου εκεί, σε βλέπω κάθε μέρα στα κλεφτά.
Την μια στον ύπνο μου
Την άλλη στο ξύπνιο μου
Μα κάθε φορά από μακριά..
Σαν αδέσποτο σκυλάκι που βλέπει λιχουδιά
Επιζητώ το άρωμα σου και ένα χαμόγελο
Για μια φωτιά που άναψε με μια ματιά
Καναντέρ δεν πετάνε να την σβήσουν
Εκεί μέσα βαθειά καίει σιγά σιγά
Έλα λίγο ποιο κοντά, ίσως ξεφύγει καμιά σπίθα

Να πάρεις φωτιά και συ, να καίμε παρέα

Σάββατο 12 Ιουλίου 2014

Στιγμοφιλική ανάλυση του χρόνου

Τα πάντα στην ζωή μας είναι στιγμές. Πολλές μικρές λιλιπούτιες στιγμές που συνθέτουν την καθημερινότητα μας. Στιγμές άλλες φορές όμορφες και άλλες φορές δυσάρεστες.
Με αυτές λοιπόν τις στιγμές, τις όμορφες – τις άσχημες, είμαστε αναγκασμένοι να ζούμε – συζούμε καθόλη την διάρκεια της ύπαρξης μας. Είναι αυτές που δίνουν αρνητικό η θετικό τόνο στην ζωή μας. Ορίζουν την χροιά της φωνής μας, την ύπαρξη χαμογέλου στο πρόσωπο μας η και καμιά φορά κάνουν τα μάτια μας να χάνουμε μερικά υγρά που τρέχουν στα μάγουλα μας.

Και όσο αυτές οι στιγμές περνάνε, φεύγουν, χάνονται. Ένα ρολόι μετράει αντίστροφα, σαν κάποιος να το έχει βάλει στην αντίστροφη μέτρηση. Για κάθε λοιπόν στιγμή που θα περάσει, εμείς θα έχουμε την ευκαιρία να ζήσουμε μια στιγμή λιγότερη. Ο χρόνος μας μειώνεται και νομοτελειακά, ακόμα και αν δεχτούμε την απόλυτη χαοτηκότητα πράξεων και γεγονότων, αυτός ο χρόνος δεν πρόκειται ποτέ να αυξηθεί. Όσο και αν είναι λοιπόν αυτό το συνολικό άθροισμα στιγμών που θα περάσουν, για κάθε στιγμή που αφαιρείται θα μειώνεται. Ένα άθροισμα που μέρα με την μέρα, ώρα με την ώρα, λεπτό προς λεπτό μειώνεται.

Αυτές λοιπόν οι στιγμές, όσες και να είναι έχουν ένα εκούσιο δικαίωμα και μεις μια αιώνια ατέρμονη υποχρέωση. Ενδόμυχα από την αρχή του κόσμου, βάση του δικαιώματος – υποχρέωσης που υπάρχει, προκύπτει μια πολύ απλή φράση, που σίγουρα την έχουμε ακούσει αλλά ίσως όχι εμπεδώσει: ζήσε την κάθε σου στιγμή, σαν να είναι η τελευταία, ζήσε την στιγμή. Την στιγμή για την στιγμή, την στιγμή για σένα!


Πυξαράς Δημήτρης

Κυριακή 29 Ιουνίου 2014

Αυτό το όνειρο

Μην μου χαλάτε το όνειρο,
Όσο και αν σας αφήνω
Δείξτε λιγάκι σεβασμό,
Στο αίμα που για άλλη μια φορά χύνω

Να σου χαλάνε το όνειρο
Και συ να τους αφήνεις,
Να θες να πας μπροστά
Και όλο πίσω να μένεις

Μην μου χαλάτε το όνειρο,
Όσο και αν σας αφήνω
Για ένα όνειρο εγώ ζω
Ας μην είναι χαλασμένο

(οι 2 πρώτοι στοίχοι της δεύτερης στροφής είναι αυτολεξεί παρμένοι από το τραγούδι του Θ. Παπακωνσταντίνου – Όνειρο που κυκλοφόρησε το 1993).


Πυξαράς Δημήτρης

Πέμπτη 26 Ιουνίου 2014

Στάση Ζωής

Ζηλεύει η νύχτα την ημέρα
Και η αυγή το δειλινό
Και στην ζωή όσα έκανες πέρα
Σε μια στιγμή είναι όλα εδώ
Μνήμες ντέρτια και ευκαιρίες
Στήσαν χορό φανταχτερό
Παππούδες πάνε σε πορείες
Χωρίς απώτερο σκοπό
Με του μυαλού σου τις αλχημείες
Κάνουν παιχνίδι φανερό
Τι και αν ‘έφαγες πισώπλατα σφαίρες
Ξέπλυνε τα τραύματα μόνο με νερό
Και στων δηλών σου φόβων τις φοβέρες

Χάρισε γλέντι, φανταστικό

Πυξαράς Δημήτρης

Παρασκευή 20 Ιουνίου 2014

Γεια, κακές μου συνήθειες

Ξύπνησα σήμερα το πρωί
Και είπα να κόψω τις κακές συνήθειες
Γυναίκες, ξίδια και αναβολικά
Σε μια στιγμή, φύγαν πήγαν μακριά
Μια ζωή, ζώντας πλέον θα ζω
Συμβιβασμένος στης πραγματικότητας το μακελειό
                                                    
Είδα τα αδέρφια μου, να πεθαίνουν στον δρόμο
Είδα τους φίλους μου, σαπισμένους από το ξύλο
Είδα κολλητούς να μαλώνουν για ένα θηλυκό
Για τις κακές συνήθειες που πλέον δεν ακολουθώ

Σαν καλό παιδί, πλέον δεν θα τρέχω στο περιφερειακό
Την μηχανή θα παρκάρω, και θα πηγαίνω σιγά
Αυτοκίνητο οικογενειακό, λες να βγαίνουν γούστα και με αυτό;
Μια ζωή, ζώντας πλέον θα ζω
Και μια μέρα θα βρω και έναν θεό,
Σε μια γωνιά, μια εκκλησίας
Να προσεύχομαι για έναν παράδεισο
Όμορφο, ήρεμο και ιδανικό
Να μην πάνε χαμένες τόσες κακές συνήθειες

Που θυσιάστηκαν για καλό…

Πυξαράς Δημήτρης

Σάββατο 14 Ιουνίου 2014

Ζώντας το δίλημμα

Καμιά φορά, είναι όλα τόσο όμορφα
Την έχεις δίπλα σου
Σου μιλάει
Στα λέει όλα
Και εσύ εκεί
Χαρούμενος – ευτυχισμένος
Την ακούς να σου λέει για άλλη μια φόρα πόσο πολύ τον θέλει
Πόσο ιδανικός είναι
Πόσο τέλειος
Και εσύ εκεί
Να απορείς...
Τι είναι χειρότερο
Να μην ξέρεις τίποτα;
Ή

Να ξέρεις πόσο θέλει κάποιον άλλο;

Πυξαράς Δημήτρης

Παρασκευή 13 Ιουνίου 2014

Για μια χαμένη Ελπίδα

Κυκλοφορώ τις τελευταίες μέρες ανάμεσα σε πολύ κόσμο. Μέσα σε μια αχανή πόλη, στις απαρχές του καλοκαιριού. Σε κάθε αλλαγή εποχής, ο κόσμος μοιάζει να φοβάται, μαζεύεται λίγο, προσαρμόζεται. Φέτος είναι μια εμπειρία διαφορετική, έξω και μακριά από αυτή την ατέρμονη και αέναη πραγματικότητα…

Φέτος λοιπόν, όπου και αν τύχει να πάω, όπου και αν τύχει να σταθώ, βλέπω ένα κοινό μοτίβο: πρόσωπα μη χαμογελαστά, τρομοκρατημένα, δυστυχισμένα. Είναι στιγμές που σκέφτομαι πως ίσως εγώ να τα βλέπω όλα έτσι. Από την άλλη, ακόμη και αν εγώ τα βλέπω έτσι, για να φαίνονται, κάπως έτσι πρέπει να είναι.. Τι είναι άραγε αυτό που έχει αλλάξει τόσο πολύ τον κόσμο γύρο μας; Που πήγαν οι εποχές; Που, πότε και γιατί… Και για να το πάω λίγο ποιο μακριά, θα γίνουμε όλοι όπως παλιά; Όπως κάποτε;

Πριν μερικά χρόνια, μια τέτοια περίοδο είχα γνωρίσει μια κοπέλα. Μια κοπέλα μπροστά από την εποχή της. Είχε όλα αυτά, που έχουμε όλοι εμείς στις μέρες μας, πολύ μα πολύ πριν από εμάς, νομίζω αν θυμάμαι καλά εν έτη δύο χιλιάδες και έξι. Αυτή η κοπέλα ήταν ένα θαύμα της φύσης εκ φύσης. Όμορφη. Έξυπνη. Από καλή οικογένεια και δήλωνε χορτοφάγος. Η χορτοφαγία βέβαια καμιά φορά μπορεί να συνάδει με ψυχότροπες ουσίες, αυτές τις ουσίες τις γνωστές και ως ναρκωτικά η ποιο απλά στην καθαρεύουσα του δρόμου, πρέζα.

Αυτή η όμορφη που λέτε κοπέλα, με όλα αυτά που της χαρίστηκαν απλόχερα, στοιχεία που πολλοί από εμάς θα παρακαλούσαν θεούς και δαίμονες, λιτούς και δεμένους για να τα είχαν, δεν χαμογελούσε ποτέ. Και σήμερα, όπως επέστρεφα σπίτι μου από την εργασία μου την θυμήθηκα. Σαν μια μύχια αλήθεια, ενώ περίμενα το τρίχρωμο φανάρι να γίνει πράσινο, κοιτώντας αριστερά δεξιά, ήρθε στο μυαλό μου. Η μιζέρια τριγύρω; Η έλλειψη χαμόγελου; Δεν ξέρω.. το θυμήθηκα όμως…

Και εκεί που την θυμήθηκα δαγκάθηκα. Δαγκάθηκα τόσο που δεν άντεξα. Μου ήρθε να ουρλιάξω, δεν το έκανα βέβαια, κράτησα χαρακτήρα. Από αυτόν τον χαρακτήρα που όλοι χρόνια τώρα κρατάμε. Το χαρακτήρα που κρατάμε και χάνουμε την ελπίδα μας, το κάθε τι όμορφο μέσα μας και γύρο μας. Ελπίδα… Μια λέξη που σε πολλούς από εμάς δεν λέει τίποτα. Αν και τώρα που το σκέφτομαι, κάποια στιγμή έβγαινα με μια Ελπίδα. Μέχρι εκεί. Πιστεύω πως και όλοι εσείς βγαίνατε με μια ελπίδα κάποια στιγμή.

Το θέμα πάντως δεν είναι με το ποια βγαίνατε, είτε άντρες είτε γυναίκες, αλλά το που χάθηκε αυτή η κοπελιά η Ελπίδα. Αυτή η γαμημένη σκύλα, που έρχεται και εξαφανίζεται χωρίς λόγο και ουσία. Αυτή η όμορφη Ελπίδα… Η Ελπίδα που λέτε είχε χαθεί από την όμορφη κοπέλα που λέγαμε ποιο πάνω. Δεν την ήθελε, δεν την γούσταρε καθόλου. Εγώ πίστευα πως μπορεί και να την ζήλευε. Κακό πράγμα η ζήλια που λένε. Ώσπου μια μέρα κάτι άλλαξε και αυτές οι δύο γίναν φίλες. Η όμορφη μας κοπέλα, έκανε αίτηση για υποτροφία σπουδών στο εξωτερικό, πήγε σε μια σάπια κρύα χώρα. Μέχρι να της πούνε αν θα πάει, σταμάτησε να είναι και χορτοφάγος. Τα ναρκωτικά ήταν πλέον παρελθόν μέσα σε μόλις έναν μήνα (ίσως και λίγο παραπάνω) και το χαμόγελο ήρθε ξανά στην ζωή της.

Που να είναι η δική μας Ελπίδα άραγε; Πότε θα έρθει να μας πει ένα γεια και σε μας αυτή η πουτάνα; Όλοι εκεί έξω  την ψάχνουν, εγώ όχι πλέον. Λέω πως θα έρθει μόνη της μια μέρα, σαν δώρο, επίσκεψη με κουλουράκια και χυμό, η ότι άλλο, ποιος ξέρει. Για αυτό και κάθε μέρα, λέω να βάζω τα καλά μου, να με δεί, να με ερωτευτεί και να μείνει… Να μεθύσουμε γλυκά, χωρίς πονοκεφάλους και ζαλάδες.

Την λένε Ελπίδα, και λείπει από την ζωή όλων μας…

Πυξαράς Δημήτρης 

Πέμπτη 5 Ιουνίου 2014

Τα χείλη σου

Είναι και αυτά τα δύο υπέροχα χείλη
Που τα σκέφτεσαι και γίνεται μέσα σου πανικός
Τα κοιτάς, τα ποθείς, είσαι κοντά μα και μακριά
Ονειρεύεσαι, τα ονειρεύεσαι
Μα δεν τα έχεις!
Και το όνειρο μένει όνειρο,
Και αυτή η μαγευτική τους υφή άγνωστη σε σένα
Τι και αν είσαι κοντά,
Ξέρεις πως δεν τα έχεις!
Η ομορφιά τους βασανιστήριο
Η παρουσία τους απόλαυση
Και τι δεν θα έδινες για ένα τους φιλί,

Αρκεί να μην ήταν στο μάγουλο!

Πυξαράς Δημήτρης

Τετάρτη 4 Ιουνίου 2014

Τι είναι sexy

Με ρώτησες τι είναι για μένα sexy.
Μια όμορφη συζήτηση σου απάντησα.
Χαμογέλασες, δεν με πίστεψες.

Δεν σου ξαναμίλησα, με έχασες.

Να είσαι!


Το να γίνεις ο καλύτερος είναι λίγο δύσκολο!
Το να τους δείξεις ότι είσαι ο καλύτερος, είναι θέμα χρόνου!

Πυξαράς Δημήτρης

Τρίτη 3 Ιουνίου 2014

Αφιερωμένο σε κάθε νύχτα

Και αυτή η νύχτα δεν περνάει,
Δεν λέει να ξημερώσει απόψε,
Το μυαλό γεμάτο ενοχές,
Δεν λέει να ξεκουραστεί!

Ενοχές για όνειρα τα οποία δεν είδε,
Και όσα είδε, δεν τα κυνήγησε,
Θαμμένο μέσα σε μια ατέρμονη μιζέρια.
Μία λύπη παντοτινή, μία λύπη που δεν λείπει,
Είναι εκεί
Καταστρέφει κάθε τι το ωραίο.

Και οι ώρες δεν περνάνε,
Αλλά και να περάσουν που θα πάνε;
Και αύριο πάλι το βράδυ θα ρθει…

Και εκείνη η νύχτα δεν θα περνάει…

Πυξαράς Δημήτρης 

Παρασκευή 30 Μαΐου 2014

Το δικό σου λιμάνι

Ξέχασα κάτι να σου πω,
Πως θα είμαι εκεί να σε περιμένω
Λιμάνι σε απόμερο νησί,
Φουρτούνες και μπόρες δεν θα καταλαβαίνω..

Σαν βγεις σε πέλαγος ανοικτό,
Και κύματα ψιλά συναντήσεις,
Κόντρα ο αέρας να φυσά
Σε παρακαλώ μην με λησμονήσεις

Σε κάθε σου φουρτούνα, θα υπάρχω εγώ
Στην συμφορά να σου δίνω λύση
Λιμάνι σε απόμερο νησί,

Μια αγκαλιά που σε περιμένει για να γεμίσει 

Πυξαράς Δημήτρης

Πέμπτη 29 Μαΐου 2014

Κρασί κόκκινο Ξυρό

Δεν θέλω τίποτα παραπάνω από το να πεθάνω ήρεμος.
Μια όμορφη μέρα, με ήλιο, ζέστη, θάλασσα και κρασί.
Κρασί κόκκινο ξυρό, και ας μην το πίνω.
 Να μυρίζω απλά το άρωμα του…
Να θυμάμαι την γεύση του…
Δίπλα στην θάλασσα, μόνος με το κρασί μου!
Αυτό το κρασί, την μόνη μου αγάπη…

Να το κοιτώ και να το μυρίζω…
Να μου χαμογελά, να το ερωτευτώ για άλλη μια φορά…
Κρασί που δεν θα πιω, μα την καρδιά μου θα γεμίσει…
Να μου θυμίσει πως είναι να τελειώνει…
Μα αυτή την φορά να μην τελειώνει αυτό, να τελειώνω εγώ…

Με τον βλάκα Χάρο, τον ψεύτη,
να παρακαλώ για μια στιγμή ακόμα
Την βάρκα να μην βάλει μπρος
Το νόμισμα μου να μην πάρει
Να είναι η αναμονή γλυκιά,
Και η αγονία πικρή

Και όλα αυτά, για μια στιγμή ακόμη με το γλυκό κρασί μου
Χάρε μου, τι γλυκιά αίσθηση… Διώξε το κρασί… Μην μας δει να φεύγουμε
Και μέχρι να φύγει, πες καμιά μαλακία να περάσει η ώρα…
Από αυτές που έλεγα και γω κάποτε…


Πυξαράς Δημήτρης

Ένα σκληρό ναρκωτικό...

Δευτέρα στις 6.30
Ήρθες στις 7.00
Τυχαία συνάντηση,  4 άτομα, μια παρέα!
Απόγευμα και ο ήλιος να καίει.
Πέρασαν οι ώρες, έγινες άμεσα ανάγκη
Πέρασαν οι μέρες, έγινες αρρώστια
Σκληρό ναρκωτικό, που η εξάρτηση του δεν περνάει
Που σε καταστρέφει και το γουστάρεις
Που ξεχνάς τον καύσωνα, τον ήλιο, την κούραση, το ταξίδι
Κάνει πάρτι η καρδιά και το μυαλό λογική δεν έχει
Με ένα κλικ, απλά…
Τίποτα άλλο!
Σε μια στιγμή. Σκέψη παντοτινή.
Ένα σαράκι να σε τρώει,
Σαν σάπιο πλοίο,
Μα η σαπίλα μένει…
Και συ σε άλλη θάλασσα να ταξιδεύεις ποια
Με άλλον καπετάνιο, του καλοκαιριού την πληγή ξεχνάς
Την βουτάς μέσα στο χιόνι , το αίμα να παγώσει

Μα η αιμορραγία μένει, ίσως όχι σε σένα…

Πυξαράς Δημήτρης 

Οι δήθεν!

Μ αρέσει όταν γίνεται αυτό
Όταν με θες για το δήθεν μυαλό μου
Όταν θες το δήθεν καλό μου
Όταν με νοιάζεσαι και δήθεν μαγαπάς.
Μια λούμπεν οπτασία,
Και η διαφορά σου , διαφορετική.
Με ένα μικρό κοινό σε όλα με τους άλλους…
Το δήθεν σε κάθε πρόταση,
Το δήθεν σε κάθε αίσθημα,
σε κάθε σου κίνηση
Δεν πειράζει, όλοι οι δήθεν είναι αληθινά αληθινοί
Και μένουμε πίσω εμείς οι ανώτεροι,
 οι δήθεν σκληροί…
Σε όλα μας ψεύτικοι…

Πυξαράς Δημήτρης

Τρίτη 27 Μαΐου 2014

Έργο ζωής

Το παράλογο έργο της ζωής, είναι το μόνο έργο που δεν μπορείς να κάνεις πρόβα!
Ίσως είναι το μόνο έργο που δεν μπορείς να ξαναπαίξεις.
Αλλά σίγουρα, είναι το μόνο έργο που γράφεις εσύ το σενάριο!
Δεν ξέρεις πότε θα αρχίσει και πότε θα τελειώσει!
Είναι διαδραστικό! Γεμάτο εκπλήξεις και συγκινήσεις!
Μην χάνεις τον χρόνο σου, παίξτο όπως θες εσύ!
Όπως μπορείς εσύ!


Και όχι όπως σε κάνουν να σου βγεί!

Πυξαράς Δημήτρης 

Για μια Ελπίδα...

Πίνω νερό στο όνομα σου
Νερό πικρό
Νερό αλμυρό
Βαδίζω στις λάθος επιλογές σου
Σε ακολουθώ
Σε πιστεύω και ας μην είσαι εγώ
Δύνομαι! Λάθος! εξακολουθώ
Σε φαύλες ελπίδες στηρίζω μια αλλαγή
Παυσίπονο του θανάτου είναι η ζωή

Και η ελπίδα καρτερεί

Πυξαράς Δημήτρης

Σάββατο 24 Μαΐου 2014

Στις θέλησης το ταξίδι

Και αν έκανα ταξίδια μακρινά
Και αν το μυαλό βγήκε βόλτα για να ξεχάσει
Κάτι μου φωνάζει πίσω από τα αυτιά
Μια ζωή χαμένη,
Που δεν λέει να αλλάξει
Και πήγα και έγινα, ναυτικός
Σε θάλασσες μα και σε ποτάμια
Τους σκάρτους να τους παίρνει μακριά ο αφρός
Που κάνει η προπέλα σαν γυρνάει…

Και πέρασε για άλλη μια φορά ο καιρός
Και λίγο πολύ, όλα ήταν ίδια!
Στον τοίχο βαρούσαμε το κεφάλι μας,
Πατούσαμε σε στάχτες και αποκαΐδια…
Σκέψεις και ελπίδες μείναν ορφανές
Τα θέλω μας, ξεχασμένα γερόντια
Ήρωες μια εποχής μακρινής.

Και αν έκανα ταξίδια μακρινά,
Την δύναμη ποτέ μου δεν βρήκα,
Τα θέλω μου να βάλω μπροστά!

Πυξαράς Δημήτρης

Πέμπτη 22 Μαΐου 2014

Κατάθλιψη

Έχω μια φίλη, κολλητή,
Είναι πάντα μαζί μου, δίπλα μου
Ζει μέσα μου, στο αίμα μου
Με συμβουλεύει και με παρακινεί.
Πολλές φορές είναι κακιά. Τρομακτική
Σαν ένας μεγάλος άγριος μαύρος σκύλος,
Που σε έχει από κοντά,
Σου βγάζει δόντια και σου ορμά!
Αλλά τι να κάνω, αυτήν έχω για κολλητή.
Την αγαπώ και με μισεί.
Χωρίς αυτή, είμαι μισός.
Χωρίς εμένα, είναι ανύπαρκτη.


Πυξαράς Δημήτρης

Τετάρτη 21 Μαΐου 2014

Η συνέχεια της σκέψεις

Ώρες, ώρες, στιγμές, στιγμές
Κάπου εκεί, γυρνάνε όλα στο μυαλό μας
Σκεφτόμαστε πολύ, λέμε λίγα.
Όλα είναι ήρεμα, όμορφα, σκατά
Συμβιβαζόμαστε. Φυτοζωούμε
Υπάρχουμε και απλά καταναλώνουμε οξυγόνο.
Κατάντια; Πραγματικότητα;
Όλα είναι ρευστά,
Και η σκέψη συνεχίζεται…

Πυξαράς Δημήτρης

Δευτέρα 19 Μαΐου 2014

Φέτος στις διακοπές...

Σκέφτομαι πως έρχεται καλοκαίρι
Κουνούπια, μύγες, έντομα
Και κάπου εκεί θα έρθει και ο Αύγουστος
Θα πάω διακοπές!
Διακοπές στα ίδια, όπως τόσα χρόνια…
Αλλά φέτος χωρίς εσένα!
Στην παραλία μας, χωρίς εσένα,
Στο εκκλησάκι μας, χωρίς εσένα
Στο λιμανάκι, χωρίς εσένα
Ακόμη και στα κατσάβραχα, χωρίς εσένα!
Μόνος.
Αλλά δεν πειράζει, θα κλείνω τα μάτια
Θα σε σκέφτομαι
Και θα είναι σαν να είσαι εκεί
και συ εκει!
Θα μας φαντάζομαι μαζί,
Αγκαλιά, φιλιά, πόλεμος μέσα στην θάλασσα…
Θα είμαι μόνος, αλλά θα είσαι και εσύ εκεί!

Και ας είσαι σε άλλη αγκαλιά…

Πυξαράς Δημήτρης
 

Παρασκευή 16 Μαΐου 2014

Η ερωμένη

Από την σκέψη στην δράση,
Και από την δράση εδώ, στην παρακμή.
Άραγε θέλει πολύ σκέψη η παρακμή;
Δεν ξέρω, σταμάτησα να την σκέφτομαι.
Προσπάθησα τουλάχιστον, έλπιζα να την αποφύγω.
Να μην με πιάσει, να ξεφύγω. Λίγο κατάντια;
Και όπως χάζευα το φεγγάρι, τους ανθρώπους να περνούν,
Είπα να αλλάξω μάτια, να βρω δύο άλλα ποιο ρομαντικά.
Δεν μπόρεσα να βρώ, και άφησα το δικά μου τα παρακμιακά.
Να κοιτάζουν από την δικιά τους σκοπιά, και να μην με αφήνουν να μην σκέφτομαι,
Την ερωμένη πολλών μας,
Την παρακμή….

Πυξαράς Δημήτρης

Πέμπτη 15 Μαΐου 2014

Λάθος


Και ναι έκανα ενα λάθος
Και το συμπλήρωσα με ενα ακόμα λάθος
Έλα κρίνε με! Κράξε με! Πες μου κατι!
Για το ποσο λάθος είμαι.
Για το ποσο ανεύθυνος!
Πες μου απλα κατι!
Ετσι για να σε ακούσω,
Για να κανω το λάθος να σε ακούσω!
Ίσως κανω το λάθος να κανω το σωστό!
Αλλα όπως και να χει,
Θα είμαι εγω
Πυξαρας Δημήτρης

Τρίτη 13 Μαΐου 2014

Κρυφές Αντοχές

Δεν υπάρχουν αγάπη μου κρυφές αντοχές
Και αν αντέχεις φανερά, θα τρως τον εαυτό σου
Μέρα με την μέρα, ώρα με την ώρα.
Κρυφές αντοχές, σου πουλάν αγάπη και έρωτα
Κρυφές αντοχές, κάτι θα αλλάξει και καλά
Όλα μένουν ίδια, στάχτες, συντρίμμια και αποκαΐδια
Και εσύ τα αναπνέεις βαθιά.

Σε νιώθω, σαν και σένα ήμουν και εγώ
Πίστευα σε κρυφές αντοχές, τυφλές ελπίδες
Κρυφές αντοχές, δηλητήριο στις φλέβες μου
Και αρρώσταινα και δεν ήμουν καλά
 Και όσο και αν θες, και όσο και αν μπορείς
Πλέον μάθετο  καλά,

Δεν υπάρχουν κρυφές αντοχές μωρό μου

Πυξαράς Δημήτρης

Κυριακή 11 Μαΐου 2014

Αν...

Αν, μια λέξη δύο γράμματα
Αν, μια λέξη τόσα λεφτά χαμένα στο τζόγο
Αν, μια λέξη, μια νέα αρχή, ίσως μια επιτυχία
Αν, μια λέξη δύο γράμματα, την κάναν ταινία
                                                             
Και αν, δύο λέξεις, μεγάλο το ρίσκο
Και αν αλλάξει, Και αν μου κάτσει, και αν πετύχω.
Και αν μείνω, και αν…

Και, τρία γράμματα πολλές συζεύξεις.
Και αυτό, και εκείνο, και το ένα και το άλλο…
Αν, και αν βγάζεις άκρη υπέροχα!
Αν και αν δεν βγάζεις άκρη ακόμα ποιο υπέροχα!
Παράξενα τα παιχνίδια των λέξεων…

Όπως και να έχει, άστα γάματα! 

Πυξαράς Δημήτρης

Σκέφτεσαι, το λές;

Ότι σκέφτεσαι να το λες,
Όπου βρεθείς και όπου σταθείς,
Σε Παραλίες, βουνά, ρυάκια και ποτάμια.
Θα χτυπήσεις, θα βραχείς.
Θα πέσεις και θα σηκωθείς.
Ουρές θα κάνουν όσοι σε ακούν,
Όσο είσαι κάτω θα σε περιγελούν,
Μα όταν έρθει η ώρα και αν σηκωθείς,
Μπορεί και να μην μείνει κανείς.

Θα μοιάζεις με αετό , μικρό!
Που στα γεννοφάσκια του, ήταν πολύ χαζό!
Μα τώρα σαν ανοίγει τα φτερά, όλο τριγύρω πετά!
Και τον χαζεύουν όλοι αυτοί, που τώρα εσένα περιγελούν!
Και όλα αυτά με πράγματα απλά,
Με λέξις ίσως και χωρίς ιδανικά,
Θα σου μοιάζουν πολύ απλά,
Τότε που θα έχεις δικά σου φτερά!

Και αν είσαι και λίγο ντροπαλός,
Και δεν σε παίρνει να μιλάς πολύ πολύ,

Σκέψου λίγο τον μικρό μας αετό…

Πυξαράς Δημήτρης

Παρασκευή 9 Μαΐου 2014

(Σε) Θέλω...

Θέλω να σε δώ ένα πρωί,
Κάπου εκεί τυχαία,
Να κάνεις όσα δεν έκανες μαζί μου.
Να χαμογελάς, να γελάς, να διασκεδάζεις.
Να είσαι σε μια ζεστή αγκαλιά, και ας είναι ξένη.
Να μου χαμογελάσεις, να μου πεις ένα γεια!
Να είσαι όπως την πρώτη φορά που σε είδα,
Χαμογελαστή, ξένοιαστη, ευτυχισμένη!
Και ας είσαι αλλού, σε άλλη αγκαλιά
Κάνε τις συστάσεις, να του πω ένα γεια.
Όσο και αν πονάει, θα είναι μεγάλη χαρά!

Σε αυτή την πόλη γίναμε ξένοι, γνωστοί.
Άγνωστοι, γνωστικοί! Λιγομίλητοι, λακωνικοί.
Και τα μάτια σου υπέροχα όπως πάντα!
Το χαμόγελο σου μαγευτικό!
Η ανάσα σου καυτή, καθαριστική!
Και όπως σε κοιτώ, θέλω να βλέπω ότι δεν ζήσαμε μαζί,

Να είσαι μια άλλη εσύ!
Να έχεις μια άλλη ζωή!

Πυξαράς Δημήτρης

Κάνει απαισιοδοξία

Σήμερα από το πρωί, κάνει απαισιοδοξία. Χωρίς κάποιο λόγο. Έτσι απλά! Ξύπνημα, καφές, τσιγάρο, χέσιμο. Όπως κάθε μέρα. Αλλά σήμερα η μέρα είναι διαφορετική, κάνει απαισιοδοξία. Χωρίς λόγο! Και να σου πω και ένα μυστικό; Δεν με νοιάζει ο λόγος. Με ενδιαφέρει ότι κάνει απαισιοδοξία.

Πέρασε και αυτή η μέρα, ήρθε το αύριο. Ένα αύριο απαισιόδοξο. Χωρίς λόγο και αυτό. Όλα πάνε καλά. Όμορφα! Όπως λέω και σε όσους με ρωτούν τι κάνω, πως είμαι: Ησυχία, τάξης και ασφάλεια. Στον κόσμο αρέσει να του λές βαρετά πράγματα. Πουλάει η μιζέρια. Να σε κοιτούν και να νιώθουν ότι είναι καλά. Γίνονται φίλοι σου. Όμορφα πράγματα, άλλωστε είπαμε: Ησυχία, τάξης και ασφάλεια.
Μια μέρα το είπα αυτό σε έναν ταξιτζή  γείτονα, εδώ στην γειτονιά. Μάλλον θα παράκουσε και με παράπονο μου είπε: και γω αγόρι μου, όλη μέρα στο ταξί είμαι… Καμιά ελπίδα! Είχε φανεί λίγο φως στο τούνελ, κάποιος να με καταλαβαίνει.. Αυτό το άτιμο το «και γω» στην αρχή. Που μάλλον δεν ήταν «και γω» αλλά «θέλει μπαταρία το ακουστικό». Αφού με τον παππού δεν έπιασε, είπα να πάω στον γιατρό.

Δεν βρήκα ψυχολόγο, και έκλεισα σε έναν ορθοπεδικό του εοπυυ. Πολύ καλό παιδί, τζιμάνι! Του λέω πως νιώθω και το γιατί, και μου λέει θα κάνουμε μια μικρή επέμβαση στην μέση. Και όλα θα είναι καλά μετά! Δεν κατάλαβα πως η απαισιοδοξία είχε να κάνει με την μέση. Αλλά γιατρός δεν είμαι. Βέβαια, καμιά φορά αν καμιά «φίλη» έχει κανένα θέμα, ρίχνω κανένα μάτι, να πω μια άποψη ρε αδερφέ! Αλλά γιατρός δεν είμαι!

Πέρασε ο καιρός, η απαισιοδοξία έγινε θλίψη, μην σου πω και κατάθλιψη. Πήρα την κιθάρα μου και έπαιξα σε μια πλατεία. Μάζεψα μερικά κέρματα και πήγα σε ένα ψυχίατρο. Από αυτούς που κάνουν καλά τις ψυχές των ανθρώπων και θησαυρίζουν οι φαρμακευτικές. Με πλάκωσε στα χάπια και μου είπε ότι είμαι καλά! Υπήρχε όμως και η εναλλακτική! Αφού ήμουν καλά μπορούσαμε να κάνουμε μερικές συναντήσεις, συνεδρίες τις ονόμασε, για να λύσουμε το θέμα… Θέμα; Μα ήμουν καλά! Και αν δεν ήμουν τι θα κάναμε δηλαδή;

Μάλλον η εγχείριση στην μέση είχε ποιο πολύ λογική.  Ίσως να ήταν εκείνη η λύση και απλά να είχε αποτύχει! Ιατρικά λάθη γίνονται πολύ συχνά. Και στο κάτω κάτω τις γραφής, τι να κάνει σωστά ένας γιατρός που του δίνεις φακελάκι μόνο 500 ευρώ. Σκέφτηκα να πάω να την ξανακάνω! Ποτέ δεν ξέρεις…

Γυρνώντας σπίτι, ένα απόγευμα, από την δουλειά, συνάντησα εκείνον τον πάππου – ταξιτζή! Ξαφνιάστηκα, ήρθε και μου μίλησε πρώτος. Αυτή την φορά άκουγε… «Ρε Δημήτρη» μου είπε «είμαι 60, θα ζήσω 3 χρόνια, τι θα γίνει μετά το ταξί;». Εκείνη την μέρα έκανε απαισιοδοξία και για τον παππού! Νομίζω ότι εκείνη την μέρα με κατάλαβε. Τον άκουσαν να λέει στον περιπτερά μια μέρα, όταν τον ρώτησε τι κάνει, «ησυχία – τάξη  και ασφάλεια».  Και ο περιπτεράς χάρηκε. Και γω στο άκουσμα αυτό, ένιωσα άσχημα, που σε αυτή την γειτονιά, γίναμε 2!

Πυξαράς Δημήτρης

Και μετά, βαρέθηκα

Είναι κάτι στιγμές που λές βαρέθηκα.
Κοιτάς τριγύρω σου και αναγουλιάζεις.
Κλαίς, βρίζεις, ξεσπάς. Δεν αλλάζεις κάτι.
Η ίδια ρουτίνα κάθε μέρα, κάθε ώρα κάθε στιγμή.
Και μετά μου λες ξανά, βαρέθηκα.
Και όλα πάλι από την αρχή.
Μια αρχή βαρετή, ανιαρή και σάπια.
Που δεν αλλάζει και σε βολεύει.
Και γω βαρέθηκα. Και γω σας βαρέθηκα…
Και αυτές οι στιγμές δεν περνάνε.
Δεν πάνε πουθενά, είναι εδώ και μας περιμένουν.
Και συ βαριέσαι, και γω βαριέμαι…
Περνάν οι μέρες, οι νύχτες, οι μήνες.

Απαισιοδοξία, λύπη, θυμός.
Και μετά μου λες, βαρέθηκα.. 

Πυξαράς Δημήτρης

Τετάρτη 30 Απριλίου 2014

Αναμονή

Περνάει ο χρόνος, περνάς και συ
Χειμόνας, καλοκαίρι, άνοιξη
Σε μια σειρά τρελή       
Τα αγαπάς και σε αγαπάνε
Σαν να είναι αληθινά

Όλα αλλάζουν
Όλα μένουν ίδια
Περνάει ο χρόνος, περνάς και συ
Η καρδιά πονάει, κάτι να βρει λαχταρεί
Και ας ξέρει πως θα είναι μοναχή

Περνάει ο χρόνος, γερνάς
Περνάει η ζωή, χάνεσαι
Καλοκαίρια, χειμώνες, άνοιξη
Πλέον σου μοιάζουν με καταστροφή
Μια λαχτάρα, μένει απλά, μαζί σου εκεί…

Αυτή και η αναμονή..

Πυξαράς Δημήτρης

Ο επίλογος ενός τέλους

Η λέξη επίλογος, πάντα αναφέρεται σε κάτι που τελειώνει. Είναι ένας σχολιασμός αυτού που τελειώνει. Είναι μια μικρή περίληψη αυτού που τελειώνει… Έτσι για να νιώσεις ότι τελειώνει! Βέβαια και αλλιώς νιώθεις ότι τελειώνει αλλά μάλλον δεν το συνειδητοποιείς, το έχεις στο μυαλό σου να πλανάτε, να υπάρχει κάπου εκεί τριγύρω..  

Κακό πράγμα η συνειδητοποίηση.  Εκεί που λές ότι όλα θα πάνε καλά, όμορφα και ομαλά, έρχεται αυτή η ριμάδα λέξη, μπαίνει κάπου εκεί στην μέση. Καταλαβαίνεις ότι όλα έχουν τελειώσει… Θέλοντας και μη σε κάνει να πονάς, να σκέφτεσαι και να ξανασκέφτεσαι. Τι καλά θα ήταν να μην μπορούμε να σκεφτούμε.


Αυτή η πουτάνα η σκέψη λοιπόν, ενεργοποιείται εκεί κάπου προς το τέλος, λίγο πριν τον επίλογο, στο τέλος. Γίνεται η νοερή συνέχεια του τέλους. Κάτι που τραβάει το τέλος να μην τελειώσει. Ξεκινάει να γράφεται ο επίλογος, οι συγγραφείς πονάνε, οι αναγνώστες τρίβουν τα χέρια τους. Ο επίλογος μπορεί να είναι και όμορφος, ιδανικός.

Ιδανικά όμως και πάλι θα μας πονάει. Όχι για κανέναν άλλον λόγο, αυτός είναι τελικά ο σκοπός του, να σε πονέσει. Μπορεί να είναι σε ένα ενδιαφέρον άρθρο, μπορεί να είναι σε ένα δοκίμιο, μπορεί να είναι σε ένα βιβλίο η μια σχέση. Δεν έχει σημασία. Για αυτό και μείς, θα δώσουμε ένα τέλος χωρίς επίλογο, για να μην πονέσουν οι συγγραφείς και να μην χαρούν οι αναγνώστες! Και μια μέρα, βροχερή και με αέρα, ίσως και με χιόνι, όλα αυτά θα έχουν ξεχαστεί. Και ο επίλογος δεν θα έχει πλέον νόημα να γραφεί… Μα τι μαλακίες γράφω, καλοκαίρι έρχεται…

Πυξαράς Δημήτρης

Κυριακή 27 Απριλίου 2014

Είμαι άθεος, όχι λεπρός

Μερικοί άνθρωποι γεννιόμαστε διαφορετικοί. Μπορεί να έχουμε 2 χέρια, 2 πόδια, μύτη, αυτιά αλλά μέσα στο κεφάλι μας ο εγκέφαλος μας αντιλαμβάνεται μερικά πράγματα κάπως αλλιώς. Φυσικά αυτό συμβαίνει σε όλους, κανένας δεν είναι ίδιος με κάποιον άλλον. Εκτός από το θέμα του θρησκεύματος! Θα μου πει κάποιος ότι είναι λογικό από την στιγμή που υπάρχουν τόσες θρησκείες, ο καθένας να κάνει την επιλογή του. Επιλογή, καμιά φορά όχι και τόσο δική του αλλά της κοινωνικής ομάδας στην οποία ανήκει. Τι γίνεται όμως όταν από τις τόσες «επιλογές» δεν διαλέγει καμία;

Κάθε μέρα λόγο επαγγέλματος έρχομαι σε επαφή με πολλούς ανθρώπους. Ο καθένας φυσικά με την νοοτροπία του. Άλλοι θρήσκοι, άλλοι λιγότερο θρήσκοι, καμιά φορά και ιερής. Πολύ σπάνια όμως θα συναντήσει κανείς άτομο που να μην εντάσσεται σε κάποια θρησκεία. Όπως λέει και η λαϊκή ρήση «να μην έχει τον θεό του»… Βέβαια ο σοφός λαός μας, το έβγαλε αυτό για άλλο λόγο. Στατιστικά λοιπόν, το να βρείς ένα άνθρωπο που να μην πιστεύει κάπου είναι πολύ σπάνιο! Τόσο σπάνιο, που όταν μας συναντά κανείς, νομίζει ότι έχουμε κάτι το μεταδοτικό.

Το να μην έχεις την ανάγκη (ή την δύναμη αν σας αρέσει) να πιστεύεις σε κάτι ανώτερο, απόκοσμο και υπερδύναμο, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα έχει απασχολήσει πολύ κόσμο.. Έχουν γραφτεί βιβλία και βιβλία, βιβλία για άλλα βιβλία και ατελείωτες μελέτες είτε ψυχολογικές είτε φιλοσοφικές. Φυσικά απάντηση δεν βρέθηκε για το αν υπάρχει η όχι θεός. Απάντηση δεν βρέθηκε και για όλους εμάς που δεν πιστεύουμε σε κάτι, εν αντίθεση με όσους πιστεύουν σε κάτι που κάποια λογική εξήγηση έχει δοθεί. Όλο αυτό μας κάνει δακτυλοδεικτούμενους… Έτσι ακριβώς όπως ήταν οι λεπροί κάποτε…


Η «αρρώστια» της αθεΐας, δεν είναι μεταδοτική. Κακά τα ψέματα, δεν είναι ούτε θέμα επιχειρημάτων ούτε βιωμάτων! Είναι θέμα φιλοσοφίας, στάση ζωής και του τρόπου που εκλαμβάνει ο καθένας την πραγματικότητα. Δεν είμαστε λεπροί ούτε άρρωστοι, είμαστε απλά άθεοι… 

Πυξαράς Δημήτρης

Παρασκευή 25 Απριλίου 2014

Το ταξίδι

Είναι ώρες ώρες που απορώ, που είμαι και γιατί; Ποιος είμαι και που πάω; Και τι σκατά θα φτάσω ποτέ; Θα είναι καλά; Θα πάω αλλού μετά; Θα έρθεις και συ; Θα είναι καλά εκεί!

Έλα θα σου αρέσει, ταξίδι μακρινό. Ουτοπικό! Κλείσε τα μάτια και σκέψου το! Άσε την φαντασία σου, να δεί το ταξίδι! Αλλά στάσου, άσε τον προορισμό. Μην τον δεις ακόμα, θα τον δούμε μαζί!

Μαζί να απογοητευτούμε για άλλη μια φορά! Μαζί να φάμε τα μούτρα μας ξανά! Μαζί να τα κάνουμε όλα ξανά σκατά! Τι ποιο όμορφο από το ταξίδι; Τι ποιο εύκολο από την αποτυχία; Τι ποιο απλό και ανθρώπινο από τον φόβο! Φοβάσαι; Εγώ ναι! Πάρα πολύ! Αλλά τα ταξίδια είναι για να γίνονται, οι ευκαιρίες για να χάνονται!

Τα όνειρα είναι για να γίνονται πραγματικότητα, όποιο και αν είναι το κόστος!

Πυξαράς Δημήτρης

Σκέτη ζωή

Ζούμε μια ζωή πικρή
Σκέτη ζωή
Ζούμε μια ζωή μικρή
Μικρή ζωή
Ζούμε μια ζωή μουντή,
Βρέχει ξανά

Και η βροχή σε βρέχει και σε σκοτώνει
Σε σαπίζει, σε πονά, σε συναχώνει,
Την έχω δει και να σε λυτρώνει
Την έχω νιώσει και σε λυπάμαι
Βαθειά στο πετσί μου να με πονά

Το ουράνιο τόξο σήμερα δεν θα βγει
Έχει ρεπό
Πήγε να παίξει προ.πο
Σε άφησε μέσα στην βροχή
Να βρέχεσαι και να αρρωσταίνεις
Να ζεις μια ζωή μουντή
Πικρή ζωή

Σκέτη ζωή

Πυξαράς Δημήτρης

Πέμπτη 24 Απριλίου 2014

Θες να γίνεις άγγελος τελικά;

Ήσουν κάτω εκεί στην γη
Σερνόσουν, κάτω στο έδαφος
Σε χτυπούσαν και σε έβριζαν
Τους είδα, ήθελα να τους διώξω
Με κοίταξες, χαμογέλασες.

Μου φάνηκες σαν άγγελος!
Ήθελα να σε βοηθήσω να σηκωθείς
Προσπάθησα
Πήγες να περπατήσεις, προσπάθησες
Σερνόσουν πάλι κάτω στο έδαφος
Σε χτυπούσαν και σε έβριζαν
Τους κοίταξα, χαμογέλασα.

Είχες μαζί σου τον θεό
Είχα μαζί μου τον διάβολο
Φοβήθηκες την αλλαγή
Σου άπλωσα το χέρι μου, φοβήθηκες
Δεν χαμογέλασες
 Δεν χαμογέλασα

Είδα στα μάτια σου πόνο
Πόνο πολύ, αβάστακτο
Παρακάλεσα τον θεό σου, να σου δώσει φτερά
Μου τα έφερε το άλλο πρωί ο διάβολος,
Στα πρόσφερα, 
τα αρνήθηκες
Θες να γίνεις άγγελος τελικά;

Πυξαράς Δημήτρης

Τρίτη 22 Απριλίου 2014

Περί ζώων και ψυχής: μια αθεϊστική προσέγγιση

Καθόμουν σήμερα το μεσημέρι και περπατούσα στην νέα παραλία Θεσσαλονίκης. Κάπου εκεί στα τόσα «μεγάλα» και «λαμπρά» έργα, έπεσε το μάτι μου, σε ένα περιφραγμένο κύκλο μερικών τετραγωνικών. Εκείνο εκεί λοιπόν το έκτρωμα κάποιοι θέλησαν να το ονομάσουν «πάρκο για σκύλους»… Όπως θα καταλάβατε είχε μέσα σκύλους και φυσικά τα «αφεντικά» τους. 

Από την απέναντι μεριά, υπάρχει ένα λαμπρό οικοδόμημα, από αυτά που τώρα το Πάσχα πολλοί πήγατε, μια εκκλησία. Μου έκανε εντύπωση η διαφορά στην χλίδα ανάμεσα στο πάρκο για τα ζώα – σκύλους και στο πάρκο για τα άλλα τα ζώα τους ανθρώπους. Φυσικά στην χώρα μας, από τα πολύ παλιά τα χρόνια, όποιος μιλούσε για λιτότητα πάντα μια πολυτέλεια την είχε, οπότε δεν έμεινα σε αυτό… Ήρθε το διαολάκι με την τρίαινα δίπλα μου και πήγα ένα βήμα παρακάτω την αρρωστημένη σκέψη μου: έχουν οι σκύλοι ψυχή;

Ανά τους αιώνες πολλοί έχουν διαφωνήσει για το αν τα ζώα έχουν ψυχή. Πολλοί μας είπαν πως ναι έχουν και πολλοί μας είπαν ότι δεν έχουν. Το να είσαι απέναντι από μια εκκλησία και αναρωτιέσαι κάτι τέτοιο σου δίνει την λύση του να έχεις μια άποψη εύκαιρη, αυτή την Ορθόδοξη… Αυτή λοιπόν η Ορθόδοξη πίστη/άποψη μας βασισμένη πάνω στον δυαδισμό μας λέει ότι τα ζώα δεν έχουν ψυχή. Μάλιστα η διαστροφή αυτής της πίστης πάει ένα βήμα παρακάτω, δικαιολογώντας το, μια που τα ζώα κατά αυτούς είναι δημιουργήματα του θεού ως κομματιού της φύσης. Φυσικά αυτή η ορθόδοξη ερμηνεία έρχεται σε αντίθεση με την παρακάτω φράση που βρίσκουμε στην αγία γραφή: «Καὶ εἶπεν ὁ Θεός· ἐξαγαγέτω τὰ ὕδατα ἑρπετὰ ψυχῶν ζωσῶν».

Ο αξιόλογος θεολόγος Αντρέας Θεοδώρου στο βιβλίο του με τίτλο, Απαντήσεις σε θέματα δογματικά στην σελίδα 67 μας γράφει: «Όπως γίνεται νοητό, η ψυχή των ζώων δεν μπορεί να ταυτιστεί με τη λογική ψυχή των ανθρώπων, που είναι φύση νοερά και άυλη, προέρχεται από την πνοή του Θεού και είναι «εικόνα» Θεού, αθάνατη και ακατάλυτη. Είναι όμως παράλογο ορισμένες εκδηλώσεις των ζώων, συγκινησιακές ευαισθησίες και άλλες δεξιότητες, να τις εξισώνουμε με τα λογικά και πνευματικά εκδηλώματα της ανθρώπινης ψυχής. Είναι φυσικές ορμές, ένστικτα, που υπάρχουν στην ουσία του ζώου και τίποτα περισσότερο. Η ψυχή των ζώων δεν είναι αθάνατη. Με το θάνατο του ζώου η ύπαρξή του εξαφανίζεται. Χάνεται οριστικά. Το ζώο δεν πρόκειται να αναστηθεί εκ των νεκρών κατά την κοινή ανάσταση. Ως άλογο ων δεν είναι υπεύθυνο για τα ενεργήματά του, δια τούτο δεν πρόκειται να λογοδοτήσει στον πλάστη του». Φυσικά κάπου εδώ μπερδεύεται το θέμα…
Στις αρχαίες ευρωπαϊκές θρησκείες, τα ζώα είχαν ψυχή. Μάλιστα, το να σκοτώσεις ένα ζώο χωρίς λόγο, θεωρούνταν ύβρη. Τα ζώα, ακολουθούσαν το αφεντικό τους στον εκάστοτε άλλο κόσμο… Και φυσικά, ως κομμάτι της φύσης λάμβαναν και τον αντίστοιχο σεβασμό. Κάτι παρόμοιο βρίσκουμε και στην αρχεία αιγυπτιακή θρησκεία. Παρατηρούμε ζώα σε τάφους, ζώα να πηγαίνουν μαζί με τα αφεντικά τους στον «άλλο κόσμο»…

Φήμες θέλουν να λένε ότι οι Εβραίοι έχουν μια έχθρα ανά τους αιώνες με τους Αιγύπτιους. Αν το δούμε θεολογικά, κάποια στιγμή ήταν σκλάβοι των αιγυπτίων. Μέχρι φυσικά που ο καλός θεός ανάγκασε τους Αιγύπτιους να τους διώξουν και τους έδωσε σαν οδηγό τους τον Μωυσή. Σε όλη αυτή την ιστορία μπορούμε να δούμε κάποιο μένος ανάμεσα στους αρχαίους Εβραίους και τους Αιγύπτιους. Σαν λογική ροή, μπορούμε να πούμε πως είναι απολύτως φυσιολογικό και οι Εβραίοι να εναντιωθούν σε πολλά σημεία θρησκευτικά με τους Αιγυπτίους που τόσο πολύ αγαπούσαν τις γάτες τους… Άρα σε ένα βράδυ, το ζώα σταμάτησαν να είναι ίσα με τους ανθρώπους…


Σαν μη ασπαστείς κάποιας θρησκείας θα ήθελα απλά να σημειώσω μερικά πράγματα. Ο σκύλος μου με αγαπά, με προστατεύει, με σέβεται. Έχει αρχές, είναι υπάκουος και φυσικά με καταλαβαίνει. Μου εκδηλώνει την αγάπη του και συμπάσχει στον πόνο μου. Πολλές φορές έχουμε δει, ζώα να κλαίνε στον τάφο του ιδιοκτήτη τους ή να αρρωσταίνουν αφού αυτός επιβιώσει. Τελικά άραγε έχουν ψυχή; Και αν ναι, μήπως πρέπει να τους φερόμαστε ανάλογα; 

Πυξαράς Δημήτρης

Σάββατο 19 Απριλίου 2014

Και ναι, ξαναγράφω μετά από καιρό...

Καιρό τώρα ήθελα κάτι να γράψω. όχι τίποτα το ιδιαίτερο, απλά κάτι. Κάτι που να είναι Δημήτρης. Κάτι που να με εκφράζει. Κάτι που να μην ζητάει την άποψη σας - μην το πάρετε προσωπικά, ποτέ δεν με ένοιαξε το τι θα πείτε. Καιρό όμως τώρα είχα να γράψω κάτι! και αυτό με διάφορες προφάσεις. Την μια ο χρόνος, την άλλη η δουλειά, την άλλη η κούραση...

όσοι με γνωρίζουν καλά, τόσο διαδικτυακά όσο και προσωπικά, σίγουρα θα έχουν διαβάσει κείμενα μου. Κείμενα βαρετά, κουραστικά, μη εμπορικά. Κείμενα που ίσως μερικοί να τα καταλαβαίνουν, μερικοί άλλοι πάλι όχι.  Στο σχολείο πάντα μου λέγαν ότι γράφω παράξενα, περίπλοκα και με μια παράξενη ωριμότητα! μετά το σχολείο μου είπαν ότι τα κείμενα μου, δεν αρέσουν, δεν είναι πολιτικά ορθά και πως είναι λίγο παράλογα. Συμφώνησα!

Σήμερα, είπα να γράψω κάτι διαφορετικό. Κάτι πρωτότυπο για τα δικά μου δεδομένα! ένα μικρό κείμενο για εσάς! Ναι για εσάς. όλους εσάς που δεν θα διαβάσετε αυτό το κείμενο. Και ξέρεται κάτι, μου αρέσει που δεν σας κάνει, γιατί δείχνει πως δεν είμαι σαν και σας! Ας ξεκινήσουμε λοιπόν…

έχω να γράψω σχεδόν 2 χρόνια. Σε αυτά τα 2 χρόνια έχω κάνει τρομερά λάθη στην ζωή μου. Λάθη που ήταν σωστά λάθη… Λάθη για τα οποία με ζήλεψε πολύς κόσμος. Λάθη που απλά θα θέλατε να είχατε τα κότσια να κάνετε, ή που να είχατε την τέχνη να τα κάνετε ακόμα ποιο λάθος!

Ο άνθρωπος έχει μια μεγάλη διαφορά από τα υπόλοιπα ζώα. Έχει κάτι που στην φύση δεν συναντάς. Αυτό το κάτι λέγετε ζήλια! Πιάνω τον εαυτό μου, χαμένο μέσα στην μετριότητα. Μια μετριότητα δική σας και όχι δική μου. Μια μετριότητα που δεν μου ανήκει, από μικρός η θα ήμουν σε κάτι άριστος ή χείριστος. Το ενδιάμεσο δεν μου ταίριαζε, δεν το ήξερα. Και μερικοί από εσάς με ζηλεύατε. Με ζηλεύατε για χαζά πράγματα, για τον τρόπο που σκέφτομαι, που δουλεύω, που ξυπνάω, που νευριάζω, που χαμογελώ. Ακόμα και για τον τρόπο που πηδάω.

Οκ, ίσως μερικοί θα γελάσουν, αλλά όλως παραδόξως το τελευταίο έχει απασχολήσει πολύ κόσμο το τελευταίο χρόνο! Και αναρωτιέμαι το γιατί. Έφταιγαν τα μέρη; έφταιγε η συχνότητα; Έφταιγε η «ποσότητα»; Έτσι λοιπόν μερικές κακές γλώσσες άρχισαν να ασχολούνται με αυτό το θέμα. Μερικές γιατί δεν τις πηδούσα ποια, άλλες για το πώς πηδούσα μερικές άλλες και πάει λέγοντας. Ούτε βάτραχος να ήμουν… άραγε, με ζηλέψατε ποτέ για τον τρόπο που γράφω;

Το να βγώ και να πω, με πληγώνει που δεν έχετε πεί ακόμη τίποτα για τα όσα γράφω, με πληγώνει. Με κάνει να μην νιώθω καλός. Με κάνει να νιώθω πως αν είχα μπροστά μου τον Μπερνέ, με περνούσε από τα τεστ του, θα ήμουν σαν και σας, ένας μέτριος. Ο Μπερνέ όμως έχει πεθάνει, και τα τέστ του είναι λίγο ξεπερασμένα στις μέρες μας… Άλλωστε ποιος τον γαμεί και τον Μπερνέ όταν και η κουτσή Μαρίκα έχει άποψη και γνώμη… Αλλά ρε παιδιά, με όλα ασχοληθήκατε, με το πώς γράφω τίποτα;


Αυτή η κρίση αξιών αλλά και οικονομική μας έχει διαλύσει όλους. Μας έχει φέρει σε μια πολύ άσχημη κατάσταση, που κοινωνικά είναι δύσκολο να την ερμηνεύσεις. Μερικοί λένε ότι μας κυβερνούν ηλίθιοι, μερικοί άλλοι πως είμαστε ηλίθιοι. Και ίσως μερικοί να απορήσουν για το που κολάει η κρίση στα όσα γράφω παραπάνω. Όσοι το σκέφτηκαν, μπράβο τους, όσοι δεν το σκέφτηκαν, απλά είναι ηλίθιοι…

Ευχαριστώ πάρα πολύ για τον χρόνο σας, ευχαριστώ που διαβάσατε κάτι δικό μου, κάτι χωρίς θέμα, που ήθελα όμως πάρα πολύ καιρό να γράψω. Να ξέρεται πως θα ξαναγράψω!

 Την αγάπη μου…

Πυξαράς Δημήτρης

Σάββατο 12 Απριλίου 2014

Ανοικτά τα καταστήματα την Κυριακή των Βαΐων

Αθήνα:
Ανοικτά θα είναι τα καταστήματα την Κυριακή των Βαΐων, από τις 11:00 έως τις 20:00. Οι εμποροϋπάλληλοι αντιδρούν στη λειτουργία των καταστημάτων την Κυριακή και στο πλαίσιο αυτό έχουν κηρύξει 24ωρη απεργία και συγκέντρωση στην αρχή της Ερμού στο Σύνταγμα.
Υπενθυμίζεται το ωράριο των καταστημάτων στην Αθήνα τη Μεγάλη Εβδομάδα:
  • Μ.Δευτέρα: 9:00 - 21:00
  • Μ.Τρίτη: 9:00 - 21:00
  • Μ.Τετάρτη: 9:00 - 21:00
  • Μ.Πέμπτη: 9:00 - 21:00
  • Μ.Παρασκευή: 13:00 - 19:00
  • Μ.Σάββατο: 09:00 - 15:00
Την Κυριακή του Πάσχα και τη Δευτέρα του Πάσχα τα καταστήματα θα παραμείνουν κλειστά.
Την Τρίτη 22 Απριλίου επανέρχεται το κανονικό ωράριο λειτουργίας τους.
Όσον αφορά στα σούπερ μάρκετ και τα εμπορικά καταστημάτα και επιχειρήσεις, που είναι μέλη του Σύνδεσμου Επιχειρήσεων Λιανικής Πώλησης Ελλάδας, το ωράριο είναι:
  • Μ.Δευτέρα έως Μ.Πέμπτη: 9 το πρωί έως 9 το βράδυ
  • Μ.Παρασκευή: από τη 1 μετά το μεσημέρι έως τις 9 το βράδυ
  • Μ.Σάββατο από τις 9 το πρωί έως τις 8 το βράδυ
Την Κυριακή και τη Δευτέρα του Πάσχα τα καταστήματα θα παραμείνουν κλειστά.
Στη Θεσσαλονίκη το ωράριο λειτουργίας των καταστημάτων είναι:
  • Μ.Δευτέρα: 10:00 - 21:00
  • Μ.Τρίτη: 10:00 - 21:00
  • Μ.Τετάρτη: 10:00 - 21:00
  • Μ.Πέμπτη: 10:00 - 21:00
  • Μ.Παρασκευή: 13:00 - 19:00
  • Μ.Σάββατο: 10:00 - 16:00
πηγή: in.gr