Επιεόρτια δέηση

Κάθε χρόνο στις γιορτές, Χριστούγεννα, πρωτοχρονιά, μερικοί μελαγχολούν, άλλου κάνουν σχέδια, θέτουν στόχους, μετράνε μέρες… Όλοι όμως κατά βάθος ψάχνουν να βρουν κάτι, κάτι που τους λείπει. Τρομερή δυναμική αυτές τις μέρες: Όλα μπαίνουν κάτω από έναν μεγεθυντικό φακό. Αν είσαι χαρούμενος και ευτυχισμένος, η ευτυχία σου θα μεγαλώσει. Αν δεν είσαι, όλα θα είναι ποιο έντονα. Κάτι όμως θα λείπει.

Τι κάνεις άραγε αν αυτό που λείπει δεν το είχες ποτέ; Και δεν μιλάμε για τα μεγάλα στα σημαντικά, μιλάμε για τα απλά. Ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, να ξυπνάς το πρωί και να είναι εκεί δίπλα σου, να θες να ζήσεις μια μέρα παραπάνω μόνο και μόνο για να δεις ένα χαμόγελο!

Τι κάνεις άραγε αν αυτό που λείπει δεν το είχες ποτέ; Ένα τρυφερό χάδι, ένα πείραγμα, μερικά ναζάκια. Και κάθε μέρα να λιώνεις. Να ψάχνεις όλα αυτά που μερικοί τα θεωρούν δεδομένα. Ειρωνεία; Δεν το αξίζεις; Αν το αξίζεις γιατί δεν το έχεις? Γιατί άραγε και πως…

Τι κάνεις άραγε αν αυτό που λείπει δεν το είχες ποτέ; Θα σου πω εγώ τι κάνεις! Δουλεύεις όλη μέρα για να ξεχαστείς. Συναναστρέφεσαι με ανθρώπους, που μέσα σου ξέρεις ότι όχι απλός δεν θα έπρεπε να υπάρχουν, όχι καν να τους μιλάς, αλλά σου βγάζουν μια αηδία, γιατί η εγωπάθεια τους σε τυφλώνει! Γεμίζεις τον χρόνο σου τόσο πολύ που κάνεις τον εαυτό σου να μην έχει χρόνο ούτε καν να σκέφτεται! Το ονομάζεις ευτυχία, εθελοτυφλείς, καταπίνεις τα ξερατά σου, αντί να φωνάξεις το βουλώνεις, μοιράζεις χαμόγελα αριστερά δεξιά και όταν έρθει το βράδυ, παίρνεις το κοκτέιλ από τα χάπια σου. Κοιμάσαι και ονειρεύεσαι. Μέχρι να πάει 7:20 και ο παράδεισος σου να χαθεί. Και ξεκινάς πάλι την παράγραφο από την αρχή…

Και φτάνει εκείνη η στιγμή, που έχεις απογοητευτεί τόσο από τους ανθρώπους που δεν μπορείς πλέον να το διαχειριστείς, αυτό σε ματώνει. Και ξέρεις ότι δεν μπορείς να τους απογοητεύσεις και εσύ γιατί δεν είσαι σαν και αυτούς. Για αυτούς είσαι ένα κομμάτι κρέας, ένας ακόμα. Δεν τους αρέσουν λέει αυτά που κάνεις, γιατί δεν τους ακούγεται σωστό μετά από 10 ώρες σε μια δουλειά γραφείου να γυρνάς τσόντες. Δεν τους ακούγεται σωστό… Αλλά εσύ δεν πλήγωσες ποτέ κανέναν εσκεμμένα, ήσουν πάντα ειλικρινής. Ήσουν πάντα ευγενής και ας μην τους άξιζε.

Δεν θα μετρήσω ποτέ μου μέρες για να δω πότε θα αλλάξει η χρονιά, πότε θα έρθει το καλοκαίρι και πότε θα είναι η επόμενη μου άδεια. Και αν αυτή η διαφορετικότητα μου με καταδικάζει να μην είμαι ποτέ αποδεκτός, χαλάλι! Μικρό το κακό, έτσι και αλλιώς τι είχα, τι έχασα… Όταν δεν έχει, δεν μπορείς να χάσεις. Ο πόνος γίνεται γαλήνη και η γαλήνη ηρεμία. Λένε ο χρόνος τα γιατρεύει όλα, ευχαριστώ, θα συνεχίσω να ξύνω τις πληγές μου.

Πυξαράς Δημήτρης