Εκ παραδόξου καταδίκη

Είναι και εκείνη η στιγμή που τελειώνει η μουσική.
Η νύχτα όμως συνεχίζει.
Και εσύ κάθεσαι εκεί, κοιτάς μέσα στο σκοτάδι το ταβάνι.
Δεν βλέπεις κάτι.
Τι να δείς;
Μέσα σε όλο αυτό, πρέπει να βρεις μια λύση φωτός.
Ίσως έναν διακόπτη.

Μα πως να ανάψεις το φως όταν δεν έχεις ρεύμα;
Σαν να είσαι κουτσός και να τρέχεις να συναγωνιστείς δρομέα των 100 μέτρων.

Να κάνεις την προσπάθεια, γύρνα τον διακόπτη.
Αποτέλεσμα ξέρεις ότι δεν θα δεις.
Γεγονός τετελεσμένο από πριν.
Πατάς στο παράδοξο των πιθανοτήτων.

Ένα παράδοξο που πριν μερικά χρόνια με μαθηματικά απέδειξες ότι δεν ισχύει.
Βαράς το κεφάλι σου στο μαξιλάρι.
Σε έχουν καταδικάσει τρις εξισώσεις.
Σε έχεις καταδικάσει, εσύ!

υ.γ:Και μια που κάναμε και αναφορά σε μουσική... Το συναίσθημα του ποιήματος είναι ίδιο με αυτό του Zarathustra, όπως μας το εκφράζει ο Strauss μετά την έκτη παύση!
https://www.youtube.com/watch?v=IFPwm0e_K98

Πυξαράς Δημήτρης