O Άντριου Μάικλ Ράμσευ, μερικούς αιώνες πριν, είχε γράψει πως "οι άνθρωποι δεν διακρίνονται ουσιαστικά από την διαφορετική γλώσσα που μιλούν, από τα διαφορετικά ρούχα που φορούν, ούτε από την άκρη της μυρμηγκοφωλιάς που κατοικούν". "Ο κόσμος" συνεχίζει να μας γράφει " ολόκληρος είναι μία μεγάλη δημοκρατία της οποίας κάθε κράτος είναι μία μεγάλη οικογένεια και κάθε άνθρωπος ένα παιδί" (Λεφάκης, 2020). Ο Καζαντζάκης (2005) σχεδόν έναν αιώνα πριν είχε γράψει "Η Ρουσία δεν μενδιαφέρει, παρά μόνο η φλόγα που κατατρώγει την Ρουσία". Και κάπου εκεί θα αναρωτηθείς που κολλάνε όλα αυτά. Η αλήθεια φίλε μου είναι ότι δεν κολλάνε. Ωστόσο σήμερα, ημέρα Πέμπτη, 24 του μήνα (θέλει ακόμα μέχρι να πληρωθούμε) ετελέσθει κάτι τρομακτικό: Μία χώρα εισέβαλε σε μία άλλη.
Μέχρι εδώ όλα ωραία και όλα καλά. Είναι και λίγο τσικνοπέμπτη, έχουμε φάει και λίγο κρέας παραπάνω, τι μας νοιάζουν όλα αυτά; Η αλήθεια είναι ότι δεν μας νοιάζουν καλέ μου άνθρωπε, ως φημολογείται από τον σοφό λαό: μακριά από τον κώλο μας και όπου θέλει ας είναι. Οι πόλεμοι, κατά κοινή ομολογία είναι για να γίνονται. Οι υπέρμαχοι του, μας λένε ζοφερά ότι "έτσι ο κόσμος πάει μπροστά" ότι "είναι στην φύση μας" μέχρι και ότι "μειώνουν την ανεργία". ΄Βέβαια αυτό με την μείωση της ανεργίας έχει μία επιστημονική βάση, αν σου λείπει ένα χέρι και ένα πόδι, είναι δύσκολο να εργαστείς. Αν μεγάλο μέρος του πληθυσμού πεθάνει, δεν θα είναι άνεργο. Θα πάω το σκεπτικό μου και ένα βήμα όμως παραπέρα. Ο πόλεμος, αυξάνει την συνέπεια / παραγωγικότητα των εργαζομένων στην εργασία τους. Όταν στον δρόμο το πρωί θα δεις πτώματα, διαμελισμένα κομμάτια ανθρώπων παντού ή ακόμα χειρότερα, συνανθρώπους σου, μισόνεκρους να παρακαλάνε να πεθάνουν, να λυτρωθούν από την κόλαση, θα πας γρήγορα στην δουλειά και θα δουλέψεις για να ξεχάσεις όσα είδες. Αλλά ας τα αφήσουμε αυτά, είναι Παρασκευή πλέον και εγώ θέλω να συνεχίσεις να διαβάζεις. Ας επιστρέψουμε λίγο στην εισβολή.
Υπάρχει μία χώρα, που την λένε Ουκρανία - ξέρεις τα γνωστά, πολύ αλκοόλ, ωραίες γυναίκες, ναρκωτικά, φθηνές τιμές σε όλα - ένα επίγειος παράδεισος για εμάς τους πλούσιους Ευρωπαίους που τα τελευταία χρόνια, κάνουμε τουρ σε χώρες σαν και αυτή, που με τα λίγα ευρώ μας, πιστεύοντας ότι είμαστε Θεοί. Και άντε εγώ είμαι, εσύ; Άσε το τελευταίο ερώτημα, δεν θέλω να σε πιάσουν τα υπαρξιακά σου, να πέσεις σε κατάθλιψη και να αυτοκτονήσεις, πάμε συλλογιστικά παρακάτω.
Σε αυτή την χώρα λοιπόν, ζούνε κάτι πλάσματα, νέα παιδιά, 20 - 30 ετών, που έχουν διαπράξει την ύβρη να θέλουν να ζήσουν με αξιοπρέπεια. Ποιος να μας το έλεγε, ότι υπάρχει άνθρωπος που να επιδιώκει την αξιοπρέπεια! Να θέλει λέει να δημιουργήσει, να πάει την ζωή του μπροστά και στο κάτω κάτω ρε αδερφέ, να μην χρειάζεται να γεμίζει με φτηνό λιπαντικό, η γυναίκα του, κάθε βράδυ, το μουνί της για να ταΐσουν τα παιδιά τους. Τρώνε τα σκασμένα. Βλέπεις, αυτά τα πλάσματα, νιώθουν ευρωπαίοι.
Εδώ και 15 χρόνια, η νέα γενιά της Ουκρανίας, προσπαθεί να στρώσει την χώρα της. Η εξαθλίωση και η διαφθορά, χρυσή κληρονομιά της Σοβιετικής Ένωσης (αν είσαι κουμουνιστής και σταματήσεις να διαβάζεις δεν θα παρεξηγηθώ), τους έχει στερήσει το δικαίωμα να κάνουν όνειρα. Κάπου όμως εκεί στράβωσε όλο αυτό. Το μεσοδιάστημα 2013-2015, σημειώθηκαν τρομερές διαδηλώσεις με εκατομμύρια πολίτες να απαιτούν η κυβέρνηση τους να ξεκινήσει διαδικασίες ένταξης στην Ε.Ε. "Είμαστε Ευρωπαίοι" έλεγαν, " ανήκουμε στην δύση, θέλουμε να ελπίζουμε", "θέλουμε δημοκρατία".
Τελείως συμπωματικά, την εποχή εκείνη, η κυβέρνηση της Ουκρανίας ήταν λίγο φιλορωσική. Τόσο λίγο που μερικά χρόνια πιο πριν, είχε πάρει την εξουσία με λίγη νοθεία και ο τότε πρόεδρος της έκανε διακοπές στην Ρωσία, αλλά ο κόσμος δεν είναι δίκαιος, για αυτό έλα να πάμε παρακάτω. Όταν με το καλό, έγιναν εκλογές, τα πλάσματα που αναφέραμε παραπάνω (θα τους χαρακτήριζα αγγέλους αλλά κάτι τέτοιο δεν θα πουλούσε εντός του κειμένου), αποφάσισαν να ψηφίσουν κάποιον πρόεδρο μέσα από αυτούς: νέο, όχι διεφθαρμένο, ιδεαλιστή, που τους υποσχέθηκε ένα όραμα με διττή φύση: να τους βάλει στην Ε.Ε και το ΝΑΤΟ.
Αυτοί οι άνθρωποι, που είναι σαν και μένα, σαν και σένα, που έχουν παιδιά και γονείς, δεν ενδιαφέρονται για την διαφορετική γλώσσα, τα διαφορετικά ρούχα, τα διαφορετικά μέρη κατοικίας, θέλουν να μπουν στην οικογένεια της Ε.Ε, να γίνουν παιδιά της και να έχουν δημοκρατία. Βέβαια κανένας νταβατζής δεν αφήνει την πουτάνα να του φύγει, καλά κάνει, ο καθένας την δουλειά του, δεν θα τον σταυρώσουμε κιόλας. Όπως λοιπόν ο νταβατζής θα δώσει μερικές σφαλιάρες στην πουτάνα και όλα μέλη γάλα, έτσι και η Ρουσία που έλεγε και ο φίλος μας ο Νικ, με την ανοχή μας, εισέβαλε στην Ουκρανία.
Και μην μου το κάνεις θέμα, τα είπαμε και παραπάνω, ο καθένας την δουλειά του. Τι και αν υποσχέθηκες στην πουτάνα ότι θα την βοηθήσεις; Εσύ είσαι νοικοκυραίος, δεν ξέρεις από τέτοια... Δεν θα σου πω για δικαιώματα του ανθρώπου ή ιμπεριαλισμούς και τέτοια τρελά, αριστερός δεν είμαι και ούτε ήμουνα, εκτός από ένα διάστημα που γούσταρα την συντρόφισσα Δανάη αλλά εκείνη δηλητηριασμένη από τα ταξικά πατριαρχικά κατάλοιπα της κοινωνίας μας, έγινε κτήμα ενός άλλου συντρόφου, η αριστερά και η επανάσταση έχασαν ένα λαμπρό στέλεχος είτι εμένα, πονεμένη ιστορία, θα στην γράψω άλλη φορά όμως.
Θα σου πω όμως για κάποιους μορφωμένους, καλλιεργημένους, ιδεαλιστές, υπέρμαχους των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που χαρακτήρισαν τους Ουκρανούς Ναζί. Και μην μου πεις ότι δεν άκουσες και εσύ την φράση "η Ρωσία καθαρίζει την Ουκρανία από τους Ναζί".
Ναζί τους ανθρώπους που εκλιπαρούν για δημοκρατία, ναζί τους ανθρώπους που θέλουν δικαιοσύνη, ναζί τους ανθρώπους που παρακαλάνε για ασφάλεια. Δεν ξέρω για σένα, εγώ σήμερα χαλάστηκα.
Χαλάστηκα με τον νταβατζή που δέρνει μπροστά μου την πουτάνα που θέλει να ελευθερωθεί, χαλάστηκα με τον ηλίθιο που υμνεί την χυδαιότητα, χαλάστηκα με μένα που δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να το αποτρέψω.
Νιώθω συνυπεύθυνος, συμμέτοχος, σε κάθε φόνο αθώου. Τα χέρια μου τα βλέπω κόκκινα, ποτισμένα στο αίμα δεκαοκτάχρονων παιδιών, που ξερνάνε την χολή τους, με βουρκωμένα μάτια, ιδρωμένα μέτωπα, κάπου σε κάτι χωράφια, ανάμεσα σε καυτά μέταλλα.
Νιώθω ένα με τον γαιδαράκο μου τον κυρ Μέντιο, νιώθω όπως αυτός τότε, που κουβαλούσε πολυβόλα, να σκοτώνονται οι λαοί, για να βγαίνει το φαί (Βάρναλης*, 1956).
Δεν ρωτώ το πως και τι και ζητώ την αρετή (Βάρναλης, 1956).
Σε έναν κόσμο που τα πάντα ακριβαίνουν, ενδιαφέρον έχει το πόσο φτηναίνουν οι αξίες και πόσο ακριβά τις πληρώνουμε.
Πυξαράς Δημήτρης
Βιβλιογραφία:
Λεφάκης, Λ, (2020), Ο Ιππότης Ράμσευ, Αθήνα: Εταιρία Ερευνών Σκωτικού Τύπου
Καζαντζάκης, Ν. (2005), Τόντα-Ράμπα, Αθήνα: Εκδόσεις Καζαντζάκη
Βάρναλης, Κ. (1956), Ποιοτικά, Αθήνα: Εκδόσεις Κέδρος
*Παράφραση της 7ής στροφής του ποιήματος του Κώστα Βάρναλη, Η παλάντα του κυρ Μέντιου, http://www.snhell.gr/anthology/content.asp?id=232&author_id=56 [25/2/2022]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου