Και ναι, ξαναγράφω μετά από καιρό...

Καιρό τώρα ήθελα κάτι να γράψω. όχι τίποτα το ιδιαίτερο, απλά κάτι. Κάτι που να είναι Δημήτρης. Κάτι που να με εκφράζει. Κάτι που να μην ζητάει την άποψη σας - μην το πάρετε προσωπικά, ποτέ δεν με ένοιαξε το τι θα πείτε. Καιρό όμως τώρα είχα να γράψω κάτι! και αυτό με διάφορες προφάσεις. Την μια ο χρόνος, την άλλη η δουλειά, την άλλη η κούραση...

όσοι με γνωρίζουν καλά, τόσο διαδικτυακά όσο και προσωπικά, σίγουρα θα έχουν διαβάσει κείμενα μου. Κείμενα βαρετά, κουραστικά, μη εμπορικά. Κείμενα που ίσως μερικοί να τα καταλαβαίνουν, μερικοί άλλοι πάλι όχι.  Στο σχολείο πάντα μου λέγαν ότι γράφω παράξενα, περίπλοκα και με μια παράξενη ωριμότητα! μετά το σχολείο μου είπαν ότι τα κείμενα μου, δεν αρέσουν, δεν είναι πολιτικά ορθά και πως είναι λίγο παράλογα. Συμφώνησα!

Σήμερα, είπα να γράψω κάτι διαφορετικό. Κάτι πρωτότυπο για τα δικά μου δεδομένα! ένα μικρό κείμενο για εσάς! Ναι για εσάς. όλους εσάς που δεν θα διαβάσετε αυτό το κείμενο. Και ξέρεται κάτι, μου αρέσει που δεν σας κάνει, γιατί δείχνει πως δεν είμαι σαν και σας! Ας ξεκινήσουμε λοιπόν…

έχω να γράψω σχεδόν 2 χρόνια. Σε αυτά τα 2 χρόνια έχω κάνει τρομερά λάθη στην ζωή μου. Λάθη που ήταν σωστά λάθη… Λάθη για τα οποία με ζήλεψε πολύς κόσμος. Λάθη που απλά θα θέλατε να είχατε τα κότσια να κάνετε, ή που να είχατε την τέχνη να τα κάνετε ακόμα ποιο λάθος!

Ο άνθρωπος έχει μια μεγάλη διαφορά από τα υπόλοιπα ζώα. Έχει κάτι που στην φύση δεν συναντάς. Αυτό το κάτι λέγετε ζήλια! Πιάνω τον εαυτό μου, χαμένο μέσα στην μετριότητα. Μια μετριότητα δική σας και όχι δική μου. Μια μετριότητα που δεν μου ανήκει, από μικρός η θα ήμουν σε κάτι άριστος ή χείριστος. Το ενδιάμεσο δεν μου ταίριαζε, δεν το ήξερα. Και μερικοί από εσάς με ζηλεύατε. Με ζηλεύατε για χαζά πράγματα, για τον τρόπο που σκέφτομαι, που δουλεύω, που ξυπνάω, που νευριάζω, που χαμογελώ. Ακόμα και για τον τρόπο που πηδάω.

Οκ, ίσως μερικοί θα γελάσουν, αλλά όλως παραδόξως το τελευταίο έχει απασχολήσει πολύ κόσμο το τελευταίο χρόνο! Και αναρωτιέμαι το γιατί. Έφταιγαν τα μέρη; έφταιγε η συχνότητα; Έφταιγε η «ποσότητα»; Έτσι λοιπόν μερικές κακές γλώσσες άρχισαν να ασχολούνται με αυτό το θέμα. Μερικές γιατί δεν τις πηδούσα ποια, άλλες για το πώς πηδούσα μερικές άλλες και πάει λέγοντας. Ούτε βάτραχος να ήμουν… άραγε, με ζηλέψατε ποτέ για τον τρόπο που γράφω;

Το να βγώ και να πω, με πληγώνει που δεν έχετε πεί ακόμη τίποτα για τα όσα γράφω, με πληγώνει. Με κάνει να μην νιώθω καλός. Με κάνει να νιώθω πως αν είχα μπροστά μου τον Μπερνέ, με περνούσε από τα τεστ του, θα ήμουν σαν και σας, ένας μέτριος. Ο Μπερνέ όμως έχει πεθάνει, και τα τέστ του είναι λίγο ξεπερασμένα στις μέρες μας… Άλλωστε ποιος τον γαμεί και τον Μπερνέ όταν και η κουτσή Μαρίκα έχει άποψη και γνώμη… Αλλά ρε παιδιά, με όλα ασχοληθήκατε, με το πώς γράφω τίποτα;

Αυτή η κρίση αξιών αλλά και οικονομική μας έχει διαλύσει όλους. Μας έχει φέρει σε μια πολύ άσχημη κατάσταση, που κοινωνικά είναι δύσκολο να την ερμηνεύσεις. Μερικοί λένε ότι μας κυβερνούν ηλίθιοι, μερικοί άλλοι πως είμαστε ηλίθιοι. Και ίσως μερικοί να απορήσουν για το που κολάει η κρίση στα όσα γράφω παραπάνω. Όσοι το σκέφτηκαν, μπράβο τους, όσοι δεν το σκέφτηκαν, απλά είναι ηλίθιοι…

Ευχαριστώ πάρα πολύ για τον χρόνο σας, ευχαριστώ που διαβάσατε κάτι δικό μου, κάτι χωρίς θέμα, που ήθελα όμως πάρα πολύ καιρό να γράψω. Να ξέρεται πως θα ξαναγράψω!

 Την αγάπη μου…

Πυξαράς Δημήτρης