Το δικό σου λιμάνι

Ξέχασα κάτι να σου πω,

Πως θα είμαι εκεί να σε περιμένω

Λιμάνι σε απόμερο νησί,

Φουρτούνες και μπόρες δεν θα καταλαβαίνω..

Σαν βγεις σε πέλαγος ανοικτό,

Και κύματα ψιλά συναντήσεις,

Κόντρα ο αέρας να φυσά

Σε παρακαλώ μην με λησμονήσεις

Σε κάθε σου φουρτούνα, θα υπάρχω εγώ

Στην συμφορά να σου δίνω λύση

Λιμάνι σε απόμερο νησί,

Μια αγκαλιά που σε περιμένει για να γεμίσει 

Πυξαράς Δημήτρης

Κρασί κόκκινο Ξυρό

Δεν θέλω τίποτα παραπάνω από το να πεθάνω ήρεμος.

Μια όμορφη μέρα, με ήλιο, ζέστη, θάλασσα και κρασί.

Κρασί κόκκινο ξυρό, και ας μην το πίνω.

 Να μυρίζω απλά το άρωμα του…

Να θυμάμαι την γεύση του…

Δίπλα στην θάλασσα, μόνος με το κρασί μου!

Αυτό το κρασί, την μόνη μου αγάπη…

Να το κοιτώ και να το μυρίζω…

Να μου χαμογελά, να το ερωτευτώ για άλλη μια φορά…

Κρασί που δεν θα πιω, μα την καρδιά μου θα γεμίσει…

Να μου θυμίσει πως είναι να τελειώνει…

Μα αυτή την φορά να μην τελειώνει αυτό, να τελειώνω εγώ…

Με τον βλάκα Χάρο, τον ψεύτη,

να παρακαλώ για μια στιγμή ακόμα

Την βάρκα να μην βάλει μπρος

Το νόμισμα μου να μην πάρει

Να είναι η αναμονή γλυκιά,

Και η αγονία πικρή

Και όλα αυτά, για μια στιγμή ακόμη με το γλυκό κρασί μου

Χάρε μου, τι γλυκιά αίσθηση… Διώξε το κρασί… Μην μας δει να φεύγουμε

Και μέχρι να φύγει, πες καμιά μαλακία να περάσει η ώρα…

Από αυτές που έλεγα και γω κάποτε…

Πυξαράς Δημήτρης

Ένα σκληρό ναρκωτικό...

Δευτέρα στις 6.30

Ήρθες στις 7.00

Τυχαία συνάντηση,  4 άτομα, μια παρέα!

Απόγευμα και ο ήλιος να καίει.

Πέρασαν οι ώρες, έγινες άμεσα ανάγκη

Πέρασαν οι μέρες, έγινες αρρώστια

Σκληρό ναρκωτικό, που η εξάρτηση του δεν περνάει

Που σε καταστρέφει και το γουστάρεις

Που ξεχνάς τον καύσωνα, τον ήλιο, την κούραση, το ταξίδι

Κάνει πάρτι η καρδιά και το μυαλό λογική δεν έχει

Με ένα κλικ, απλά…

Τίποτα άλλο!

Σε μια στιγμή. Σκέψη παντοτινή.

Ένα σαράκι να σε τρώει,

Σαν σάπιο πλοίο,

Μα η σαπίλα μένει…

Και συ σε άλλη θάλασσα να ταξιδεύεις ποια

Με άλλον καπετάνιο, του καλοκαιριού την πληγή ξεχνάς

Την βουτάς μέσα στο χιόνι , το αίμα να παγώσει

Μα η αιμορραγία μένει, ίσως όχι σε σένα…

Πυξαράς Δημήτρης 

Οι δήθεν!

Μ αρέσει όταν γίνεται αυτό

Όταν με θες για το δήθεν μυαλό μου

Όταν θες το δήθεν καλό μου

Όταν με νοιάζεσαι και δήθεν μαγαπάς.

Μια λούμπεν οπτασία,

Και η διαφορά σου , διαφορετική.

Με ένα μικρό κοινό σε όλα με τους άλλους…

Το δήθεν σε κάθε πρόταση,

Το δήθεν σε κάθε αίσθημα,

σε κάθε σου κίνηση

Δεν πειράζει, όλοι οι δήθεν είναι αληθινά αληθινοί

Και μένουμε πίσω εμείς οι ανώτεροι,

 οι δήθεν σκληροί…

Σε όλα μας ψεύτικοι…

Πυξαράς Δημήτρης

Έργο ζωής

Το παράλογο έργο της ζωής, είναι το μόνο έργο που δεν μπορείς να κάνεις πρόβα!

Ίσως είναι το μόνο έργο που δεν μπορείς να ξαναπαίξεις.

Αλλά σίγουρα, είναι το μόνο έργο που γράφεις εσύ το σενάριο!

Δεν ξέρεις πότε θα αρχίσει και πότε θα τελειώσει!

Είναι διαδραστικό! Γεμάτο εκπλήξεις και συγκινήσεις!

Μην χάνεις τον χρόνο σου, παίξτο όπως θες εσύ!

Όπως μπορείς εσύ!

Και όχι όπως σε κάνουν να σου βγεί!

Πυξαράς Δημήτρης 

Για μια Ελπίδα...

Πίνω νερό στο όνομα σου

Νερό πικρό

Νερό αλμυρό

Βαδίζω στις λάθος επιλογές σου

Σε ακολουθώ

Σε πιστεύω και ας μην είσαι εγώ

Δύνομαι! Λάθος! εξακολουθώ

Σε φαύλες ελπίδες στηρίζω μια αλλαγή

Παυσίπονο του θανάτου είναι η ζωή

Και η ελπίδα καρτερεί

Πυξαράς Δημήτρης

Στις θέλησης το ταξίδι

Και αν έκανα ταξίδια μακρινά

Και αν το μυαλό βγήκε βόλτα για να ξεχάσει

Κάτι μου φωνάζει πίσω από τα αυτιά

Μια ζωή χαμένη,

Που δεν λέει να αλλάξει

Και πήγα και έγινα, ναυτικός

Σε θάλασσες μα και σε ποτάμια

Τους σκάρτους να τους παίρνει μακριά ο αφρός

Που κάνει η προπέλα σαν γυρνάει…

Και πέρασε για άλλη μια φορά ο καιρός

Και λίγο πολύ, όλα ήταν ίδια!

Στον τοίχο βαρούσαμε το κεφάλι μας,

Πατούσαμε σε στάχτες και αποκαΐδια…

Σκέψεις και ελπίδες μείναν ορφανές

Τα θέλω μας, ξεχασμένα γερόντια

Ήρωες μια εποχής μακρινής.

Και αν έκανα ταξίδια μακρινά,

Την δύναμη ποτέ μου δεν βρήκα,

Τα θέλω μου να βάλω μπροστά!

Πυξαράς Δημήτρης

Κατάθλιψη

Έχω μια φίλη, κολλητή,

Είναι πάντα μαζί μου, δίπλα μου

Ζει μέσα μου, στο αίμα μου

Με συμβουλεύει και με παρακινεί.

Πολλές φορές είναι κακιά. Τρομακτική

Σαν ένας μεγάλος άγριος μαύρος σκύλος,

Που σε έχει από κοντά,

Σου βγάζει δόντια και σου ορμά!

Αλλά τι να κάνω, αυτήν έχω για κολλητή.

Την αγαπώ και με μισεί.

Χωρίς αυτή, είμαι μισός.

Χωρίς εμένα, είναι ανύπαρκτη.

Πυξαράς Δημήτρης

Η συνέχεια της σκέψεις

Ώρες, ώρες, στιγμές, στιγμές

Κάπου εκεί, γυρνάνε όλα στο μυαλό μας

Σκεφτόμαστε πολύ, λέμε λίγα.

Όλα είναι ήρεμα, όμορφα, σκατά

Συμβιβαζόμαστε. Φυτοζωούμε

Υπάρχουμε και απλά καταναλώνουμε οξυγόνο.

Κατάντια; Πραγματικότητα;

Όλα είναι ρευστά,

Και η σκέψη συνεχίζεται…

Πυξαράς Δημήτρης

Φέτος στις διακοπές...

Σκέφτομαι πως έρχεται καλοκαίρι

Κουνούπια, μύγες, έντομα

Και κάπου εκεί θα έρθει και ο Αύγουστος

Θα πάω διακοπές!

Διακοπές στα ίδια, όπως τόσα χρόνια…
Αλλά φέτος χωρίς εσένα!

Στην παραλία μας, χωρίς εσένα,

Στο εκκλησάκι μας, χωρίς εσένα

Στο λιμανάκι, χωρίς εσένα

Ακόμη και στα κατσάβραχα, χωρίς εσένα!

Μόνος.

Αλλά δεν πειράζει, θα κλείνω τα μάτια

Θα σε σκέφτομαι

Και θα είναι σαν να είσαι εκεί

και συ εκει!

Θα μας φαντάζομαι μαζί,

Αγκαλιά, φιλιά, πόλεμος μέσα στην θάλασσα…

Θα είμαι μόνος, αλλά θα είσαι και εσύ εκεί!

Και ας είσαι σε άλλη αγκαλιά…

Πυξαράς Δημήτρης
 

Η ερωμένη

Από την σκέψη στην δράση,

Και από την δράση εδώ, στην παρακμή.

Άραγε θέλει πολύ σκέψη η παρακμή;

Δεν ξέρω, σταμάτησα να την σκέφτομαι.

Προσπάθησα τουλάχιστον, έλπιζα να την αποφύγω.

Να μην με πιάσει, να ξεφύγω. Λίγο κατάντια;

Και όπως χάζευα το φεγγάρι, τους ανθρώπους να περνούν,

Είπα να αλλάξω μάτια, να βρω δύο άλλα ποιο ρομαντικά.

Δεν μπόρεσα να βρώ, και άφησα το δικά μου τα παρακμιακά.

Να κοιτάζουν από την δικιά τους σκοπιά, και να μην με αφήνουν να μην σκέφτομαι,

Την ερωμένη πολλών μας,

Την παρακμή….

Πυξαράς Δημήτρης

Λάθος

Και ναι έκανα ενα λάθος
Και το συμπλήρωσα με ενα ακόμα λάθος
Έλα κρίνε με! Κράξε με! Πες μου κατι!
Για το ποσο λάθος είμαι.
Για το ποσο ανεύθυνος!
Πες μου απλα κατι!
Ετσι για να σε ακούσω,
Για να κανω το λάθος να σε ακούσω!
Ίσως κανω το λάθος να κανω το σωστό!
Αλλα όπως και να χει,
Θα είμαι εγω

Πυξαρας Δημήτρης

Κρυφές Αντοχές

Δεν υπάρχουν αγάπη μου κρυφές αντοχές

Και αν αντέχεις φανερά, θα τρως τον εαυτό σου

Μέρα με την μέρα, ώρα με την ώρα.

Κρυφές αντοχές, σου πουλάν αγάπη και έρωτα

Κρυφές αντοχές, κάτι θα αλλάξει και καλά

Όλα μένουν ίδια, στάχτες, συντρίμμια και αποκαΐδια

Και εσύ τα αναπνέεις βαθιά.

Σε νιώθω, σαν και σένα ήμουν και εγώ

Πίστευα σε κρυφές αντοχές, τυφλές ελπίδες

Κρυφές αντοχές, δηλητήριο στις φλέβες μου
Και αρρώσταινα και δεν ήμουν καλά

 Και όσο και αν θες, και όσο και αν μπορείς

Πλέον μάθετο  καλά,

Δεν υπάρχουν κρυφές αντοχές μωρό μου

Πυξαράς Δημήτρης

Αν...

Αν, μια λέξη δύο γράμματα

Αν, μια λέξη τόσα λεφτά χαμένα στο τζόγο

Αν, μια λέξη, μια νέα αρχή, ίσως μια επιτυχία

Αν, μια λέξη δύο γράμματα, την κάναν ταινία

                                                             

Και αν, δύο λέξεις, μεγάλο το ρίσκο

Και αν αλλάξει, Και αν μου κάτσει, και αν πετύχω.

Και αν μείνω, και αν…

Και, τρία γράμματα πολλές συζεύξεις.
Και αυτό, και εκείνο, και το ένα και το άλλο…

Αν, και αν βγάζεις άκρη υπέροχα!

Αν και αν δεν βγάζεις άκρη ακόμα ποιο υπέροχα!

Παράξενα τα παιχνίδια των λέξεων…

Όπως και να έχει, άστα γάματα! 

Πυξαράς Δημήτρης

Σκέφτεσαι, το λές;

Ότι σκέφτεσαι να το λες,

Όπου βρεθείς και όπου σταθείς,

Σε Παραλίες, βουνά, ρυάκια και ποτάμια.

Θα χτυπήσεις, θα βραχείς.

Θα πέσεις και θα σηκωθείς.

Ουρές θα κάνουν όσοι σε ακούν,

Όσο είσαι κάτω θα σε περιγελούν,

Μα όταν έρθει η ώρα και αν σηκωθείς,

Μπορεί και να μην μείνει κανείς.

Θα μοιάζεις με αετό , μικρό!

Που στα γεννοφάσκια του, ήταν πολύ χαζό!

Μα τώρα σαν ανοίγει τα φτερά, όλο τριγύρω πετά!

Και τον χαζεύουν όλοι αυτοί, που τώρα εσένα περιγελούν!

Και όλα αυτά με πράγματα απλά,

Με λέξις ίσως και χωρίς ιδανικά,

Θα σου μοιάζουν πολύ απλά,

Τότε που θα έχεις δικά σου φτερά!

Και αν είσαι και λίγο ντροπαλός,

Και δεν σε παίρνει να μιλάς πολύ πολύ,

Σκέψου λίγο τον μικρό μας αετό…

Πυξαράς Δημήτρης

(Σε) Θέλω...

Θέλω να σε δώ ένα πρωί,

Κάπου εκεί τυχαία,

Να κάνεις όσα δεν έκανες μαζί μου.

Να χαμογελάς, να γελάς, να διασκεδάζεις.

Να είσαι σε μια ζεστή αγκαλιά, και ας είναι ξένη.

Να μου χαμογελάσεις, να μου πεις ένα γεια!

Να είσαι όπως την πρώτη φορά που σε είδα,

Χαμογελαστή, ξένοιαστη, ευτυχισμένη!

Και ας είσαι αλλού, σε άλλη αγκαλιά

Κάνε τις συστάσεις, να του πω ένα γεια.

Όσο και αν πονάει, θα είναι μεγάλη χαρά!

Σε αυτή την πόλη γίναμε ξένοι, γνωστοί.

Άγνωστοι, γνωστικοί! Λιγομίλητοι, λακωνικοί.
Και τα μάτια σου υπέροχα όπως πάντα!

Το χαμόγελο σου μαγευτικό!

Η ανάσα σου καυτή, καθαριστική!

Και όπως σε κοιτώ, θέλω να βλέπω ότι δεν ζήσαμε μαζί,

Να είσαι μια άλλη εσύ!
Να έχεις μια άλλη ζωή!

Πυξαράς Δημήτρης

Κάνει απαισιοδοξία

Σήμερα από το πρωί, κάνει απαισιοδοξία. Χωρίς κάποιο λόγο. Έτσι απλά! Ξύπνημα, καφές, τσιγάρο, χέσιμο. Όπως κάθε μέρα. Αλλά σήμερα η μέρα είναι διαφορετική, κάνει απαισιοδοξία. Χωρίς λόγο! Και να σου πω και ένα μυστικό; Δεν με νοιάζει ο λόγος. Με ενδιαφέρει ότι κάνει απαισιοδοξία.

Πέρασε και αυτή η μέρα, ήρθε το αύριο. Ένα αύριο απαισιόδοξο. Χωρίς λόγο και αυτό. Όλα πάνε καλά. Όμορφα! Όπως λέω και σε όσους με ρωτούν τι κάνω, πως είμαι: Ησυχία, τάξης και ασφάλεια. Στον κόσμο αρέσει να του λές βαρετά πράγματα. Πουλάει η μιζέρια. Να σε κοιτούν και να νιώθουν ότι είναι καλά. Γίνονται φίλοι σου. Όμορφα πράγματα, άλλωστε είπαμε: Ησυχία, τάξης και ασφάλεια.

Μια μέρα το είπα αυτό σε έναν ταξιτζή  γείτονα, εδώ στην γειτονιά. Μάλλον θα παράκουσε και με παράπονο μου είπε: και γω αγόρι μου, όλη μέρα στο ταξί είμαι… Καμιά ελπίδα! Είχε φανεί λίγο φως στο τούνελ, κάποιος να με καταλαβαίνει.. Αυτό το άτιμο το «και γω» στην αρχή. Που μάλλον δεν ήταν «και γω» αλλά «θέλει μπαταρία το ακουστικό». Αφού με τον παππού δεν έπιασε, είπα να πάω στον γιατρό.

Δεν βρήκα ψυχολόγο, και έκλεισα σε έναν ορθοπεδικό του εοπυυ. Πολύ καλό παιδί, τζιμάνι! Του λέω πως νιώθω και το γιατί, και μου λέει θα κάνουμε μια μικρή επέμβαση στην μέση. Και όλα θα είναι καλά μετά! Δεν κατάλαβα πως η απαισιοδοξία είχε να κάνει με την μέση. Αλλά γιατρός δεν είμαι. Βέβαια, καμιά φορά αν καμιά «φίλη» έχει κανένα θέμα, ρίχνω κανένα μάτι, να πω μια άποψη ρε αδερφέ! Αλλά γιατρός δεν είμαι!

Πέρασε ο καιρός, η απαισιοδοξία έγινε θλίψη, μην σου πω και κατάθλιψη. Πήρα την κιθάρα μου και έπαιξα σε μια πλατεία. Μάζεψα μερικά κέρματα και πήγα σε ένα ψυχίατρο. Από αυτούς που κάνουν καλά τις ψυχές των ανθρώπων και θησαυρίζουν οι φαρμακευτικές. Με πλάκωσε στα χάπια και μου είπε ότι είμαι καλά! Υπήρχε όμως και η εναλλακτική! Αφού ήμουν καλά μπορούσαμε να κάνουμε μερικές συναντήσεις, συνεδρίες τις ονόμασε, για να λύσουμε το θέμα… Θέμα; Μα ήμουν καλά! Και αν δεν ήμουν τι θα κάναμε δηλαδή;

Μάλλον η εγχείριση στην μέση είχε ποιο πολύ λογική.  Ίσως να ήταν εκείνη η λύση και απλά να είχε αποτύχει! Ιατρικά λάθη γίνονται πολύ συχνά. Και στο κάτω κάτω τις γραφής, τι να κάνει σωστά ένας γιατρός που του δίνεις φακελάκι μόνο 500 ευρώ. Σκέφτηκα να πάω να την ξανακάνω! Ποτέ δεν ξέρεις…

Γυρνώντας σπίτι, ένα απόγευμα, από την δουλειά, συνάντησα εκείνον τον πάππου – ταξιτζή! Ξαφνιάστηκα, ήρθε και μου μίλησε πρώτος. Αυτή την φορά άκουγε… «Ρε Δημήτρη» μου είπε «είμαι 60, θα ζήσω 3 χρόνια, τι θα γίνει μετά το ταξί;». Εκείνη την μέρα έκανε απαισιοδοξία και για τον παππού! Νομίζω ότι εκείνη την μέρα με κατάλαβε. Τον άκουσαν να λέει στον περιπτερά μια μέρα, όταν τον ρώτησε τι κάνει, «ησυχία – τάξη  και ασφάλεια».  Και ο περιπτεράς χάρηκε. Και γω στο άκουσμα αυτό, ένιωσα άσχημα, που σε αυτή την γειτονιά, γίναμε 2!

Πυξαράς Δημήτρης

Και μετά, βαρέθηκα

Είναι κάτι στιγμές που λές βαρέθηκα.
Κοιτάς τριγύρω σου και αναγουλιάζεις.

Κλαίς, βρίζεις, ξεσπάς. Δεν αλλάζεις κάτι.

Η ίδια ρουτίνα κάθε μέρα, κάθε ώρα κάθε στιγμή.

Και μετά μου λες ξανά, βαρέθηκα.

Και όλα πάλι από την αρχή.
Μια αρχή βαρετή, ανιαρή και σάπια.
Που δεν αλλάζει και σε βολεύει.

Και γω βαρέθηκα. Και γω σας βαρέθηκα…
Και αυτές οι στιγμές δεν περνάνε.

Δεν πάνε πουθενά, είναι εδώ και μας περιμένουν.

Και συ βαριέσαι, και γω βαριέμαι…

Περνάν οι μέρες, οι νύχτες, οι μήνες.

Απαισιοδοξία, λύπη, θυμός.
Και μετά μου λες, βαρέθηκα.. 

Πυξαράς Δημήτρης