Πέμπτη 3 Ιανουαρίου 2019

Και τώρα τι;

Πήγε 10.. Πρώτη μέρα εργασίας μετά από διακοπές. Μια επιτυχημένη μέρα στην εργασία, καλύτερη από των υπολοίπων. Και μετά πήγε 5. Κάπου εκεί η επιτυχία σκόνταψε. Κάπου στις 6 άνοιξε η πόρτα του σπιτιού και ξεκίνησε η καθημερινή, όμορφη, θαυμάσια, ονειρική, ρουτίνα της μοναξιάς!

Σήμερα είπα να διαβάσω λίγο Θεόφιλο Γκοτιέ, καλό τυπάκι στα χρονικά του, έγραψε πολύ πράμα η αλήθεια είναι. Κάποτε είχε πει ότι " Τα μάτια είναι τόσο διαφανή που μέσα από αυτά μπορείς να δεις την ψυχή". Κατά βάση πίπες δηλαδή. Ψυχή; Την δική σου ή την δική μου; Την δική μου ή τον καθρέφτη της δικής σου ψυχής μέσα στα όμορφα μου μάτια; Δεν μας τα έλυσε όλα ο Θεόφιλος και εκεί καταλαβαίνεις ότι όσο και να προσπαθείς να κρυφτείς σε βιβλία, επιτυχίες, βόλτες και άλλα πολλά, από τον εαυτό σου δεν μπορείς να ξεφύγεις.

Και εκείνη την στιγμή ένιωσα την ανάγκη να σε ακούσω. Μου μίλησες, σου μίλησα, σε άκουγα για ώρες. Πόσο μάταιο άραγε! Μετά ήθελα να ακούσω εμένα... Έκλεισα το ραδιόφωνο και πήγα όμορφα και ωραία στο πιάνο... Πόσους μήνες είχα να το αγγίξω; Τα χέρια δεν πήγαιναν. Ξέχασαν και αυτά, όπως ξέχασα και εγώ πολλά. Επιστροφή λέει στην ρουτίνα. Και που λες, άκουγα αυτά που έπαιζα και άρχισα να με αμφισβητώ. Μετά θυμήθηκα ότι δύο κακές επιλογές, φέρνουν και μία τρίτη. Και με θαύμασα για το πόσες πολλές μαλακίες έχω διαβάσει. Τριάντα χρόνια με ξέρω, είκοσι από αυτά κρύβομαι σε σελίδες, προσπαθώ να ξεφύγω και να τα βάλεις κάτω, και δεν ξεφεύγω και μου έχει βγει και ακριβά. Δεν ξέρω πλέον. όλα είναι ρευστά.

Σκέφτομαι τι γράφω τώρα, αλλά όχι όπως τότε στο σχολείο, καταλαβαίνω ότι η σύνταξη έχει πάει περίπατο, οι παράγραφοι δεν έχουν λογική συνοχή, προσπαθώ να εκφράσω τόσα πολλά με τόσο φτωχό τρόπο. Τα εκφράζω σίγουρα λάθος. Αλλά δεν πειράζει, δεν θα τα διαβάσει κανένας, άντε πέντε έξι μαλάκες καταλάθος. Δεν θα καταλάβουν και είμαστε εντάξει. Άλλωστε μέχρι και εγώ λέω να θέσω veto στον εαυτό μου.

Με τρομάζει που πήγε έντεκα παρά. Σε μερικές ώρες, θα πάρω τα χάπια μου για να κοιμηθώ. Μια μέρα λέω να κόψω τα χάπια και να τα αντικαταστήσω με μια αγκαλιά. Σίγουρη λύση ένα λούτρινο αρκουδάκι. Δεν σε πληγώνει, δεν σε κρίνει. Είναι εκεί, όταν προσπαθείς να κλάψεις και δεν σου βγαίνει. Γιατί είπαμε, η επιτυχία τελειώνει στις πέντε, συνήθως στις έξι, όταν κάτσει στις εφτά. Αλλά τώρα; Και τώρα;

Δεν θέλω να κοιμηθώ γιατί φοβάμαι ότι θα ξυπνήσω, και μετά τι; Και τώρα τι;

Πυξαράς Δημήτρης