Το γράμμα σου
Ξέρεις κάτι; Ήθελα απόψε να σου γράψω ένα γράμμα, ναι ένα γράμμα. Αλλά δεν ήξερα που να το στείλω. Άρα αποφάσισα να σου γράψω από εδώ. Να σου γράψω στον πρώτο ενικό και ας ξέρω ότι ποτέ δεν θα το διαβάσεις... Τραγικό; Ναι είναι...
Ξέρεις πάνε σχεδόν 10 χρόνια. Δέκα χρόνια από εκείνο το όμορφο απόγευμα. Αρχές καλοκαιριού, 5,30 το ραντεβού, ήρθες στις 6 παρά. Η πρώτη ματιά, σοκ. Θυμάσαι; Ήταν να βγούμε με μια κοινή φίλη και το νέο αμόρε της... Επιτυχία μεγάλη ο τύπος... Αλλά με εμάς κάτι δεν πήγε καλά και το ξέραμε και οι δύο από την πρώτη στιγμή. Από το πρώτο αμήχανο χαμόγελο, πριν καν το γεια, πριν καν ακούσω την φωνή σου.
Εκείνο το απόγευμα το περάσαμε μαζί, μέχρι αργά το βράδυ. Δεκατρείς Ιουνίου του Δύο χιλιάδες Δέκα. Από εκεί και μετά σε ερωτευόμουν από την αρχή κάθε φορά που σε έβλεπα. Κάθε απόγευμα μετά την δουλειά, κάθε βράδυ μετά την προπόνηση, κάθε πρωί όταν ξυπνούσες στην αγκαλιά μου. Παράνοια. Για αυτή την παράνοια υπαίτια ήσουν εσύ...
Τώρα θα μου πεις, τόσα χρόνια μετά, ποιος θυμάται και τι. Ποιος, τι και γιατί. Ήθελα να σου γράψω για έναν και μοναδικό λόγο: από εκείνο το απόγευμα και μετά, με κατέστρεψες. Δεν μπόρεσα ποτέ να νιώσω κάτι σαν αυτό που ένοιωσα μαζί σου. Δεν το ξαναβρήκα ποτέ! Μου λείπει. Μην χαρείς, σε ξεπέρασα. Αν και, αν κάπου σε δω, έστω και από μακριά, να είσαι σίγουρη ότι πάλι θα σε ερωτευτώ. Ευχή και κατάρα όλο αυτό.
Κείμενο χωρίς συνοχή, που δεν θα διαβάσεις έτσι και αλλιώς. Ούτε κανείς άλλος δεν θα διαβάσει. Άντε ίσως κανένας άσχετος, που δεν θα καταλάβει. Τι να καταλάβει; Πόσα κρεβάτια αλλάξαμε τόσα χρόνια; Πόσες αγκαλιές; Πόσα χίλια; Γιατί; Αυτή την κατάρα την κουβαλάω ακόμα πάνω μου, μέσα μου. Πως μπορεί να εξαγνιστεί το κακό; Εσύ τα κατάφερες; Ποια η συνταγή;
Παράπονο, έτσι; Πονάει αυτό που θα πω, αλλά... Ρε γαμώτο, πόσο σπάνιες μπορεί να είναι κάποιες καταστάσεις; Κάποια συναισθήματα; Πλήρωση σε υπέρτατο βαθμό. Τώρα τι;
Κάτι τέτοια, άτιμα βράδια, θα έδινα τα πάντα, να νιώσω έτσι ξανά έστω και για λίγο. Να νιώσω έτσι έστω και για 5 λεπτά και μετά ας ένοιωθα για πάντα πόνο. Κάπου είχα διαβάσει, ότι οι άνθρωποι λέει, λαμβάνουμε ορθολογικές αποφάσεις. Ή έστω οριακά ορθολογικές. Και πάντα, για να έχουμε κάτι, αποκλείουμε και θυσιάζουμε αμοιβαία κάτι άλλο...
Μαλακίες, για ένα τέτοιο πεντάλεπτο, θα θυσίαζα τα πάντα!
Πυξαράς Δημήτρης
Ξέρεις κάτι; Ήθελα απόψε να σου γράψω ένα γράμμα, ναι ένα γράμμα. Αλλά δεν ήξερα που να το στείλω. Άρα αποφάσισα να σου γράψω από εδώ. Να σου γράψω στον πρώτο ενικό και ας ξέρω ότι ποτέ δεν θα το διαβάσεις... Τραγικό; Ναι είναι...
Ξέρεις πάνε σχεδόν 10 χρόνια. Δέκα χρόνια από εκείνο το όμορφο απόγευμα. Αρχές καλοκαιριού, 5,30 το ραντεβού, ήρθες στις 6 παρά. Η πρώτη ματιά, σοκ. Θυμάσαι; Ήταν να βγούμε με μια κοινή φίλη και το νέο αμόρε της... Επιτυχία μεγάλη ο τύπος... Αλλά με εμάς κάτι δεν πήγε καλά και το ξέραμε και οι δύο από την πρώτη στιγμή. Από το πρώτο αμήχανο χαμόγελο, πριν καν το γεια, πριν καν ακούσω την φωνή σου.
Εκείνο το απόγευμα το περάσαμε μαζί, μέχρι αργά το βράδυ. Δεκατρείς Ιουνίου του Δύο χιλιάδες Δέκα. Από εκεί και μετά σε ερωτευόμουν από την αρχή κάθε φορά που σε έβλεπα. Κάθε απόγευμα μετά την δουλειά, κάθε βράδυ μετά την προπόνηση, κάθε πρωί όταν ξυπνούσες στην αγκαλιά μου. Παράνοια. Για αυτή την παράνοια υπαίτια ήσουν εσύ...
Τώρα θα μου πεις, τόσα χρόνια μετά, ποιος θυμάται και τι. Ποιος, τι και γιατί. Ήθελα να σου γράψω για έναν και μοναδικό λόγο: από εκείνο το απόγευμα και μετά, με κατέστρεψες. Δεν μπόρεσα ποτέ να νιώσω κάτι σαν αυτό που ένοιωσα μαζί σου. Δεν το ξαναβρήκα ποτέ! Μου λείπει. Μην χαρείς, σε ξεπέρασα. Αν και, αν κάπου σε δω, έστω και από μακριά, να είσαι σίγουρη ότι πάλι θα σε ερωτευτώ. Ευχή και κατάρα όλο αυτό.
Κείμενο χωρίς συνοχή, που δεν θα διαβάσεις έτσι και αλλιώς. Ούτε κανείς άλλος δεν θα διαβάσει. Άντε ίσως κανένας άσχετος, που δεν θα καταλάβει. Τι να καταλάβει; Πόσα κρεβάτια αλλάξαμε τόσα χρόνια; Πόσες αγκαλιές; Πόσα χίλια; Γιατί; Αυτή την κατάρα την κουβαλάω ακόμα πάνω μου, μέσα μου. Πως μπορεί να εξαγνιστεί το κακό; Εσύ τα κατάφερες; Ποια η συνταγή;
Παράπονο, έτσι; Πονάει αυτό που θα πω, αλλά... Ρε γαμώτο, πόσο σπάνιες μπορεί να είναι κάποιες καταστάσεις; Κάποια συναισθήματα; Πλήρωση σε υπέρτατο βαθμό. Τώρα τι;
Κάτι τέτοια, άτιμα βράδια, θα έδινα τα πάντα, να νιώσω έτσι ξανά έστω και για λίγο. Να νιώσω έτσι έστω και για 5 λεπτά και μετά ας ένοιωθα για πάντα πόνο. Κάπου είχα διαβάσει, ότι οι άνθρωποι λέει, λαμβάνουμε ορθολογικές αποφάσεις. Ή έστω οριακά ορθολογικές. Και πάντα, για να έχουμε κάτι, αποκλείουμε και θυσιάζουμε αμοιβαία κάτι άλλο...
Μαλακίες, για ένα τέτοιο πεντάλεπτο, θα θυσίαζα τα πάντα!
Πυξαράς Δημήτρης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου