Για μια χαμένη Ελπίδα

Κυκλοφορώ τις τελευταίες μέρες ανάμεσα σε πολύ κόσμο. Μέσα σε μια αχανή πόλη, στις απαρχές του καλοκαιριού. Σε κάθε αλλαγή εποχής, ο κόσμος μοιάζει να φοβάται, μαζεύεται λίγο, προσαρμόζεται. Φέτος είναι μια εμπειρία διαφορετική, έξω και μακριά από αυτή την ατέρμονη και αέναη πραγματικότητα…

Φέτος λοιπόν, όπου και αν τύχει να πάω, όπου και αν τύχει να σταθώ, βλέπω ένα κοινό μοτίβο: πρόσωπα μη χαμογελαστά, τρομοκρατημένα, δυστυχισμένα. Είναι στιγμές που σκέφτομαι πως ίσως εγώ να τα βλέπω όλα έτσι. Από την άλλη, ακόμη και αν εγώ τα βλέπω έτσι, για να φαίνονται, κάπως έτσι πρέπει να είναι.. Τι είναι άραγε αυτό που έχει αλλάξει τόσο πολύ τον κόσμο γύρο μας; Που πήγαν οι εποχές; Που, πότε και γιατί… Και για να το πάω λίγο ποιο μακριά, θα γίνουμε όλοι όπως παλιά; Όπως κάποτε;

Πριν μερικά χρόνια, μια τέτοια περίοδο είχα γνωρίσει μια κοπέλα. Μια κοπέλα μπροστά από την εποχή της. Είχε όλα αυτά, που έχουμε όλοι εμείς στις μέρες μας, πολύ μα πολύ πριν από εμάς, νομίζω αν θυμάμαι καλά εν έτη δύο χιλιάδες και έξι. Αυτή η κοπέλα ήταν ένα θαύμα της φύσης εκ φύσης. Όμορφη. Έξυπνη. Από καλή οικογένεια και δήλωνε χορτοφάγος. Η χορτοφαγία βέβαια καμιά φορά μπορεί να συνάδει με ψυχότροπες ουσίες, αυτές τις ουσίες τις γνωστές και ως ναρκωτικά η ποιο απλά στην καθαρεύουσα του δρόμου, πρέζα.

Αυτή η όμορφη που λέτε κοπέλα, με όλα αυτά που της χαρίστηκαν απλόχερα, στοιχεία που πολλοί από εμάς θα παρακαλούσαν θεούς και δαίμονες, λιτούς και δεμένους για να τα είχαν, δεν χαμογελούσε ποτέ. Και σήμερα, όπως επέστρεφα σπίτι μου από την εργασία μου την θυμήθηκα. Σαν μια μύχια αλήθεια, ενώ περίμενα το τρίχρωμο φανάρι να γίνει πράσινο, κοιτώντας αριστερά δεξιά, ήρθε στο μυαλό μου. Η μιζέρια τριγύρω; Η έλλειψη χαμόγελου; Δεν ξέρω.. το θυμήθηκα όμως…

Και εκεί που την θυμήθηκα δαγκάθηκα. Δαγκάθηκα τόσο που δεν άντεξα. Μου ήρθε να ουρλιάξω, δεν το έκανα βέβαια, κράτησα χαρακτήρα. Από αυτόν τον χαρακτήρα που όλοι χρόνια τώρα κρατάμε. Το χαρακτήρα που κρατάμε και χάνουμε την ελπίδα μας, το κάθε τι όμορφο μέσα μας και γύρο μας. Ελπίδα… Μια λέξη που σε πολλούς από εμάς δεν λέει τίποτα. Αν και τώρα που το σκέφτομαι, κάποια στιγμή έβγαινα με μια Ελπίδα. Μέχρι εκεί. Πιστεύω πως και όλοι εσείς βγαίνατε με μια ελπίδα κάποια στιγμή.

Το θέμα πάντως δεν είναι με το ποια βγαίνατε, είτε άντρες είτε γυναίκες, αλλά το που χάθηκε αυτή η κοπελιά η Ελπίδα. Αυτή η γαμημένη σκύλα, που έρχεται και εξαφανίζεται χωρίς λόγο και ουσία. Αυτή η όμορφη Ελπίδα… Η Ελπίδα που λέτε είχε χαθεί από την όμορφη κοπέλα που λέγαμε ποιο πάνω. Δεν την ήθελε, δεν την γούσταρε καθόλου. Εγώ πίστευα πως μπορεί και να την ζήλευε. Κακό πράγμα η ζήλια που λένε. Ώσπου μια μέρα κάτι άλλαξε και αυτές οι δύο γίναν φίλες. Η όμορφη μας κοπέλα, έκανε αίτηση για υποτροφία σπουδών στο εξωτερικό, πήγε σε μια σάπια κρύα χώρα. Μέχρι να της πούνε αν θα πάει, σταμάτησε να είναι και χορτοφάγος. Τα ναρκωτικά ήταν πλέον παρελθόν μέσα σε μόλις έναν μήνα (ίσως και λίγο παραπάνω) και το χαμόγελο ήρθε ξανά στην ζωή της.

Που να είναι η δική μας Ελπίδα άραγε; Πότε θα έρθει να μας πει ένα γεια και σε μας αυτή η πουτάνα; Όλοι εκεί έξω  την ψάχνουν, εγώ όχι πλέον. Λέω πως θα έρθει μόνη της μια μέρα, σαν δώρο, επίσκεψη με κουλουράκια και χυμό, η ότι άλλο, ποιος ξέρει. Για αυτό και κάθε μέρα, λέω να βάζω τα καλά μου, να με δεί, να με ερωτευτεί και να μείνει… Να μεθύσουμε γλυκά, χωρίς πονοκεφάλους και ζαλάδες.

Την λένε Ελπίδα, και λείπει από την ζωή όλων μας…

Πυξαράς Δημήτρης