tag:blogger.com,1999:blog-56289733563390616672024-03-19T15:57:20.453-07:00Κατάθεση ΣκέψεωνΠυξαράς Δημήτρηςhttp://www.blogger.com/profile/11491240999936000384noreply@blogger.comBlogger94125tag:blogger.com,1999:blog-5628973356339061667.post-12970166769092778552022-05-14T12:59:00.005-07:002022-05-14T13:02:31.080-07:00Ολοκληρωτισμός και Πρακτική Ηθική<p></p><p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 18.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Αντί προλόγου</span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Συνήθως όλες οι
ομιλίες έχουν έναν πρόλογο. Η συγκεκριμένη στερείται αυτού, καθώς η ίδια θα
είναι προλογισμός επικείμενης ομιλίας με τίτλο «Ιλλουμινατισμός, ηθική και η ανελικτική
οδός προς την ελευθερία». Η δήλωση αυτή είναι αναγκαία καθώς θα πραγματευτούμε
δύο έννοιες που δεν είναι συνδεδεμένες μεταξύ τους σε πρώτο χρόνο, αυτή του
ολοκληρωτισμού και εκείνης της πρακτικής ηθικής. Σκόπιμα θα κρατήσουμε αποστάσεις
από στενούς ορισμούς εννοιών, θα μείνουμε επιφανειακά ανάβαθοι αναλύοντας την
σκέψη μας μέσα από παραδείγματα. Απώτερος σκοπός μας είναι στο τέλος να έχουμε
καταφέρει να ανοίξουμε τον Ασκό του Αιόλου έχοντας κρατήσει τον Οδυσσέα άυπνο, άλλωστε
θα πρέπει εξαρχής να σκεφτούμε αν, ως μέλη ενός ερευνητικού κολλεγίου, μας
ενδιαφέρει το ταξίδι για την Ιθάκη.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 18.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Η αρχή του κακού<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Από τους αρχαίους
χρόνους, ο άνθρωπος, καταλαβαίνει ότι πρέπει να συνασπιστεί με άλλους ανθρώπους
για να μπορέσει να ζήσει και να δημιουργήσει. Έτσι, δημιουργεί την έννοια της
οικογένειας την οποία εγκιβωτίζει στην έννοια της κοινωνίας, αργότερα της
πόλης, μετέπειτα του κράτους. Στην πορεία αυτή, για να εξυπηρετήσει εσωτερικές
αλλά και πρακτικές ανάγκες, δημιουργεί τρεις πυλώνες σταθμούς στην εξέλιξη του,
που είναι η κτήση, ο νόμος και η θρησκεία. Δημιουργεί έτσι έναν τρικέφαλο
Κέρβερο, που από την μία τον πολεμάει μέσω της φιλοσοφίας, από την άλλη τον
τρέφει μέσω του ολοκληρωτισμού. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%;">O</span><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">
Κέρβερος ως οντότητα δεν δημιουργήθηκε όμως με σκοπό την καταπίεση, δεν ήταν
ένα θηρίο, αντίθετα ήταν ένας φύλακας, ένας θεματοφύλακας των πρώιμων αναγκών
του ανθρώπου.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Κάποιοι, μας έχουν πει πως
αυτός ο Κέρβερος προέκυψε όταν οι άνθρωποι απομακρύνθηκαν από τον Θεό, από το
Θείο. Μήπως μέσα στους αιώνες οι άνθρωποι απομακρύνθηκαν από την ειλικρινή
άσκηση της Βασιλικής Τέχνης; Και αν ναι, τι ορίζει αυτή την ειλικρίνεια; Το θηρίο
που τρέφεται από τον ολοκληρωτισμό, θα μπορούσε να εξημερωθεί μέσω αυτού;<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 18.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Σύντομα ιστορικά
παραδείγματα ολοκληρωτισμού<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Το άκουσμα και μόνο
της λέξης «ολοκληρωτισμός» μας οδηγεί σε τρεις σκοτεινές περιόδους της
ανθρώπινης ιστορίας, μεσαίωνας, Γερμανία του 33 με 45, Σοβιετική Ένωση 22 με
91. Κοινή συνιστώσα και των τριών, είναι η πίστη σε κάποιες αξίες, ένα
συλλογικό καθήκον, μία παράδοξη νομιμοποίηση της εξουσίας και πάντα, αλλά πάντα
ένας εχθρός. Εχθρός, ο οποίος κατά βάση ερχόταν και διέβαλε την πρακτική ηθική τους.
<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Είμαστε στο 1314. Μετά
από μία δίκη παρωδία μπροστά στον μεγαλοπρεπή ναό της Παναγίας των Παρισίων, καταδικάζονται
σε ισόβια φυλάκιση ο Ζακ ντε Μολέ και ο Γοδεφρίδος ντε Σαρνέ. Κατηγορούνται
ψευδώς για αιρετισμό, μαγεία και ομοφυλοφιλία από τον Φίλιππο τον Ωραίο.
Δικάζονται και καταδικάζονται υπό τις ευλογίες του Πάπα Κλήμη του Πέμπτου. Αργότερα,
όταν μηνύουν προς τα συγκεντρωμένα πλήθη πως οι ομολογίες που τους προσάπτουν
είναι ψευδείς, η καταδίκη τους αλλάζει σε δολοφονία μετά πυράς. Ο
ολοκληρωτισμός της θρησκείας και του νόμου, μεσουρανούν. Πρακτικά, η καταδίκη
δύο αθώων ανθρώπων λόγω ψευδών κατηγοριών, είναι ανήθικη.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ας πάμε λίγο πιο πίσω, περίπου 900 χρόνια
πριν. Ο Άγιος Αυγουστίνος της Ιππώνος, ένας άγιος που τον δέχεται τόσο η
Καθολική όσο και η Ορθόδοξη εκκλησία, με το έργο του «Η πολιτεία του Θεού»,
θέτει τις θεωρητικές βάσεις για την ανάπτυξη της Θεοκρατίας, μία μορφή
ολοκληρωτισμού που πάντρεψε τον νόμο με την θρησκεία. Χωρίς τον Αυγουστίνο, δεν
θα υπήρχε παπική εξουσία και πιθανότατα, ούτε και βασιλική. Ο Φίλιππος και ο
Κλήμης δεν θα είχαν σκοτώσει δύο αθώους στων οποίων τα πρόσωπα θα ήθελα να
συνοψίσουμε όλα τα επιγενόμενα εγκλήματα της «Βασιλείας» και του « Παπισμού». Ο
ολοκληρωτισμός όμως που ιδρύθηκε από τον Αυγουστίνο, δεν ήταν ανήθικος, ίσα
ίσα, είναι καθόλα πρακτικά ηθικός καθώς πρεσβεύει τα πιστεύω του, υπηρετεί και
εκφράζει τις αξίες του, με αποτέλεσμα να τον κάνει να διδάξει την ελεύθερη
βούληση. Κατά τον Αυγουστίνο, μπορεί να είμαστε άλογα και ασυνεπή άτομα της
πράξης είμαστε όμως και έκφανση του Λόγου.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Θα γίνω μη αρεστός
και θα μας πάω ένα ταξίδι στην Εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία. 1938. Επικεφαλής
του υπουργείου Δημόσιας Διαφώτισης και Προπαγάνδας, Πάουλ Τζόσεφ Γκέμπελς. Σε
ένα από τα πολλά του άρθρα, με τίτλοι οι καφεπότες, δηλαδή αυτοί που πίνουν
καφέ, πραγματεύεται μεταξύ άλλων τις ουρές έξω από τα καταστήματα που πουλούν
καφέ. Παραδέχεται και δηλώνει και ο ίδιος ότι υπάρχουν ελλείψεις στον καφέ λόγω
συναλλαγματικής ισοτιμίας. Μας λέει ότι μέσα σε 4 χρόνια οι εισαγωγές καφέ,
ενός μη βασικού αγαθού, ενός αγαθού πολυτελείας, έχουν διπλασιαστεί. Βλέπουμε
τον ολοκληρωτισμό στην ύψιστη του μορφή, έναν υποβασταζόμενο ολοκληρωτισμό από
νόμους, να ανατροφοδοτείτε μέσω της κτήσης. Κτήση του καφέ! Που αν μας
ακούγεται σήμερα αστείο, η συνειδητοποίηση του ότι υπήρχαν άνθρωποι που δεν
αντιδρούσαν στην φρίκη των γεγονότων αλλά αντιδρούσαν στο ότι δεν είχαν να
πιουν όσο καφέ ήθελαν, μας οδηγεί σε αισθήματα παράνοιας. 1 Μαίου 1945, πιστός
στις ιδέες και τα ιδανικά του, Ο Γκέμπελς αυτοκτονεί. Πρακτικά ο Γκέμπελς ήταν
ένας ηθικός άνθρωπος, βάσει των δικών του πιστεύω και αξιών, όσο λάθος και αν
ήταν αυτές. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Μένουμε ακόμα λίγο
στην Γερμανία. Χέρμαν Γκέρινγκ: υπουργός οικονομικών, υπουργός άνευ
χαρτοφυλακίου, υπουργός αεροπορίας, αντικαγκελάριος. Καταδικάστηκε στην δίκη
της Νυρεμβέργης εις θάνατο διά απαγχονισμού. Ο ίδιος δήλωνε αθώος, έχοντας
υπογράψει βέβαια αυτοπροσώπως την εντολή για να βρεθεί μία λύση στο ζήτημα των
Εβραίων. Άνθρωποι σαν τον Γκέρινγκ, υπηρετούν τον ολοκληρωτισμό βάσει της
δύναμης που τους δίνει ο νόμος. Όταν όμως ο νόμος αλλάζει, δηλώνουν αθώοι. Τα
ξεχνάνε όλα. Είναι άνθρωποι που σου δηλώνουν αντισημίτες αλλά την ίδια ώρα,
ζουν μέσα στην χλιδή από την κληρονομιά που τους έχει αφήσει ο Εβραίος νουνός
τους. Ο Γκέρινγκ, πρακτικά ήταν ανήθικος. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Η Σοβιετική Ένωση, από
το 1922 μέχρι και το 1991 θα μπορούσε να ήταν ένα περίτεχνο κόσμημα του
ολοκληρωτισμού. Εθνοκαθάρσεις, ανελευθερία του λόγου, πολιτικές διώξεις, καταστρατήγηση
κάθε ανθρώπινου δικαιώματος. Η κριτική της Σοβιετικής Ένωσης, συνήθως συνδέεται
με την κριτική του κουμμουνισμού, και ως εκ τούτου, για λόγους πολιτικής
μετριοφροσύνης, θα αναφερθούμε σε ένα γεγονός που συνέβη κατά την γέννηση της. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Στις 17 Ιουλίου του
1918, η Οικογένεια των Ρομανόφ δολοφονείται. Αν είμασταν αριστεροί,
επαναστάτες, ιδεαλιστές, θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε ότι η δολοφονία αυτή ήταν
συμβολική. Οι Ρομανόφ για την Ρωσική Αυτοκρατορία, συμβόλιζαν και
αντιπροσώπευαν την κτήση, την θρησκεία και τον νόμο. Για τους επαναστάτες που
διψούσαν για δικαιοσύνη και αλλαγή, ήταν τα 3 κεφάλια του Κέρβερου. Του
Κέρβερου που έπρεπε να πεθάνει στο όνομα της αλλαγής. Το να σκοτώσεις μία
οικογένεια, ακόμα και τα ανήλικα παιδιά της, χωρίς καμία δίκη, είναι έγκλημα. Το
αποτέλεσμα αυτού του εγκλήματος, ήταν η γέννηση ενός νέο Κέρβερου, ενός νέου
ολοκληρωτικού συστήματος. Όταν δεν υπάρχει πρακτική ηθική πίσω από τις
ενέργειες, ο ολοκληρωτισμός αλλάζει μορφή. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 18.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Αντί επιλόγου<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Σκοπός της σημερινής
ομιλίας ήταν να προλογίσει, να ετοιμάσει το έδαφος για επόμενη. Δεν μας
ενδιαφέρει ούτε η ιστορία, ούτε η πολιτική. Αυτό το οποίο μας ενδιαφέρει είναι
αν εν τέλη ο ολοκληρωτισμός είναι κάτι που μας απειλεί ή όχι. Αν είναι κάτι από
το οποίο μπορούμε να μάθουμε, να διδαχτούμε ή να το πολεμήσουμε ανοικτά. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Όταν ο
ολοκληρωτισμός, πατάει πάνω σε ένα πρακτικό ηθικό υπόβαθρο, μπορεί να έχει
επικίνδυνες επιπτώσεις, ταυτόχρονα όμως μπορεί να μας διδάξει. Με τον άνθρωπο
που έχει αξίες και ιδανικά, μπορούμε να καθίσουμε στο ίδιο τραπέζι, να τον
ακούσουμε και να συζητήσουμε ακόμα και αν είναι ολοκληρωτικός ως προς τον τρόπο
σκέψης του. Η άσκηση της Βασιλικής Τέχνης, μας καταδικάζει στο να δίνουμε τα
φώτα σε όποιον τα έχει ανάγκη. Όταν υπάρχει Πρακτική Ηθική, το άτομο έχει θέσει
τα θεμέλια για να κτίσει μέσα του τον Ναό του Σολομώντα. Υποχρέωση μας είναι να
τον βοηθήσουμε να έρθει σε επαφή με τον Λόγο. Το άτομο αυτό είναι ελεύθερο,
βιώνει την δική του ελευθερία. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Όταν ο
ολοκληρωτισμός, δεν πατάει πάνω σε πρακτικό ηθικό υπόβαθρο, δεν υπάρχει
περιθώριο ανοχής. Αυτός ο ολοκληρωτισμός θα αλλάζει συνέχεια μορφή, αν τον
ανεχτούμε κάποια στιγμή θα μας μολύνει. Δεν μπορείς να στεγάσεις κάτι, σε Ναό
που δεν υπάρχει. Ο ολοκληρωτικός άνθρωπος που είναι ταυτόχρονα μη πρακτικά
ηθικός, είναι ανελεύθερος και επιβλαβής. Είναι δέσμιος ιστορικών –
τυχοδιωκτικών αποφάσεων και όχι συνειδητών. Σίγουρα δεν θα μπορούσε να είναι
εργάτης της Τέχνης.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Η φύση των ανθρώπων,
είναι δύσκολο να αλλάξει. Μυημένοι ή βέβηλοι, πρέπει να ερχόμαστε καθημερινά σε
επαφή με το είδωλο μας ώστε να προσπαθούμε να δούμε πίσω από την οφθαλμαπάτη. Οι
πολέμιοι του Ιλουμινατισμού, μας έχουν κατηγορήσει για έλλειψη ηθικής. Ας
είμαστε εμείς, που θα τους υποδείξουμε μέσω της δικής μας ατομικής Πρακτικής
Ηθικής, πως η ατραπός για την ελευθερία, είναι βατή για όλους.<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;"><br /></span></p><p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Πυξαράς Δημήτριος</span></p><br /><p></p>Πυξαράς Δημήτρηςhttp://www.blogger.com/profile/11491240999936000384noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5628973356339061667.post-3318953057267014632022-04-28T13:16:00.003-07:002022-04-28T13:47:45.672-07:00Για τα παιδιά<p><span style="font-family: arial;"> <span face="Arial, sans-serif" style="font-size: 12pt;">Πόση μεγαλοπρέπεια και
πόση αλήθεια, μπορεί να δείξει η πανούργα αμαρτία…</span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span face=""Arial",sans-serif" lang="EL" style="font-family: arial; font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Αναρωτιούνται όλοι που πήγαν
εκείνα τα παιδιά.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span face=""Arial",sans-serif" lang="EL" style="font-family: arial; font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Τα παιδιά τα αληθινά. Τα
παιδιά τα μπέσα. Τα παιδιά που παίζαν στις αλάνες. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span face=""Arial",sans-serif" lang="EL" style="font-family: arial; font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Τα παιδιά τα λαμόγια. Τα
παιδιά τα άσχημα. Τα παιδιά που δεν φοβούνταν.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span face=""Arial",sans-serif" lang="EL" style="font-family: arial; font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Τι κάναμε όλοι σε εκείνα
τα παιδιά. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span face=""Arial",sans-serif" lang="EL" style="font-family: arial; font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Καταφάσεις, φειδωλές απαντήσεις,
ειλικρίνεια.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span face=""Arial",sans-serif" lang="EL" style="font-family: arial; font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Ερωτήσεις, φαφλατισμοι, ανειλικρίνεια.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span face=""Arial",sans-serif" lang="EL" style="font-family: arial; font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span face=""Arial",sans-serif" lang="EL" style="font-family: arial; font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Αναρωτιούνται όλοι που
πήγαν εκείνα τα παιδιά. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span face=""Arial",sans-serif" lang="EL" style="font-family: arial; font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Που κρατούσαν σφικτές τις γροθιές
μέχρι κόκκαλα να βγουν.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span face=""Arial",sans-serif" lang="EL" style="font-family: arial; font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Που φτύνανε αίμα μέχρι να
ντραπούν και να το καταπιούν. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span face=""Arial",sans-serif" lang="EL" style="font-family: arial; font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Τα παιδιά τα αληθινά. Τα
παιδιά τα μπέσα. Τα παιδιά που μάλωναν στις αλάνες. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span face=""Arial",sans-serif" lang="EL" style="font-family: arial; font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Τα παιδιά τα λαμόγια. Τα
παιδιά τα άσχημα. Τα παιδιά που δεν φοβούνταν.</span></p><p class="MsoNormal"><span face=""Arial",sans-serif" lang="EL" style="font-family: arial; font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;"><br /></span></p><p class="MsoNormal"><span face=""Arial",sans-serif" lang="EL" style="font-family: arial; font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Όποιος, μία ζωή σώζει, σώζει τον κόσμο όλο. </span></p><p class="MsoNormal"><span face="Arial, sans-serif" style="font-family: arial;">Μη υπερόπτες με τους ταπεινούς.</span></p><p class="MsoNormal"><span face="Arial, sans-serif" style="font-family: arial;">Μη ταπεινοί με τους υπερόπτες.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: arial;"><br /></span></p>
<p class="MsoNormal"><span face=""Arial",sans-serif" lang="EL" style="font-family: arial; font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Αναρωτιούνται όλοι που
πήγαν εκείνα τα παιδιά. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span face=""Arial",sans-serif" lang="EL" style="font-family: arial; font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Που τα στείλαν, δεν
ρωτάνε. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span face=""Arial",sans-serif" lang="EL" style="font-family: arial; font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Πως τα φοβίσανε, δεν λένε.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span face=""Arial",sans-serif" lang="EL" style="font-family: arial; font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Πότε να σκότωσαν, δεν
μαρτυράνε.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span face=""Arial",sans-serif" lang="EL" style="font-family: arial; font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Πότε τα κορόιδεψαν, δεν
ομολογάνε. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span face=""Arial",sans-serif" lang="EL" style="font-family: arial; font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span face=""Arial",sans-serif" lang="EL" style="font-family: arial; font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Αναρωτιούνται όλοι που
πήγαν εκείνα τα παιδιά. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span face=""Arial",sans-serif" lang="EL" style="font-family: arial; font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Που δεν τους ένοιαζε αν
ζούνε.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span face=""Arial",sans-serif" lang="EL" style="font-family: arial; font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Που δεν γνώριζαν αν ζούνε.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span face=""Arial",sans-serif" lang="EL" style="font-family: arial; font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Που δεν μπορούσαν να
ζούνε.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span face=""Arial",sans-serif" lang="EL" style="font-family: arial; font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Που δεν χρειαζότανε να
ζούνε.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span face=""Arial",sans-serif" lang="EL" style="font-family: arial; font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span face=""Arial",sans-serif" lang="EL" style="font-family: arial; font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Αναρωτιούνται όλοι που
πήγαν εκείνα τα παιδιά. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span face=""Arial",sans-serif" lang="EL" style="font-family: arial; font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Άρπαγες, γεράκια, ληστές.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span face=""Arial",sans-serif" lang="EL" style="font-family: arial; font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Άδικοι, μεροληπτικοί,
ατελέσφοροι.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span face=""Arial",sans-serif" lang="EL" style="font-family: arial; font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Μοιχοί, διαφθορείς, ανήθικοι.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span face=""Arial",sans-serif" lang="EL" style="font-family: arial; font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Κάνοντας έρωτα στην μιζέρια
τους, τους τρώει σαν γύπας. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span face=""Arial",sans-serif" lang="EL" style="font-family: arial; font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Πόση μεγαλοπρέπεια και
πόση αλήθεια, μπορεί να δείξει η πανούργα αμαρτία!</span></p><p class="MsoNormal"><span face=""Arial",sans-serif" lang="EL" style="font-family: arial; font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;"><br /></span></p><p class="MsoNormal"><span face=""Arial",sans-serif" lang="EL" style="font-family: arial; font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Πυξαράς Δημήτρης</span></p>Πυξαράς Δημήτρηςhttp://www.blogger.com/profile/11491240999936000384noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5628973356339061667.post-38811124948397577492022-04-03T05:33:00.001-07:002022-04-03T05:33:49.368-07:00Η σκέψη "into the box" μέσα από τέσσερις καθημερινές ιστορίες ανθρώπων<p> Ζούμε στην εποχή της
επιτυχίας. Μία περίοδο που όλοι θέλουν να διαφημίζονται επιτυχημένοι. Τι και αν
είσαι μόνος σου, τι και αν είσαι άνεργος ή στην δουλειά σε κρατάνε καθαρά από λύπηση,
τι και αν στο τέλος του μήνα δεν μπορείς να πληρώσεις ούτε καν το λογαριασμό
του νερού, τι και αν τα παιδιά σου έχουν σταματήσει να σου μιλάμε, ζούμε στην
χώρα, του ότι δηλώσεις, είσαι. Σε μία κοινωνία που προάγει την ρηχότητα, κάτι
τέτοιο είναι θεμιτό και αναμενόμενο. Είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς πως φτάσαμε
σε αυτή την τραγωδία. Ακόμα πιο δύσκολο το πως θα βγούμε από αυτή.</p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Κάποτε, αν κάτι
σου πήγαινε άσχημα ή έστω «όχι τόσο καλά» η λύση ήταν απλή: έπρεπε να προσπαθήσεις
παραπάνω. Οι εποχές όμως έχουν αλλάξει, πάντα αλλάζουν, σε κάθε αποτυχία (μας
λένε) υπάρχει ευκαιρία για επιτυχία. Το κλειδί για αυτή, δεν βρίσκετε πλέον στην
προσπάθεια, βρίσκετε πλέον στο τρόπο σκέψης, ναι στον τρόπο σκέψης, το μόνο που
έχεις να κάνεις είναι να σκεφτείς έξω από το κουτί. Υπάρχει μία έκφραση ότι
κάποιος περνάει άσχημα ή ζόρικα, λέμε ότι «περνάει» ή «τρώει» πακέτο. Ο συνδυασμός
της «σκέψης εκτός κουτιού» με τον «τρώω ή περνάω πακέτο», ίσως να είναι απόρροια
μίας κακής μετάφρασης. Στην εποχή της επιτυχίας, την περίοδο που όλοι εμφανίζονται
ως επιτυχημένοι, υπάρχουν μικρές ιστορίες ανθρώπων <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>που έχουν μείνει μέσα στο κουτί τους, κρατάνε
το πακέτο τους, άλλες φορές τους κάνουν καλό, άλλες κακό, βρίσκονται εύκολα τριγύρω
μας. Σε έναν κόσμο που η επίδειξη έχει γίνει τέχνη, αν μάθουμε να παρατηρούμε
και να ρίχνουμε λίγο αλάτι στις πληγές μας, οι ιστορίες αυτών των ανθρώπων, καλές
ή κακές, μπορεί και να μας οδηγήσουν στα δικά μας πακέτα. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Παρατήρησα την γειτόνισσα
μου την Ελένη. Η Ελένη έχει έρθει πριν 20 χρόνια μαζί με τον σύζυγο της από την
Ρουμανία. Κοινωνική, εξωστρεφής, στα 45 της, που την χάνεις που την βρίσκεις,
θα είναι πάντα στο μπαλκόνι του ημιώροφου που μένει για να σου μιλήσει. Και αν
δεν είναι, ως διά μαγείας αν περάσεις θα εμφανιστεί. Ξεκάθαρα ενοχλητική, στην
χώρα της ήταν αστροφυσικός, στην χώρα μας καθαρίστρια. Για τον σύζυγο της δεν
μου έχει πει ποτέ, είναι σε κάποιο νησί και δουλεύει. Αυτό που με έκανε να παρατηρήσω
την Ελένη, ήταν η τάση της να μιλάει πάντα για θέματα που την απασχολούν, χωρίς
να την ρωτήσεις, ακριβώς μετά το καλημέρα! Δεν θα πω ότι κατάφερα να μάθω για
το πακέτο της Ελένης, καθώς ποτέ δεν την ρώτησα, μου το είπε η ίδια. Δύο
παιδιά, ένα αγόρι και ένα κορίτσι, στα δεκαοκτώ και στα δεκάξι αντίστοιχα.
Περιορισμένα τα λεφτά, δεν μπορεί να τους δώσει όσα θέλει. Νιώθει τυχερή που ο
γιος της, είναι άριστος μαθητής και προς το παρόν μακριά από τα ναρκωτικά – γεγονός
που δεν έχω καταλάβει γιατί την απασχολεί. Η κόρη της δεν ξέρω πως τα πάει στο σχολείο,
ξέρω όμως ότι είναι εξαιρετικά όμορφη και φόβος της Ελένης είναι μην μπλέξει
και μείνει έγκυος. Η Ελένη μου φαίνεται ευτυχισμένη, γνωρίζει καλά το πακέτο
που τρώει, το αγαπάει και της δίνει κίνητρο για την ζωή, δεν ξέρω αν κάποιος
την έπειθε να σκεφτεί έξω από το κουτί της, αν θα μπορούσε να ήταν έτσι
ευτυχισμένη. Και να προσπαθούσε, θα τον άκουγε; Δεν νομίζω…<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Παρατήρησα των γείτονα
μου τον Μασούντ. Ο Μασούντ ήρθε στην Ελλάδα πριν 15 χρόνια από την Ινδία. Όταν
τον γνώρισα, μου φάνηκε στριμμένος, ξινός, αντικοινωνικός. Με βρήκε στην είσοδο
της οικοδομής, ενώ έκανα μετακόμιση, ούτε καλημέρα ούτε τίποτα, μόνο μία ερώτηση,
«πόσο το νοίκιασες» και απλά έφυγε. Από τότε τον έχω συναντήσει καμία δεκαριά
φορές. Τυπικές επικοινωνίες, τι κάνεις, πως είσαι, με ειδοποιό διαφορά ότι
πλέον είναι χαμογελαστός, μάλλον με συμπαθεί, κανείς δεν ξέρει. Έμαθα από την
Ελένη, ότι το Μασούντ έχει δύο παιδιά και αυτός. Το ένα, περίπου δώδεκα ετών, το
άλλο αν δεν κάνω λάθος περίπου δέκα. Και τα δύο αγόρια. Ο μεγάλος, δεν μιλάει
την μητρική του γλώσσα, δύο – τρεις φορές που τον συνάντησα μιλούσε καλύτερα
ελληνικά από μένα, ίσως αν ήταν πιο λευκός, να μην καταλάβαινα ότι τρέχει ινδικό
αίμα στις φλέβες του. Τον μικρό γιο του Μασούντ δεν τον έχω δει ποτέ. Συμφωνά με
όσα έμαθα, η πηγή περιττό να αναφερθεί, έχει μία παράξενη αρρώστια. Είναι σε
ένα κρεβάτι συνέχεια. Την αρρώστια ο Μασούντ την ήξερε από όταν η σύζυγος του
ήταν έγκυος. Οι γιατροί του είχαν πει να το ρίξουν το παιδί καθώς δεν θα ζούσε
πολύ. Όταν το έμαθα στεναχωρήθηκα, λίγο για το παιδί, λίγο για τον Μασούντ,
λίγο για μένα. Δεν μπορώ να καταλάβω, που, αυτός ο στριμμένος – ξινός –
αντικοινωνικός άνθρωπος, βρήκε τόση αγάπη. Πρόσφατα, αγόρασε ένα μικρό αυτοκίνητο,
για να μπορεί, λέει, να πηγαίνει βόλτες τα παιδιά, να μην είναι όλο μέσα στο
σπίτι. Ο Μασούντ, διάλεξε να κρατάει στα χέρια του ένα βαρύ πακέτο, το κρατάει
χρόνια, θα ήθελε να το κρατήσει για όσο πιο πολύ μπορεί, τον κάνει ευτυχισμένο,
ναι τον κάνει, δεν ξέρω πως, τον κάνει όμως. Θα μπορούσε, άραγε, κάποιος να τολμήσει
να του πει να σκεφτεί έξω από το κουτί; Δεν νομίζω…<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Παρατήρησα ένα
άλλον γείτονα μου τον Γιώργο. Αυτός ο Γιώργος δεν ήρθε από κάπου, ίσως να
είμαστε από τους λίγους Έλληνες στην οικοδομή. Τον γνώρισα, τυχαία, στον
καθρέφτη του ασανσέρ, καθώς πατούσαμε κάτι κουμπιά για να πάμε στο ισόγειο. Για
τον Γιώργο δεν ξέρω πολλά. Δεν ξέρω τι δουλειά κάνει. Ξέρω μόνο ότι πληρώνει τα
κοινόχρηστα στην ώρα τους, δεν κάνει φασαρία, δεν δίνει δικαιώματα, οι ένοικοι
στην οικοδομή απλά ξέρουμε ότι υπάρχει. Δεν ξέρω αν είναι αντικοινωνικός, ξινός
και σνομπ ή αν απλά φοβάται τους ανθρώπους. Η Ελένη δεν μου έχει μιλήσει ακόμα για
αυτόν, έχω ακούσει όμως να λέει σε άλλους ότι είναι παράξενος, χαμογελαστός όταν
του απευθύνει τον λόγο και μυστήριος. Τελευταία φορά που συνάντησα τον Γιώργο,
κουβαλούσε ένα πακέτο, ένα χαρτοκιβώτιο. Μύριζε παράξενα, νομίζω από το πολύ
πιόμα. Αποκρουστική μυρωδιά. Ο δρόμος μας ήταν σε κοινή κατεύθυνση και δεν
μπόρεσα να τον αποφύγω, μου φορτώθηκε λίγο. Πήγαινε λέει να αφήσει το πακέτο
του σε κάποια εταιρεία ταχυμεταφορών, είχε δοκιμάσει πολλές φορές αλλά πάντα
στο ταχυμεταφορείο είχε πολύ κόσμο και επέστρεφε πίσω μαζί με το πακέτο του, το
οποίο το κρατούσε σφικτά στα χέρια του. Προς στιγμήν δεν κατάλαβα γιατί να χάνει
τον χρόνο του σε άσκοπες διαδρομές ενώ θα μπορούσε να περιμένει μερικά λεπτά
παραπάνω. Τον ρώτησα αν θέλει όντως να στείλει το πακέτο, μου απάντησε θετικά,
για αυτό λέει πήγαινε ξανά και ξανά αλλά η ουρά μεγάλη. Μάλλον, ο παράξενος
σύμφωνα με την Ελένη, Γιώργος, ήλπιζε ότι όσο έχει το κουτί, θα έχει την
ευκαιρία να είναι ευτυχισμένος. Δεν είδα να του δίνει κάποιο κίνητρο το κουτί
του, δεν είδα να τον κάνει ευτυχισμένο. Είδα ότι ο Γιώργος ήταν όμως καλά,
παρέα με το κουτί του. Θα μπορούσε, άραγε, κάποιος να τολμήσει να τον πείσει να
αποχωριστεί το κουτί; Δεν νομίζω… <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Παρατήρησα την
Βιολάντα. Η Βιολάντα δεν είναι της γειτονιάς, έτσι η Ελένη (μάλλον) δεν γνωρίζει κάτι για αυτήν. Το «ωραίο» με την χώρα μας, είναι
πως είναι μία χώρα μικρή. Είχα γνωρίσει την Βιολάντα πριν από δεκαέξι χρόνια ως
Νάσο, όταν υπηρετούσαμε για μερικές μέρες στον στρατό μαζί. Για να σας πω την
αλήθεια, δεν τον γνώρισα. Αγόραζα αγγούρια και ντομάτες από έναν πάγκο της λαϊκής,
όταν ήρθε, με χαιρέτησε με το μικρό μου και μου είπε από που με ξέρει. Η
αμηχανία της στιγμής, μετατράπηκε σε χαμόγελο όταν ο Νάσος ή Βιολάντα, μου
μίλησε για την αλλαγή και πως τώρα ήταν καλά. Βέβαια, αμήχανος φάνηκε να είναι
και ο λαικατζής, μπροστά στου οποίου τον πάγκο μιλούσαμε. Αυτός φάνηκε, από το βλέμμα
του, να γνωρίζει τον Νάσο ή Βιολάντα, υποθέτω όχι από τον στρατό, καθώς πρέπει
να ήταν πάνω από πενήντα ετών, ίσως να της "έδινε" και αυτής αγγούρια. Δεν είχα πολύ χρόνο και έπρεπε να επιστρέψω
σπίτι μου. Αργότερα, προσπάθησα να συλλογιστώ και να αναλογιστώ αν η Βιολάντα ή
Νάσος, ήταν καλά με το πακέτο που έτρωγε. Δεν κατάλαβα, δεν έβγαλα άκρη. Θα μπορούσε
άραγε κάποια στιγμή, η Βιολάντα, να ξεφορτωθεί το πακέτο της και να ζήσει έξω από
το κουτί; Δεν νομίζω… <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Το καλό με την
παρατήρηση είναι ότι πάντα δημιουργούνται συμπεράσματα. Μάλλον για αυτό αντιπαθούμε
τους παρατηρητικούς ανθρώπους, αυτούς που απλά αντί να μιλούν και να φαφλατάζουν
ασταμάτητα, σιωπούν και προσπαθούν να καταλάβουν. Τα συμπεράσματα δεν ξέρω αν
είναι πάντα όμορφα ή άσχημα, θεμιτά ή αθέμιτα. Το μόνο σίγουρο είναι πως καμιά
φορά, είναι καλό να μην είμαστε καλά σύμφωνα με την οπτική τον άλλον. Τίποτα
μεμπτό από το να ζούμε ο καθένας μέσα στο δικό του κουτί, αφήνοντας τις προτάσεις
για σκέψη έξω από το κουτί, για αυτούς που τις διαφημίζουν, που σήμερα τους αποκαλούμε
με διάφορα όμορφα ονόματα, πριν δέκα ή είκοσι χρόνια, θα τους καλούσαμε «απατεώνες».
Οι εποχές αλλάζουν, πάντα άλλαζαν, πάντα θα αλλάζουν, το θέμα είναι πως τις μεταφράζουμε.<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><br /></p><p class="MsoNormal">Πυξαράς Δημήτρης</p>Πυξαράς Δημήτρηςhttp://www.blogger.com/profile/11491240999936000384noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5628973356339061667.post-75276135723288803152022-03-09T14:34:00.003-08:002022-03-09T14:55:07.977-08:00Όταν ο Τσιπόλλα συναντά τον Ντεκάρτ: Σαγηνεύοντας ηλιθίους, 3 απλά παραδείγματά <p> Σύμφωνα με τον Ιταλό
φιλόσοφο Κάρλο Τσιπόλλα, ηλίθιος είναι το άτομο το οποίο προκαλεί ηθελημένα
ζημιά σε ένα άτομο, μία ομάδα ατόμων ή κοινωνικό σύνολο χωρίς να επιδιώκει κάποιο
κέρδος ή και λαμβάνοντας ζημία από την πράξη του. Ο ηλίθιος ως άτομο, ως ιδιοσυγκρασία
και ως φύση θα μπορούσε να ήταν ορκισμένος εχθρός του Ρενέ Ντεκάρτ. Η έχθρα
αυτή πηγάζει μέσα από την αμφιβολία. Η ποιο γνωστή φράση του Ντεκάρτ «σκέφτομαι,
άρα υπάρχω» θα μπορούσε να αναπτυχθεί ως θεώρημα σε «αμφιβάλω, αρά υπάρχω» καθώς
το άτομο όταν αμφιβάλει για μία πεποίθηση, ταυτόχρονα πρέπει να υπάρχει για να τελεί
την διαδικασία της αμφιβολίας του. Οι δύο αυτές προσεγγίσεις του ατόμου, είναι φαινομενικά
ασύνδετες, χρονοχωρικά δεν παρουσιάζουν κανένα κοινό σημείο τομής, ωστόσο
παρατηρούνται συνδυασμένα τόσο στην δημόσια κοινωνική ζωή όσο και στην όποια
προσωπική.</p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Η εξέταση μίας τόσο
γενικευμένης διασύνδεσης μεταξύ δύο θεωριών, ή ακόμα ορθότερα δύο διαφορετικών
προσεγγίσεων στην ανάλυση της συμπεριφοράς του ατόμου, δεν θα είχε καμία απολύτως
αξία αν δεν μπορούσε να παρουσιαστεί περιγραφικά. Για αυτό τον σκοπό, θα
αναλυθούν μερικές συμπεριφορές, αφού πρώτα «οικοδομηθούν» κάποια τυχαία και
φανταστικά προφίλ. Αυτές οι μελέτες περίπτωσης θα μας βοηθήσουν στο να εξάγουμε
ένα σφαιρικό γενικευμένο συμπέρασμα. Ας αρχίσουμε όμως με τον τομέα της δημόσιας
ζωής και συγκεκριμένα της πολιτικής.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Ας αρχίσουμε από
ένα κλασικό μοτίβο πολιτικού προφίλ, αυτό του αλάνθαστου δεξιού κομματικού αρχηγού,
κλισέ εικόνα, που κατέχει την λύση σε κάθε πρόβλημα. Για λόγους συντομίας, ας ονομάσουμε
αυτό το προφίλ, με ένα πολύ σπάνιο όνομα, σκοπούμενοι να μην δημιουργήσουμε
κάποια πολιτική δυσαρέσκεια, ας το πούμε λοιπόν Φαύλο. Ο Φαύλος, είναι ο
κλασικός επιτυχημένος επαγγελματίας, που έχει δουλέψει πάρα πολύ στην ζωή του, ασχολείται
με την πολιτική γιατί θέλει να σώσει όλους εμάς, ο ίδιος δηλώνει ότι από αυτή
την ενασχόληση όχι μόνο δεν κερδίζει κάτι αλλά βγαίνει και χαμένος. Βασικό του
επιχείρημα σε ότι και να του πεις, είναι ότι η αξιοκρατία μπορεί να λύσει τα
πάντα. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Στο προφίλ του
Φαύλου, παρατηρούμε στοιχεία τόσο αμφιβολίας για τους πολιτικούς του αντιπάλους
(καθώς αυτός έχει λύση για όλα) όσο και στοιχεία ζημίας του ίδιου του εγώ.
Παρατηρούμε λοιπόν ότι το συγκεκριμένο προφίλ, ταιριάζει σε έναν ηλίθιο ο
οποίος αμφιβάλει. Κατ επέκταση έναν σκεπτόμενο ηλίθιο. Έναν ηλίθιο που εις γνώση
του, παραμένει ηλίθιος. Φυσικά η πολιτική απήχηση αυτού το προφίλ θα ήταν εξαιρετικά
ενδιαφέρουσα αλλά και εκτός θεματολογίας του δοκιμίου μας. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Ένα δεύτερο
κλασικό μοτίβο, είναι αυτό της διάσημης τηλεοπτικής περσόνας. Το υπό εξέταση προφίλ
ας κάνουμε την παραδοχή ότι είναι μία γυναίκα, μέσης ηλικίας, ας πούμε 36-37,
μετρίου προς ψηλού αναστήματος, με υπέροχες αναλογίες, καλλιεργημένη και φυσικά
με ξανθό μαλλί και μαύρο φρύδι. Για άλλη μία φορά, ας ονομάσουμε για λόγους
συντομίας , με ένα εξαιρετικά σπάνιο όνομα, Κατίνα. Το συγκεκριμένο προφίλ,
φαινομενικά δεν παρουσιάζει κάποια ομοιότητα, ούτε με την θεώρηση του Τσιπόλλα ούτε
του Ντεκάρτ. Υπάρχει μία υποκρυπτόμενη αντίθεση, αυτής της ιδανικής εικόνας,
του ιδανικού θηλυκού προτύπου, με το στιλιστικό ατόπημα με το διαφορετικό χρώμα
στις τρίχες, κάτι που ρίχνει την Κατίνα στο επίπεδο της κάθε απλής Κατίνας. Και
ο Τσιπόλλα με τον Ντεκάρτ σμίγουν ξανά. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Το τρίτο προφίλ
που θα δημιουργήσουμε θα είναι πιο σκληρό. Ίσως πιο ρεαλιστικό. Θα μιλήσουμε
για έναν έφηβο, ας τον κάνουμε δεκαέξι – δεκαεπτά χρονών, που μισεί το σχολείο,
παρακολουθεί όμως μαθήματα ενισχυτικής διδασκαλίας ώστε κατά την διάρκεια τους αλλά
και κατά την αποχώριση από αυτά, να έχει δίπλα του μία παρέα που του αρέσει. Για
να μην νιώσει στιγματισμένος κάποιος, δύσκολη ηλικία η εφηβεία, θα δώσουμε ένα
πέραν του σύνηθες όνομα στο προφίλ μας, ας το πούμε Μητσάρα. Ο Μητσάρας θα μπορούσε
να ήταν η έμπνευση των θεωριών του Ντεκάρτ, υπάρχει και οι πράξεις του οδηγούνται
από την αμφισβήτηση, την αμφισβήτηση της αποδοχής από την παρέα του. Από την
άλλη, θα μπορούσε να ήταν και ο μονολεκτικός ορισμός του θεωρήματος του
Τσιπόλλα, καθώς τόσο η πράξη του όσο και η απραγία του, επιφέρουν ένα συνολικό άθροισμα
αρνητικού αποτελέσματος. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Συνοψίζοντας, έχοντας
εξετάσει και τα τρία αυτά προφίλ (του Φαύλου, της Κατίνας και του Μητσάρα),
μπορούμε να συμπεράνουμε ότι ο ηλίθιος μπορεί να είναι ταυτόχρονα σκεπτόμενος,
ο δε σκεπτικισμός δεν αναιρεί την επήρεια της ηλιθιότητας επί του ατόμου. Ακόμα
και σε καταστάσεις έντονης αμφισβήτησης, όπου το άτομο έρχεται σε πλήρη
αντίθεση μεταξύ του ενδότερου εγώ του και των μύχιων ορμέμφυτων του, η τάση προς
την ηλιθιότητα, παραμένει μη χαλιναγωγήσιμη. Όπως κάποτε, είχε πει και ο Όσσο «η
πίστη και η πεποίθηση, εμποδίζουν την ελευθερία». <o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><br /></span></p><p class="MsoNormal">Πυξαράς Δημήτρης</p>Πυξαράς Δημήτρηςhttp://www.blogger.com/profile/11491240999936000384noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5628973356339061667.post-81818294032564745472022-02-24T15:33:00.003-08:002022-03-09T14:51:19.864-08:00Όχι για την Ουκρανία - Για την δικαιοσύνη<p> O Άντριου Μάικλ Ράμσευ, μερικούς αιώνες πριν, είχε γράψει πως "οι άνθρωποι δεν διακρίνονται ουσιαστικά από την διαφορετική γλώσσα που μιλούν, από τα διαφορετικά ρούχα που φορούν, ούτε από την άκρη της μυρμηγκοφωλιάς που κατοικούν". "Ο κόσμος" συνεχίζει να μας γράφει " ολόκληρος είναι μία μεγάλη δημοκρατία της οποίας κάθε κράτος είναι μία μεγάλη οικογένεια και κάθε άνθρωπος ένα παιδί" (Λεφάκης, 2020). Ο Καζαντζάκης (2005) σχεδόν έναν αιώνα πριν είχε γράψει "Η Ρουσία δεν μενδιαφέρει, παρά μόνο η φλόγα που κατατρώγει την Ρουσία". Και κάπου εκεί θα αναρωτηθείς που κολλάνε όλα αυτά. Η αλήθεια φίλε μου είναι ότι δεν κολλάνε. Ωστόσο σήμερα, ημέρα Πέμπτη, 24 του μήνα (θέλει ακόμα μέχρι να πληρωθούμε) ετελέσθει κάτι τρομακτικό: Μία χώρα εισέβαλε σε μία άλλη. </p><p>Μέχρι εδώ όλα ωραία και όλα καλά. Είναι και λίγο τσικνοπέμπτη, έχουμε φάει και λίγο κρέας παραπάνω, τι μας νοιάζουν όλα αυτά; Η αλήθεια είναι ότι δεν μας νοιάζουν καλέ μου άνθρωπε, ως φημολογείται από τον σοφό λαό: μακριά από τον κώλο μας και όπου θέλει ας είναι. Οι πόλεμοι, κατά κοινή ομολογία είναι για να γίνονται. Οι υπέρμαχοι του, μας λένε ζοφερά ότι "έτσι ο κόσμος πάει μπροστά" ότι "είναι στην φύση μας" μέχρι και ότι "μειώνουν την ανεργία". ΄Βέβαια αυτό με την μείωση της ανεργίας έχει μία επιστημονική βάση, αν σου λείπει ένα χέρι και ένα πόδι, είναι δύσκολο να εργαστείς. Αν μεγάλο μέρος του πληθυσμού πεθάνει, δεν θα είναι άνεργο. Θα πάω το σκεπτικό μου και ένα βήμα όμως παραπέρα. Ο πόλεμος, αυξάνει την συνέπεια / παραγωγικότητα των εργαζομένων στην εργασία τους. Όταν στον δρόμο το πρωί θα δεις πτώματα, διαμελισμένα κομμάτια ανθρώπων παντού ή ακόμα χειρότερα, συνανθρώπους σου, μισόνεκρους να παρακαλάνε να πεθάνουν, να λυτρωθούν από την κόλαση, θα πας γρήγορα στην δουλειά και θα δουλέψεις για να ξεχάσεις όσα είδες. Αλλά ας τα αφήσουμε αυτά, είναι Παρασκευή πλέον και εγώ θέλω να συνεχίσεις να διαβάζεις. Ας επιστρέψουμε λίγο στην εισβολή. </p><p>Υπάρχει μία χώρα, που την λένε Ουκρανία - ξέρεις τα γνωστά, πολύ αλκοόλ, ωραίες γυναίκες, ναρκωτικά, φθηνές τιμές σε όλα - ένα επίγειος παράδεισος για εμάς τους πλούσιους Ευρωπαίους που τα τελευταία χρόνια, κάνουμε τουρ σε χώρες σαν και αυτή, που με τα λίγα ευρώ μας, πιστεύοντας ότι είμαστε Θεοί. Και άντε εγώ είμαι, εσύ; Άσε το τελευταίο ερώτημα, δεν θέλω να σε πιάσουν τα υπαρξιακά σου, να πέσεις σε κατάθλιψη και να αυτοκτονήσεις, πάμε συλλογιστικά παρακάτω. </p><p>Σε αυτή την χώρα λοιπόν, ζούνε κάτι πλάσματα, νέα παιδιά, 20 - 30 ετών, που έχουν διαπράξει την ύβρη να θέλουν να ζήσουν με αξιοπρέπεια. Ποιος να μας το έλεγε, ότι υπάρχει άνθρωπος που να επιδιώκει την αξιοπρέπεια! Να θέλει λέει να δημιουργήσει, να πάει την ζωή του μπροστά και στο κάτω κάτω ρε αδερφέ, να μην χρειάζεται να γεμίζει με φτηνό λιπαντικό, η γυναίκα του, κάθε βράδυ, το μουνί της για να ταΐσουν τα παιδιά τους. Τρώνε τα σκασμένα. Βλέπεις, αυτά τα πλάσματα, νιώθουν ευρωπαίοι. </p><p>Εδώ και 15 χρόνια, η νέα γενιά της Ουκρανίας, προσπαθεί να στρώσει την χώρα της. Η εξαθλίωση και η διαφθορά, χρυσή κληρονομιά της Σοβιετικής Ένωσης (αν είσαι κουμουνιστής και σταματήσεις να διαβάζεις δεν θα παρεξηγηθώ), τους έχει στερήσει το δικαίωμα να κάνουν όνειρα. Κάπου όμως εκεί στράβωσε όλο αυτό. Το μεσοδιάστημα 2013-2015, σημειώθηκαν τρομερές διαδηλώσεις με εκατομμύρια πολίτες να απαιτούν η κυβέρνηση τους να ξεκινήσει διαδικασίες ένταξης στην Ε.Ε. "Είμαστε Ευρωπαίοι" έλεγαν, " ανήκουμε στην δύση, θέλουμε να ελπίζουμε", "θέλουμε δημοκρατία".</p><p>Τελείως συμπωματικά, την εποχή εκείνη, η κυβέρνηση της Ουκρανίας ήταν λίγο φιλορωσική. Τόσο λίγο που μερικά χρόνια πιο πριν, είχε πάρει την εξουσία με λίγη νοθεία και ο τότε πρόεδρος της έκανε διακοπές στην Ρωσία, αλλά ο κόσμος δεν είναι δίκαιος, για αυτό έλα να πάμε παρακάτω. Όταν με το καλό, έγιναν εκλογές, τα πλάσματα που αναφέραμε παραπάνω (θα τους χαρακτήριζα αγγέλους αλλά κάτι τέτοιο δεν θα πουλούσε εντός του κειμένου), αποφάσισαν να ψηφίσουν κάποιον πρόεδρο μέσα από αυτούς: νέο, όχι διεφθαρμένο, ιδεαλιστή, που τους υποσχέθηκε ένα όραμα με διττή φύση: να τους βάλει στην Ε.Ε και το ΝΑΤΟ. </p><p>Αυτοί οι άνθρωποι, που είναι σαν και μένα, σαν και σένα, που έχουν παιδιά και γονείς, δεν ενδιαφέρονται για την διαφορετική γλώσσα, τα διαφορετικά ρούχα, τα διαφορετικά μέρη κατοικίας, θέλουν να μπουν στην οικογένεια της Ε.Ε, να γίνουν παιδιά της και να έχουν δημοκρατία. Βέβαια κανένας νταβατζής δεν αφήνει την πουτάνα να του φύγει, καλά κάνει, ο καθένας την δουλειά του, δεν θα τον σταυρώσουμε κιόλας. Όπως λοιπόν ο νταβατζής θα δώσει μερικές σφαλιάρες στην πουτάνα και όλα μέλη γάλα, έτσι και η Ρουσία που έλεγε και ο φίλος μας ο Νικ, με την ανοχή μας, εισέβαλε στην Ουκρανία. </p><p>Και μην μου το κάνεις θέμα, τα είπαμε και παραπάνω, ο καθένας την δουλειά του. Τι και αν υποσχέθηκες στην πουτάνα ότι θα την βοηθήσεις; Εσύ είσαι νοικοκυραίος, δεν ξέρεις από τέτοια... Δεν θα σου πω για δικαιώματα του ανθρώπου ή ιμπεριαλισμούς και τέτοια τρελά, αριστερός δεν είμαι και ούτε ήμουνα, εκτός από ένα διάστημα που γούσταρα την συντρόφισσα Δανάη αλλά εκείνη δηλητηριασμένη από τα ταξικά πατριαρχικά κατάλοιπα της κοινωνίας μας, έγινε κτήμα ενός άλλου συντρόφου, η αριστερά και η επανάσταση έχασαν ένα λαμπρό στέλεχος είτι εμένα, πονεμένη ιστορία, θα στην γράψω άλλη φορά όμως. </p><p>Θα σου πω όμως για κάποιους μορφωμένους, καλλιεργημένους, ιδεαλιστές, υπέρμαχους των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που χαρακτήρισαν τους Ουκρανούς Ναζί. Και μην μου πεις ότι δεν άκουσες και εσύ την φράση "η Ρωσία καθαρίζει την Ουκρανία από τους Ναζί". </p><p>Ναζί τους ανθρώπους που εκλιπαρούν για δημοκρατία, ναζί τους ανθρώπους που θέλουν δικαιοσύνη, ναζί τους ανθρώπους που παρακαλάνε για ασφάλεια. Δεν ξέρω για σένα, εγώ σήμερα χαλάστηκα. </p><p>Χαλάστηκα με τον νταβατζή που δέρνει μπροστά μου την πουτάνα που θέλει να ελευθερωθεί, χαλάστηκα με τον ηλίθιο που υμνεί την χυδαιότητα, χαλάστηκα με μένα που δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να το αποτρέψω. </p><p>Νιώθω συνυπεύθυνος, συμμέτοχος, σε κάθε φόνο αθώου. Τα χέρια μου τα βλέπω κόκκινα, ποτισμένα στο αίμα δεκαοκτάχρονων παιδιών, που ξερνάνε την χολή τους, με βουρκωμένα μάτια, ιδρωμένα μέτωπα, κάπου σε κάτι χωράφια, ανάμεσα σε καυτά μέταλλα. </p><p>Νιώθω ένα με τον γαιδαράκο μου τον κυρ Μέντιο, νιώθω όπως αυτός τότε, που κουβαλούσε πολυβόλα, να σκοτώνονται οι λαοί, για να βγαίνει το φαί (Βάρναλης*, 1956). </p><p>Δεν ρωτώ το πως και τι και ζητώ την αρετή (Βάρναλης, 1956).</p><p>Σε έναν κόσμο που τα πάντα ακριβαίνουν, ενδιαφέρον έχει το πόσο φτηναίνουν οι αξίες και πόσο ακριβά τις πληρώνουμε.</p><p>Πυξαράς Δημήτρης</p><p><br /></p><p>Βιβλιογραφία:</p><p>Λεφάκης, Λ, (2020), Ο Ιππότης Ράμσευ, Αθήνα: Εταιρία Ερευνών Σκωτικού Τύπου</p><p>Καζαντζάκης, Ν. (2005), Τόντα-Ράμπα, Αθήνα: Εκδόσεις Καζαντζάκη</p><p>Βάρναλης, Κ. (1956), Ποιοτικά, Αθήνα: Εκδόσεις Κέδρος </p><p>*Παράφραση της 7ής στροφής του ποιήματος του Κώστα Βάρναλη, Η παλάντα του κυρ Μέντιου, http://www.snhell.gr/anthology/content.asp?id=232&author_id=56 [25/2/2022]</p><p><br /></p>Πυξαράς Δημήτρηςhttp://www.blogger.com/profile/11491240999936000384noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5628973356339061667.post-24423132327155368102019-09-09T13:36:00.000-07:002019-09-09T13:36:29.787-07:00Ακριβά λάθη, φτηνά τσιγάρα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Ξέρεις κάτι, πάντα είχε ένα θέμα με αυτούς που με έκριναν. Και ναι, όχι μόνο με αυτούς που με έκριναν αρνητικά, αλλά και με αυτούς που με έκριναν θετικά, λες και κάτι, κάπου χρωστούσαμε σε όλους αυτούς και είχαν και άποψη. Ίσως, ο μεγαλύτερος Πάπας στις μέρες μας να φαντάζει άφαντος μπροστά σε αυτά τα μεγαθήρια του μη λάθους. Και δεν με πειράζει η κρίση σαν κρίση, είτε με κατακεραυνώνεις κάθε μέρα είτε μου πλέκει εγκώμια, το ρεζουμέ θα είναι το ίδιο, απλή απέχθεια.<br />
<br />
Δεν ξέρω αν φταίει το ότι από μικροί έχουμε μάθει να κρίνουμε ή αν εγώ έχω εκπαιδευτεί στα ακριβά λάθη. Ξέρεις, κοιτάζω λίγο πίσω, ανακαλύπτω ότι έχω μία τάση στην μαλακία, ναι στην μαλακία. Και όπως λέει ο σοφός λαός, μίας μαλακίας - μύρια έπονται. Ενδελεχώς εξετάζω και την τάση μου στην μη μαλακία, τάση που εκδηλώνεται σπάνια, τάση που όταν εκδηλώνεται ίσως να είναι και πολύ χειρότερα.<br />
<br />
Θα ήθελε βαθιά μέσα μου, να είχα γεννηθεί τσιγγάνος. Να ζω την ζωή μου μποέμικα, να κάνω βόλτες αριστερά δεξιά και ως όλοι να με έχουν απλά για ένα παράσιτο, να παρασιτώ ευχάριστα και να μην έχουν να περιμένουν τίποτα. Θα ήθελα να μπορούσα να δεχτώ την επιλογή του μετρίου στην ζωή μου, αλλά η μετριότητα είναι μία ασθένεια, χειρότερη ίσως από την μαλακία που λέγαμε λίγο παραπάνω. Μετά όμως τα θέλω μου, έρχονται σε ευθεία σύγκρουση με άλλα θέλω μου. Άσχημες καταστάσεις, πράγματα μη ωραία, που λίγοι θα καταλάβετε και χαίρομαι για αυτό.<br />
<br />
Και μέσα σε αυτή την χαρά, θα ήθελα να ήμουν ένας μικρός γλυκός επιστήμονας, που ζώντας αντισυμβατικά να μην σας έχω ανάγκη. Να μην είμαι συνέχεια μέσα στο άγχος και ως ένας νέος Μένιππος να καπνίζω τα φτηνά μου τσιγάρα.<br />
<br />
Δεν πειράζει όμως, προς το παρόν ας συνδυάσουμε την κρίση σας με την ανάγκη του ανθρώπου για αποδοχή, για επιβίωση και επιβεβαίωση. Μία μέρα ελπίζω να έχω την ευλογία να γίνω σαν και εσάς, κριτής πάντων, ορθός, αλάνθαστος. Προς το παρόν όμως, διαλέγω την μοναδική παρέα ενός βασιλικού, που το μόνο που ζητάει είναι νερό, μία φορά την ημέρα για να είναι ευτυχισμένος. Ευτυχισμένος κάθε φορά όταν επιστρέφω από την όποια δουλειά, ευτυχισμένος όταν κλείνουν οι κάμερες.<br />
<br />
Βλέπεις, καπνίζει και αυτός, φτηνά τσιγάρα...<br />
<br />
Πυξαράς Δημήτρης </div>
Πυξαράς Δημήτρηςhttp://www.blogger.com/profile/11491240999936000384noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5628973356339061667.post-6823750831478060822019-04-21T11:00:00.000-07:002019-04-21T11:00:21.129-07:00Ο Σταυροφόρος<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal">
θα σας γράψω μία ιστορία,</div>
<div class="MsoNormal">
<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
μου την είπε χθες ένας ασκητής,<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
μέσα σε ένα πορνείο, <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
ήθελε να εξομολογηθεί το πάθημα ενός Σταυροφόρου,<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Λίγο πριν αμαρτήσει και αυτός… <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Συνάντησα στον Γολγοθά, έναν Σταυροφόρο<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Στα γόνατα, κλαίγοντας με λυγμούς<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Έχοντας το σπαθί έξω από την θήκη,<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Μόνος, κουρασμένος, μου ζήτησε να εξομολογηθεί <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Και είπε ο Σταυροφόρος: <br />
<br />
Το ταξίδι όταν άρχισα, αυτό της σταυροφορίας<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Βρήκα εμπόδια πολλά<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Στο σπαθί μου ορκίστηκα, να κρατήσω ιδανικά<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Στην μάχη ποτέ δεν δείλιασα. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Πάλεψα σκληρά, μου δώσανε χρήματα<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Στεφάνια, μετάλλια, τιμές<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Τον δρόμο της αρετής ακολούθησα, τα ήθη τα χρηστά<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Ποτέ δεν κολακεύτηκα για τις νίκες της πολλές<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Και στις λίγες ήττες, <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Κοίταξα τον ουρανό, <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Δύναμη πήρα, τις πληγές να κάνω καλά<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Και γιατί καλέ μου Σταυροφόρε, <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Κάθεσαι εδώ και κλαις<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Θρηνώντας με το σπαθί σου<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Το εύλογο, ενάρετο παρελθόν;<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Με πρόδωσαν οι άνθρωποι καλέ μου ασκητή,<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Αγνώμονες<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">,</span>
βέβηλοι κάθε ίχνους ευεργεσίας<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Την τιμή μου σπίλωσαν<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Από το Τάγμα μου με έδιωξαν<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Με τον πόνο μου γέλασαν,<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Και το ψέμα τους στοίχειωσε την ζωή μου<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ποιο φαύλοι από τους
φαύλους έγιναν<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Και στην άβυσσο του ψεύδους, <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Καταδίκασαν σε πίστη αγαθούς, ενάρετους αδερφούς<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Και το σπαθί μόνο μου έμεινε, <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Συνέχεια έξω από την θήκη, <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Ανίκανο να πολεμήσει το κακό <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Αυτά είπε ο Σταυροφόρος τέκνο μου<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Σκούπισε να δάκρυα, <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Έκρυψε τις πληγές του<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Και συνέχισε τον δρόμο του<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Και γιατί άγιε άνθρωπε, μου τα λες αυτά, μέσα στο πορνείο;
Ρώτησα τον Ασκητή, <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Γιατί η λάσπη, θα σε λερώσει<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Αλλά εσύ αν είσαι καθαρός, <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Το νερό θα σε λυτρώσει<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Μέσα στο σκοτάδι θα φανεί φως<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Και όσοι, τον Σταυροφόρο έβλαψαν<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Τον πόνο τους δεν απάλυναν με το ψεύδος<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Η κακία τους και αν απέδωσε<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Στον Σταυροφόρο δεν κατάφεραν κακό,<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Στα μάτια του, είδα πως έμεινε,<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Κάθε παλιό ιδανικό<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Και όταν η στεναχώρια του περάσει<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Κάπου, θα ακούσουμε για αυτόν και πάλι κάτι καλό <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Όσοι δίνουν τον αγώνα του δεν χάνονται<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Και ακόμα όταν ο αγώνας, χαθεί<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Θα ξέρουν <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Πηγή φωτός ήταν οι πράξεις τους<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Τα έργα των άξιων, τα βλέπουν και οι τυφλοί <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Χαμογέλασε, <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
πήγε και αυτός </div>
<div class="MsoNormal">
με την σειρά του να αμαρτήσει <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<o:p>Πυξαράς Δημήτρης</o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<br /></div>
Πυξαράς Δημήτρηςhttp://www.blogger.com/profile/11491240999936000384noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5628973356339061667.post-53984465095328850322019-03-30T10:13:00.000-07:002019-03-30T10:13:19.725-07:00Τζόγος: Το ταξίδι στην Ιθάκη<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Έχετε σκεφτεί ποτέ ότι το να κυνηγάς τους στόχους σου είναι σαν να τζογάρεις; Ορίζεις τον στόχο, ρεαλιστικό ή μη, διαθέτεις πόρους (χρήμα - προσπάθεια - χρόνο), θυσιάζεις καταστάσεις (διακοπές - σχέσεις με ανθρώπους), καταλήγεις που; Το ιδανικό είναι ο στόχος να έρθει ή να αρχίσει να έρχεται. Αν δεν έρχεται; <div>
<br /></div>
<div>
Το παράδοξο με τους μακροπρόθεσμους στόχους είναι ότι δεν ξέρεις πως θα πάνε. Κάνεις μια παραδοχή, ζυγίζεις δυνάμεις, αποφασίζεις ορθολογικά. Υπάρχει όμως και η άλλη προοπτική, κατά την οποία ο στόχους σου είναι ανέφικτος: αν όλοι οι άνθρωποι δρούσαμε ορθολογικά, ο κόσμος μας θα ήταν τέλειος. Δεν είναι όμως, ούτε και εμείς. Και δεν ξέρω για εσάς, εγώ δεν θέλω να γίνω ποτέ μου τέλειος. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Αυτό που με απασχολεί, και γράφω αυτό το κείμενο για τους 5-6 που θα το διαβάσετε (και ίσως τους έναν - δύο που να είχατε ή να έχετε κοινή λογική μαζί μου), είναι το κατά πόσο μία μη ορθολογική επιλογή στόχου μπορεί να θεωρηθεί τζόγος. Δηλαδή... </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Βρίσκουμε τον στόχο, μας αρέσει και αντιλαμβανόμαστε ότι είναι ανέφικτος. Μία υγιή αντίληψη θα επίταξε ότι δεν θα έπρεπε ποτέ και κανείς να προσπαθήσει έναν ανέφικτο στόχο. Πως άραγε να τρέξεις σε έναν αγώνα 100 μέτρων όταν με το ζόρι μπορείς να περπατήσεις και αυτό κουτσαίνοντας; Αλλά σου αρέσει το τρέξιμο, κάτι μέσα σου φωνάζει ότι πρέπει να το κάνεις, ότι θα τα καταφέρεις. Είναι η ίδια φωνή που, πιθανός, να ακούει ο τζογαδόρος όταν παίζει ρουλέτα και σκέφτεται ότι μπορεί να κάτσει το μπαλάκι 13 πράσινο.. Πόσο πιθανό άραγε; </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Το κακό με τον τζόγο δεν είναι αν θα χάσεις μία φορά, το κακό είναι ότι καταστρέφει ανθρώπους, ζωές, περιουσίες. Το ίδιο όμως δεν γίνεται και με τους λανθάνοντες στόχους; Ποντάρεις ότι με υπεράνθρωπες προσπάθειες θα τα καταφέρεις. Διαθέτεις όλα σου τα χρήματα στην επίτευξη του στόχου σου, ξεχνάς φίλους - σχέσεις, από χρόνο το να φας στα γρήγορα του θεωρείς πολυτέλεια. Κάπου εκεί χάνεις την έννοια του ύπνου, καταστάσεις όπως οι διακοπές είναι πλέον ανύπαρκτες, μπορεί να ξεχάσεις να πας και στην τουαλέτα.. Είσαι σαν τους ναρκομανείς που κάνουν τα πάντα για την δόση τους, σαν τους αλκοολικούς που σκέφτονται μόνο το πιόμα, σαν τους τζογαδόρους που χάνουν όλη την περιουσίας τους στον τζόγο. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Μέρες, μέρες, βλέπεις την καταστροφή να έρχεται. Δεν είναι λίγες οι σειρήνες που σε ρωτάνε αν και για πόσο θα αντέξεις, πόσο θα πάει, τι θα γίνει και αν αξίζει. Και εσύ, ως σύγχρονος Οδυσσέας πρέπει να τις παρακάμψεις για να πας στην Ιθάκη. Το καράβι δεν θα αντέξει, το ξέρεις, μπάζει νερά. Και σε αυτό το ταξείδι, βλέπεις πολλούς περαστικούς να έρχονται και να φεύγουν, κοινός παρανομαστής όλων, η σειρηνίαση τους για να βγεις εκτός δρόμου, εκτός πορείας, εκτός στόχου, ίσως και εκτός καταστροφής. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Άραγε, όταν έχεις χάσει τόσα πολλά, όταν βλέπεις ότι ο στόχος είναι μακρυά, σε καταστρέφει και όλοι και μακραίνει, έχεις το δικαίωμα να κουραστείς; Έχεις το δικαίωμα να απογοητευτείς; Έχεις το δικαίωμα να απογοητευτείς; Στην ζωή μας, κάποιες επιλογές, ναι δεν είναι επιλογές... Κάποτε θυμάμαι ο Καβάφης έγραψε: </div>
<div>
<br /></div>
<div>
<div style="background-color: white; color: #333333; font-family: Georgia, serif; font-size: 14px; text-align: center;">
<div style="text-align: left;">
<div style="text-align: center;">
<span style="color: #444940; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif; text-align: justify;">Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,</span></div>
</div>
<div style="text-align: left;">
<div style="text-align: center;">
<span style="color: #444940; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif; text-align: justify;">να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,</span></div>
</div>
<div style="text-align: left;">
<div style="text-align: center;">
<span style="color: #444940; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif; text-align: justify;">γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.</span></div>
</div>
<div style="text-align: left;">
<div style="text-align: center;">
<span style="color: #444940; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,</span></div>
</div>
<div style="text-align: left;">
<div style="text-align: center;">
<span style="color: #444940; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,</span></div>
</div>
<div style="text-align: left;">
<div style="text-align: center;">
<span style="color: #444940; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,</span></div>
</div>
<div style="text-align: left;">
<div style="text-align: center;">
<span style="color: #444940; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">αν μέν’ η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή</span></div>
</div>
<div style="text-align: left;">
<div style="text-align: center;">
<span style="color: #444940; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.</span></div>
</div>
<div style="text-align: left;">
<div style="text-align: center;">
<span style="color: #444940; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,</span></div>
</div>
<div style="text-align: left;">
<div style="text-align: center;">
<span style="color: #444940; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,</span></div>
</div>
<div style="text-align: left;">
<div style="text-align: center;">
<span style="color: #444940; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,</span></div>
</div>
<div style="text-align: left;">
<div style="text-align: center;">
<span style="color: #444940; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.</span></div>
</div>
<div style="text-align: left;">
<div style="text-align: center;">
<span style="color: #444940; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><br /></span></div>
</div>
<div style="text-align: left;">
<div style="text-align: center;">
<span style="color: #444940; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος.</span></div>
</div>
<div style="text-align: left;">
<div style="text-align: center;">
<span style="color: #444940; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Πολλά τα καλοκαιρινά πρωιά να είναι</span></div>
</div>
<div style="text-align: left;">
<div style="text-align: center;">
<span style="color: #444940; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά</span></div>
</div>
<div style="text-align: left;">
<div style="text-align: center;">
<span style="color: #444940; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους·</span></div>
</div>
<div style="text-align: left;">
<div style="text-align: center;">
<span style="color: #444940; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">να σταματήσεις σ’ εμπορεία Φοινικικά,</span></div>
</div>
<div style="text-align: left;">
<div style="text-align: center;">
<span style="color: #444940; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">και τες καλές πραγμάτειες ν’ αποκτήσεις,</span></div>
</div>
<div style="text-align: left;">
<div style="text-align: center;">
<span style="color: #444940; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ’ έβενους,</span></div>
</div>
<div style="text-align: left;">
<div style="text-align: center;">
<span style="color: #444940; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής,</span></div>
</div>
<div style="text-align: left;">
<div style="text-align: center;">
<span style="color: #444940; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά·</span></div>
</div>
<div style="text-align: left;">
<div style="text-align: center;">
<span style="color: #444940; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">σε πόλεις Aιγυπτιακές πολλές να πας,</span></div>
</div>
<div style="text-align: left;">
<div style="text-align: center;">
<span style="color: #444940; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">να μάθεις και να μάθεις απ’ τους σπουδασμένους.</span></div>
</div>
<div style="text-align: left;">
<div style="text-align: center;">
<span style="color: #444940; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><br /></span></div>
</div>
<div style="text-align: left;">
<div style="text-align: center;">
<span style="color: #444940; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη.</span></div>
</div>
<div style="text-align: left;">
<div style="text-align: center;">
<span style="color: #444940; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Το φθάσιμον εκεί είν’ ο προορισμός σου.</span></div>
</div>
<div style="text-align: left;">
<div style="text-align: center;">
<span style="color: #444940; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Aλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου.</span></div>
</div>
<div style="text-align: left;">
<div style="text-align: center;">
<span style="color: #444940; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει·</span></div>
</div>
<div style="text-align: left;">
<div style="text-align: center;">
<span style="color: #444940; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">και γέρος πια ν’ αράξεις στο νησί,</span></div>
</div>
<div style="text-align: left;">
<div style="text-align: center;">
<span style="color: #444940; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο,</span></div>
</div>
<div style="text-align: left;">
<div style="text-align: center;">
<span style="color: #444940; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.</span></div>
</div>
<div style="text-align: left;">
<div style="text-align: center;">
<span style="color: #444940; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><br /></span></div>
</div>
<div style="text-align: left;">
<div style="text-align: center;">
<span style="color: #444940; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξείδι.</span></div>
</div>
<div style="text-align: left;">
<div style="text-align: center;">
<span style="color: #444940; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο.</span></div>
</div>
<div style="text-align: left;">
<div style="text-align: center;">
<span style="color: #444940; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.</span></div>
</div>
<div style="text-align: left;">
<div style="text-align: center;">
<span style="color: #444940; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><br /></span></div>
</div>
<div style="text-align: left;">
<div style="text-align: center;">
<span style="color: #444940; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.</span></div>
</div>
<div style="text-align: left;">
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><span style="color: #444940;">Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,</span> </span></div>
</div>
<div style="text-align: left;">
<div style="text-align: center;">
<span style="color: #444940; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">ήδη θα το κατάλαβες η Ιθάκες τι σημαίνουν. </span></div>
<div>
<span style="color: #444940; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><br /></span></div>
<div>
<span style="color: #444940; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Πυξαράς Δημήτρης</span></div>
</div>
</div>
<div style="background-color: white; color: #333333; font-family: Georgia, serif; font-size: 14px; text-align: justify;">
</div>
</div>
</div>
Πυξαράς Δημήτρηςhttp://www.blogger.com/profile/11491240999936000384noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5628973356339061667.post-74430620072193487882019-01-03T12:39:00.001-08:002019-01-03T12:39:24.701-08:00Και τώρα τι; <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Πήγε 10.. Πρώτη μέρα εργασίας μετά από διακοπές. Μια επιτυχημένη μέρα στην εργασία, καλύτερη από των υπολοίπων. Και μετά πήγε 5. Κάπου εκεί η επιτυχία σκόνταψε. Κάπου στις 6 άνοιξε η πόρτα του σπιτιού και ξεκίνησε η καθημερινή, όμορφη, θαυμάσια, ονειρική, ρουτίνα της μοναξιάς!<br />
<br />
Σήμερα είπα να διαβάσω λίγο Θεόφιλο Γκοτιέ, καλό τυπάκι στα χρονικά του, έγραψε πολύ πράμα η αλήθεια είναι. Κάποτε είχε πει ότι " Τα μάτια είναι τόσο διαφανή που μέσα από αυτά μπορείς να δεις την ψυχή". Κατά βάση πίπες δηλαδή. Ψυχή; Την δική σου ή την δική μου; Την δική μου ή τον καθρέφτη της δικής σου ψυχής μέσα στα όμορφα μου μάτια; Δεν μας τα έλυσε όλα ο Θεόφιλος και εκεί καταλαβαίνεις ότι όσο και να προσπαθείς να κρυφτείς σε βιβλία, επιτυχίες, βόλτες και άλλα πολλά, από τον εαυτό σου δεν μπορείς να ξεφύγεις.<br />
<br />
Και εκείνη την στιγμή ένιωσα την ανάγκη να σε ακούσω. Μου μίλησες, σου μίλησα, σε άκουγα για ώρες. Πόσο μάταιο άραγε! Μετά ήθελα να ακούσω εμένα... Έκλεισα το ραδιόφωνο και πήγα όμορφα και ωραία στο πιάνο... Πόσους μήνες είχα να το αγγίξω; Τα χέρια δεν πήγαιναν. Ξέχασαν και αυτά, όπως ξέχασα και εγώ πολλά. Επιστροφή λέει στην ρουτίνα. Και που λες, άκουγα αυτά που έπαιζα και άρχισα να με αμφισβητώ. Μετά θυμήθηκα ότι δύο κακές επιλογές, φέρνουν και μία τρίτη. Και με θαύμασα για το πόσες πολλές μαλακίες έχω διαβάσει. Τριάντα χρόνια με ξέρω, είκοσι από αυτά κρύβομαι σε σελίδες, προσπαθώ να ξεφύγω και να τα βάλεις κάτω, και δεν ξεφεύγω και μου έχει βγει και ακριβά. Δεν ξέρω πλέον. όλα είναι ρευστά.<br />
<br />
Σκέφτομαι τι γράφω τώρα, αλλά όχι όπως τότε στο σχολείο, καταλαβαίνω ότι η σύνταξη έχει πάει περίπατο, οι παράγραφοι δεν έχουν λογική συνοχή, προσπαθώ να εκφράσω τόσα πολλά με τόσο φτωχό τρόπο. Τα εκφράζω σίγουρα λάθος. Αλλά δεν πειράζει, δεν θα τα διαβάσει κανένας, άντε πέντε έξι μαλάκες καταλάθος. Δεν θα καταλάβουν και είμαστε εντάξει. Άλλωστε μέχρι και εγώ λέω να θέσω veto στον εαυτό μου.<br />
<br />
Με τρομάζει που πήγε έντεκα παρά. Σε μερικές ώρες, θα πάρω τα χάπια μου για να κοιμηθώ. Μια μέρα λέω να κόψω τα χάπια και να τα αντικαταστήσω με μια αγκαλιά. Σίγουρη λύση ένα λούτρινο αρκουδάκι. Δεν σε πληγώνει, δεν σε κρίνει. Είναι εκεί, όταν προσπαθείς να κλάψεις και δεν σου βγαίνει. Γιατί είπαμε, η επιτυχία τελειώνει στις πέντε, συνήθως στις έξι, όταν κάτσει στις εφτά. Αλλά τώρα; Και τώρα;<br />
<br />
Δεν θέλω να κοιμηθώ γιατί φοβάμαι ότι θα ξυπνήσω, και μετά τι; Και τώρα τι;<br />
<br />
Πυξαράς Δημήτρης </div>
Πυξαράς Δημήτρηςhttp://www.blogger.com/profile/11491240999936000384noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5628973356339061667.post-78974706888628065332018-12-27T11:47:00.000-08:002018-12-27T11:47:49.923-08:00Επιεόρτια δέηση <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal">
Κάθε χρόνο στις γιορτές, Χριστούγεννα, πρωτοχρονιά, μερικοί
μελαγχολούν, άλλου κάνουν σχέδια, θέτουν στόχους, μετράνε μέρες… Όλοι όμως κατά
βάθος ψάχνουν να βρουν κάτι, κάτι που τους λείπει. Τρομερή δυναμική αυτές τις μέρες:
Όλα μπαίνουν κάτω από έναν μεγεθυντικό φακό. Αν είσαι χαρούμενος και ευτυχισμένος,
η ευτυχία σου θα μεγαλώσει. Αν δεν είσαι, όλα θα είναι ποιο έντονα. Κάτι όμως θα
λείπει. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Τι κάνεις άραγε αν αυτό που λείπει δεν το είχες ποτέ; Και
δεν μιλάμε για τα μεγάλα στα σημαντικά, μιλάμε για τα απλά. Ένα χαμόγελο, μια
αγκαλιά, να ξυπνάς το πρωί και να είναι εκεί δίπλα σου, να θες να ζήσεις μια
μέρα παραπάνω μόνο και μόνο για να δεις ένα χαμόγελο! </div>
<div class="MsoNormal">
Τι κάνεις άραγε αν αυτό που λείπει δεν το είχες ποτέ; Ένα τρυφερό
χάδι, ένα πείραγμα, μερικά ναζάκια. Και κάθε μέρα να λιώνεις. Να ψάχνεις όλα
αυτά που μερικοί τα θεωρούν δεδομένα. Ειρωνεία; Δεν το αξίζεις; Αν το αξίζεις
γιατί δεν το έχεις? Γιατί άραγε και πως… <br style="mso-special-character: line-break;" />
<!--[if !supportLineBreakNewLine]--><br style="mso-special-character: line-break;" />
<!--[endif]--></div>
<div class="MsoNormal">
Τι κάνεις άραγε αν αυτό που λείπει δεν το είχες ποτέ; Θα σου
πω εγώ τι κάνεις! Δουλεύεις όλη μέρα για να ξεχαστείς. Συναναστρέφεσαι με
ανθρώπους, που μέσα σου ξέρεις ότι όχι απλός δεν θα έπρεπε να υπάρχουν, όχι καν
να τους μιλάς, αλλά σου βγάζουν μια αηδία, γιατί η εγωπάθεια τους σε τυφλώνει!
Γεμίζεις τον χρόνο σου τόσο πολύ που κάνεις τον εαυτό σου να μην έχει χρόνο
ούτε καν να σκέφτεται! Το ονομάζεις ευτυχία, εθελοτυφλείς, καταπίνεις τα ξερατά
σου, αντί να φωνάξεις το βουλώνεις, μοιράζεις χαμόγελα αριστερά δεξιά και όταν
έρθει το βράδυ, παίρνεις το κοκτέιλ από τα χάπια σου. Κοιμάσαι και ονειρεύεσαι.
Μέχρι να πάει 7:20 και ο παράδεισος σου να χαθεί. Και ξεκινάς πάλι την
παράγραφο από την αρχή… </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Και φτάνει εκείνη η στιγμή, που έχεις απογοητευτεί τόσο από τους
ανθρώπους που δεν μπορείς πλέον να το διαχειριστείς, αυτό σε ματώνει. Και
ξέρεις ότι δεν μπορείς να τους απογοητεύσεις και εσύ γιατί δεν είσαι σαν και αυτούς.
Για αυτούς είσαι ένα κομμάτι κρέας, ένας ακόμα. Δεν τους αρέσουν λέει αυτά που
κάνεις, γιατί δεν τους ακούγεται σωστό μετά από 10 ώρες σε μια δουλειά γραφείου
να γυρνάς τσόντες. Δεν τους ακούγεται σωστό… Αλλά εσύ δεν πλήγωσες ποτέ κανέναν
εσκεμμένα, ήσουν πάντα ειλικρινής. Ήσουν πάντα ευγενής και ας μην τους άξιζε.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Δεν θα μετρήσω ποτέ μου μέρες για να δω πότε θα αλλάξει η
χρονιά, πότε θα έρθει το καλοκαίρι και πότε θα είναι η επόμενη μου άδεια. Και
αν αυτή η διαφορετικότητα μου με καταδικάζει να μην είμαι ποτέ αποδεκτός, χαλάλι!
Μικρό το κακό, έτσι και αλλιώς τι είχα, τι έχασα… Όταν δεν έχει, δεν μπορείς να
χάσεις. Ο πόνος γίνεται γαλήνη και η γαλήνη ηρεμία. Λένε ο χρόνος τα γιατρεύει
όλα, ευχαριστώ, θα συνεχίσω να ξύνω τις πληγές μου. </div>
<br /><br />
Πυξαράς Δημήτρης</div>
Πυξαράς Δημήτρηςhttp://www.blogger.com/profile/11491240999936000384noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5628973356339061667.post-34669036736972836432018-09-29T15:07:00.000-07:002018-10-01T11:38:16.204-07:00Το γράμμα σου<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Το γράμμα σου<br />
<br />
Ξέρεις κάτι; Ήθελα απόψε να σου γράψω ένα γράμμα, ναι ένα γράμμα. Αλλά δεν ήξερα που να το στείλω. Άρα αποφάσισα να σου γράψω από εδώ. Να σου γράψω στον πρώτο ενικό και ας ξέρω ότι ποτέ δεν θα το διαβάσεις... Τραγικό; Ναι είναι...<br />
<br />
Ξέρεις πάνε σχεδόν 10 χρόνια. Δέκα χρόνια από εκείνο το όμορφο απόγευμα. Αρχές καλοκαιριού, 5,30 το ραντεβού, ήρθες στις 6 παρά. Η πρώτη ματιά, σοκ. Θυμάσαι; Ήταν να βγούμε με μια κοινή φίλη και το νέο αμόρε της... Επιτυχία μεγάλη ο τύπος... Αλλά με εμάς κάτι δεν πήγε καλά και το ξέραμε και οι δύο από την πρώτη στιγμή. Από το πρώτο αμήχανο χαμόγελο, πριν καν το γεια, πριν καν ακούσω την φωνή σου.<br />
<br />
Εκείνο το απόγευμα το περάσαμε μαζί, μέχρι αργά το βράδυ. Δεκατρείς Ιουνίου του Δύο χιλιάδες Δέκα. Από εκεί και μετά σε ερωτευόμουν από την αρχή κάθε φορά που σε έβλεπα. Κάθε απόγευμα μετά την δουλειά, κάθε βράδυ μετά την προπόνηση, κάθε πρωί όταν ξυπνούσες στην αγκαλιά μου. Παράνοια. Για αυτή την παράνοια υπαίτια ήσουν εσύ...<br />
<br />
Τώρα θα μου πεις, τόσα χρόνια μετά, ποιος θυμάται και τι. Ποιος, τι και γιατί. Ήθελα να σου γράψω για έναν και μοναδικό λόγο: από εκείνο το απόγευμα και μετά, με κατέστρεψες. Δεν μπόρεσα ποτέ να νιώσω κάτι σαν αυτό που ένοιωσα μαζί σου. Δεν το ξαναβρήκα ποτέ! Μου λείπει. Μην χαρείς, σε ξεπέρασα. Αν και, αν κάπου σε δω, έστω και από μακριά, να είσαι σίγουρη ότι πάλι θα σε ερωτευτώ. Ευχή και κατάρα όλο αυτό.<br />
<br />
Κείμενο χωρίς συνοχή, που δεν θα διαβάσεις έτσι και αλλιώς. Ούτε κανείς άλλος δεν θα διαβάσει. Άντε ίσως κανένας άσχετος, που δεν θα καταλάβει. Τι να καταλάβει; Πόσα κρεβάτια αλλάξαμε τόσα χρόνια; Πόσες αγκαλιές; Πόσα χίλια; Γιατί; Αυτή την κατάρα την κουβαλάω ακόμα πάνω μου, μέσα μου. Πως μπορεί να εξαγνιστεί το κακό; Εσύ τα κατάφερες; Ποια η συνταγή;<br />
<br />
Παράπονο, έτσι; Πονάει αυτό που θα πω, αλλά... Ρε γαμώτο, πόσο σπάνιες μπορεί να είναι κάποιες καταστάσεις; Κάποια συναισθήματα; Πλήρωση σε υπέρτατο βαθμό. Τώρα τι;<br />
<br />
Κάτι τέτοια, άτιμα βράδια, θα έδινα τα πάντα, να νιώσω έτσι ξανά έστω και για λίγο. Να νιώσω έτσι έστω και για 5 λεπτά και μετά ας ένοιωθα για πάντα πόνο. Κάπου είχα διαβάσει, ότι οι άνθρωποι λέει, λαμβάνουμε ορθολογικές αποφάσεις. Ή έστω οριακά ορθολογικές. Και πάντα, για να έχουμε κάτι, αποκλείουμε και θυσιάζουμε αμοιβαία κάτι άλλο...<br />
<br />
Μαλακίες, για ένα τέτοιο πεντάλεπτο, θα θυσίαζα τα πάντα!<br />
<br />
Πυξαράς Δημήτρης</div>
Πυξαράς Δημήτρηςhttp://www.blogger.com/profile/11491240999936000384noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5628973356339061667.post-31524788407884470462018-09-12T12:51:00.000-07:002018-09-12T12:54:26.352-07:00Χαμένες μέρες<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal">
Μέρες παράξενες,</div>
<div class="MsoNormal">
Παράξενες μέρες</div>
<div class="MsoNormal">
Κοίτα τριγύρω σου</div>
<div class="MsoNormal">
Πάνε χαμένες </div>
<div class="MsoNormal">
Πόνος παντού και αδιαφορία</div>
<div class="MsoNormal">
Βρομάει η ατμόσφαιρα</div>
<div class="MsoNormal">
Σηψαιμία</div>
<div class="MsoNormal">
Ο χρόνος σου τελειώνει</div>
<div class="MsoNormal">
Μέρες χαμένες</div>
<div class="MsoNormal">
Μάτια στραμμένα αλλού</div>
<div class="MsoNormal">
Δυστυχισμένα</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Τα φύλα πέφτουν κάτω</div>
<div class="MsoNormal">
Ο χρόνος σου τελειώνει</div>
<div class="MsoNormal">
Τα χρόνια περνούν</div>
<div class="MsoNormal">
Ο χρόνος σου τελειώνει</div>
<div class="MsoNormal">
Μέρες σαν αυτές παράξενες</div>
<div class="MsoNormal">
Πάνε χαμένες</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Στο μυαλό έχεις πολλά </div>
<div class="MsoNormal">
Και ο χρόνος σου τελειώνει</div>
<div class="MsoNormal">
Μια νύχτα θα φύγεις μακριά</div>
<div class="MsoNormal">
Το κρύο ζυγώνει </div>
<div class="MsoNormal">
Μέρες Παράξενες</div>
<div class="MsoNormal">
Μέρες Χαμένες </div>
<br />
<br />
Πυξαράς Δημήτρης</div>
Πυξαράς Δημήτρηςhttp://www.blogger.com/profile/11491240999936000384noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5628973356339061667.post-81646769766093688572017-07-15T16:40:00.000-07:002017-07-15T16:40:01.704-07:00Bespar 10mg<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
ελαφρύ αγχολυτικό, μη παραισθησιογόνο. αν σε βοηθήσει χέσε με. Ίσως να κοιμηθείς, αν νυστάζεις πολύ. Και μέσα εκεί στην νύστα σου θα μπορείς να κάνει όνειρα. Ή και να δεις εφιάλτες. Μικρές προτάσεις, μικρά διαστήματα, για να καταλαβαίνουν τι διαβάζουν οι χαζοί και οι πιωμένοι. <div>
<br /></div>
<div>
Παρένθεση, νέα παράγραφος: Όνειρα και εφιάλτες βλέπουν όσοι μπορούν. Οι υπόλοιποι τηλεόραση, φτηνές διαφημίσεις και μετά τις 2 τσόντα σε μορφή ευγενούς ερωτικού θρίλερ, με τον Ράμπο να σώζει την Τζέιν και τον Μίκη να βγαίνει με τον Σπάιντερμαν. Κλείνει η παρένθεση.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Και με κλειστή παρένθεση επιστροφή στο θέμα. Ποιο θέμα; Κυριακή είπαμε; Δώρο βιβλίο για την παραλία και φτηνιάρικο cd να ακούς όσο πηγαίνεις. Λάθος. Για το αγχολυτικό μιλούσαμε. Κάπου το χάσαμε και αγχώθηκα. Το παίρνεις και κάνει θαύματα. Θαυμάσια θαύματα και θαυμαστά! Κλείνεις τα μάτια. Η μιζέρια δεν περνάει. Που να πάει και αυτή; Παρέα θέλει. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Ζούμε σε μια εποχή που όλοι και όλες είναι μόνοι. Έτσι και η μιζέρια. Την έχουν αφήσει στην απέξω. Όλοι ευτυχισμένοι, όλα πάνε καλά, βγαίνουν και στις αγορές. Και ας είναι κλειστές. Πρόβλημα κανένα, ώρα για μπύρα. Πολύ κατούρημα όμως παιδιά να τα λέμε με το όνομα τους τα πράγματα. Και με ένα κεφάλι να γυρίζει, ψάχνεις ανούσιες λύσεις, σε άκυρα κοκτέιλ που σου έγραψε ένας επαγγελματίας υγείας. Καλό παλικάρι, μορφωμένο, άκουσα έχει και φλαμίνγκο για την παραλία. Τι του λείπει. Τίποτα. Τώρα έχει και εσένα! </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Τα γράψαμε όλα αυτά, κουραστήκαμε, τώρα θα έρθουν οι εφιάλτες. Σαν μελωδία που δεν έχει ούτε ένα ντο, προσπαθείς να καταλάβεις το γιατί. Τι γιατί ρε φίλε; Πολύ θέλει; Εφιάλτες είναι αυτοί έρχονται. Μη τους διώξεις, είναι εσύ. Μπερδεμένο, ναι τα έχεις πιει. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Από τα καλύτερα στα χειρότερα και πάλι πίσω. Ότι και να κάνεις, πάντα πάει καλά. Σκατά πιάνεις χρυσός γίνονται. Έπρεπε να μην ζούσες, να είχες σαπίσει, να μην έχεις κόκαλα αλλά το νίκησες. Τώρα, 2:32 γράφεις μαλακίες που δεν θα διαβάσει κανείς, Με τίτλο αδιάφορο. Άτοπο. Άχρηστο. Άλλη λέξη από Α δεν βρήκα. Για γράμμα τον Αί Βασίλη πήγαινα. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Τι θα πει δεν υπάρχει άγιος Βασίλης; Για σένα. Για μένα υπάρχει. Μου είχε φέρει και δώρο. 24 Δεκεμβρίου 2009, στην μέση του πουθενά, παρκαρισμένος δίπλα στο ΑΤΜ μιας μετά πτωχευμένης τράπεζας. Δύσκολες λέξεις, δύσκολη ορθογραφία. Αν δεν με πιστεύεις ήταν βράδυ κατά τις 9 και είχε κρύο. Αλλά δεν φυσούσε. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Πολλά χρόνια μετά, κάπου έχασα το δώρο, μου έμεινε ένα στυλό, χωρίς χαρτί για νέο γράμμα. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Πυξαράς Δημήτρης </div>
</div>
Πυξαράς Δημήτρηςhttp://www.blogger.com/profile/11491240999936000384noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5628973356339061667.post-77320631348276647962017-07-13T14:25:00.001-07:002017-07-13T14:28:41.386-07:00Οι Καφεπότες<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span class="fontstyle0">του Joseph Goebbels</span><br />
<br />
Θεωρούμε απαραίτητο να ασχοληθούμε με ένα επίκαιρο ζήτημα. Το πρόβλημα είναι η<br />
<span class="fontstyle0">έλλειψη καφέ που παρουσιάστηκε σε διάφορα σημεία του Reich, και δεν έχει<br />αποκατασταθεί ακόμη.</span><br />
<div>
<span class="fontstyle0"><br />Είναι πράγματι περισσότερο θλιβερό ότι αναγκάζεται κάποιος να μιλήσει δημοσίως για<br />αυτό το θέμα. Ωστόσο, υπάρχει μια συγκεκριμένη κατηγορία από τους σύγχρονούς μας<br />οι οποίοι αρέσκονται να εκμεταλλεύονται κάθε Γερμανική έλλειψη για να<br />διασκεδάσουν ή να υπονομεύσουν το Εθνικό-Σοσιαλιστικό καθεστώς.</span> </div>
<div>
</div>
<div>
<span class="fontstyle0">Ο καφές αποτελεί μετά βίας βιοτική αναγκαιότητα, ή μια απαραίτητη ικανοποίηση.<br />Είναι σίγουρα κάτι το ευχάριστο. Η κουβέντα κυλά με ένα φλιτζάνι καφέ, σωστά; Η<br />ελάττωση της κατανάλωσης του καφέ, ή ακόμη και η παύση για ένα διάστημα, ωστόσο,<br />σπανίως βλάπτει την υγεία κάποιου. Τουναντίον, κατ’ ακρίβειαν. Είναι γεγονός ότι,<br />όπως είπε και ο Mussolini στην ομιλία του στο May Field, ο Εθνικό-Σοσιαλισμός και ο<br />Φασισμός έχουν μια κοινή απέχθεια για την άνετη και την ευχάριστη ζωή.</span></div>
<div>
<span class="fontstyle0"><br />Εάν ο καφές είναι σε μικρές ποσότητες για ένα διάστημα, τότε είναι μετά βίας βιώσιμη<br />αναγκαιότητα. Εάν βρίσκονταν σε έλλειψη οι πατάτες ή το ψωμί, θα ήταν τελείως<br />διαφορετική η κατάσταση, δηλαδή προϊόντα που είναι απαραίτητα για την καθημερινή<br />ζωή. Ο καφές είναι ένα καθαρό αντικείμενο πολυτελείας που το απολαμβάνει κάποιος<br />όταν το έχει, αλλά μπορεί εύκολα να το σταματήσει όταν υπάρχει αναγκαιότητα ή όταν<br />το απαιτούν οι οικονομικές πιέσεις.</span></div>
<div>
<span class="fontstyle0"><br />Εάν ο καφές είναι σε μικρές ποσότητες, κάθε Γερμανός πρέπει να γνωρίζει ότι αυτό δεν<br />συμβαίνει επειδή η κακία της κυβέρνησης δεν σκοπεύει να αφήσει τον λαό να<br />απολαύσει ένα φλιτζάνι καφέ, αλλά μάλλον εξαιτίας της εθνικής ανάγκης, μια<br />οικονομική προϋπόθεση με δεδομένη την κατάσταση της Γερμανίας, την οποία ο λαός<br />θα πρέπει να αποδεχτεί.</span></div>
<div>
<span class="fontstyle0"><br />Το καθήκον κάθε αφοσιωμένου ατόμου σε μια τέτοια κατάσταση είναι να μειώσει ή να<br />σταματήσει εντελώς την κατανάλωση του εν λόγω προϊόντος πολυτελείας, και να<br />ξαναρχίσει μόνο όταν οι επαρκείς προμήθειες είναι πάλι διαθέσιμες, όταν το πρόβλημα<br />θα έχει ξεπερασθεί.</span></div>
<div>
<span class="fontstyle0"><br />Οι λόγοι για αυτή την έλλειψη στονκαφέ, η οποία ακόμη δεν έχει αποκατασταθεί<br />εντελώς, είναι πασιφανείς. Έχουν να κάνουν με τα συναλλαγματικά αποθέματα και τις<br />εξαγωγές. Η κατάσταση έγινε καταφανής νωρίς τον Ιανουάριο. Πρέπει κανείς να<br />θυμάται ότι η κατανάλωση καφέ στη Γερμανία έχει αυξηθεί περίπου στο 50% από το<br />1933. 2.160.000 σακιά καφέ εισήχθησαν το 1933, 3.290.000 το 1938. Η κατανάλωση<br />καφέ στη Γερμανία δεν έχει μειωθεί, αλλά αντιθέτως έχει αυξηθεί δραματικά από όταν<br />ο Führer ανέλαβε την εξουσία·η διαφορά είναι ότι περισσότερος κόσμος πίνει καφέ.</span> </div>
<div>
<span class="fontstyle0">Αυτή είναι μια σοσιαλιστική εξέλιξη. Το 1932 μόνο οι ευδαίμονες έπιναν καφέ. Οι<br />άνεργοι δεν είχαν χρήματα για να αγοράσουν καφέ, άρα δεν υπήρχε έλλειψη. Αλλά<br />τώρα τα επτά εκατομμύρια οι οποίοι ήταν άνεργοι το 1932 είναι εργαζόμενοι. Τώρα<br />έχουν και πάλι τη δυνατότητα να απολαύσουν τις χαρές της ζωής. Αυτό αναπόφευκτα<br />οδηγεί σε περιστασιακές ελλείψεις σε κάποιες περιοχές όπου το φαγητό και οι<br />προμήθειές μας χρειάζονται ενισχύσεις.</span></div>
<div>
<span class="fontstyle0"><br />Πρέπει κάθε Γερμανός να είναι ευχαριστημένος που οι αυξητικοί αριθμοί του λαού μας<br />μπορούν να απολαύσουν τις χαρές της ζωής, ακόμη κι αν το αποτέλεσμα είναι μια<br />περιστασιακή προσωπική δυσκολία.</span></div>
<div>
<span class="fontstyle0"><br />Το γεγονός ότι πρέπει να περιορίσουμε την κατανάλωση του καφέ τρόπον τινά και ότι<br />δεν μπορούμε να εισαγάγουμε περισσότερο καφέ είναι το αποτέλεσμα των ελλείψεων<br />στο συνάλλαγμα, το οποίο όλοι ξέρουν ότι χρειαζόμαστε για πράγματα πολύ πιο<br />σημαντικά από τον καφέ. Δεν είναι ζήτημα του τύπου “όπλα αντί για καφέ”, αλλά με<br />δεδομένη την παγκόσμια τάξη θεωρούμε πιο σημαντική την ενίσχυση των<br />στρατιωτικών μας δυνάμεων από τον εφοδιασμό των καφεποτών με όσο καφέ<br />επιθυμούν. Μετά βίας χρειάζεται να προσθέσουμε ότι δεν έχουμε την πρόθεση ή την<br />ικανότητα να πληρώσουμε για τον καφέ που εισαγάγουμε σε μετρητά. Πρέπει να<br />πληρώσουμε για τις εισαγωγές μας με Γερμανικά προϊόντα που εξαγάγουμε.</span></div>
<div>
<span class="fontstyle0"><br />Ο καφές στη Γερμανία είναι απλώς ένα σημαντικό αφέψημα. Δεν είναι καθημερινό<br />ποτό για τις μεγάλες εργατικές μάζες, για τις οποίες είναι πολύ ακριβός. Ακόμη, το<br />οικονομικό βαρόμετρο δείχνει ότι ότι υπάρχει μια δραματική αύξηση στην κατανάλωση<br />καφέ από την προ-πολεμική περίοδο. Η κατά κεφαλήν κατανάλωση το 1913 ήταν 2<br />κιλογραμμάρια, 1,6 το 1932 και 2,3 το 1938. Η κατάσταση είναι σε απόλυτη τάξη.</span></div>
<div>
<span class="fontstyle0"><br />Αλλά για μερικές εβδομάδες μπορούσε να δει κανείς ολόκληρες ουρές από λάτρεις του<br />καφέ έξω από καταστήματα στις μεγαλουπόλεις. Ένα συγκεκριμένο είδος ανθρώπου ο<br />οποίος δεν έπινε ποτέ καφέ πρωθύστερα ένοιωσε ξαφνικά την ανάγκη να ανακοινώσει<br />την προτίμησή του σε αυτόν. Αυτό δεν ήταν απλώς αισχρό, ήταν σκάνδαλο.</span> </div>
<div>
<span class="fontstyle0">Πριν αρκετό καιρό ένας επιφανείς ξένος ο οποίος ήταν φίλα προσκείμενος στον<br />Εθνικο-Σοσιαλισμός παρατήρησε τις ουρές έξω απ’τα καταστήματα στους δρόμους του<br />Βερολίνου. Νόμιζε ότι θα έπρεπε να περιμένουν στις ουρές για πατάτες ή ψωμί. Όταν<br />ανακάλυψε πως αυτοί οι άνθρωποι περίμεναν στις ουρές για καφέ, μπόρεσε μόνο να<br />κουνήσει το κεφάλι του.</span></div>
<div>
<span class="fontstyle0"><br />Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μερικοί άνθρωποι ικανοποιούνται να συσσωρεύουν τον<br />καφέ. Το έκαναν αυτό εν μέρει για να σιγουρέψουν το δικό τους απόθεμα -λες και ο<br />καφές είναι βιοτική αναγκαιότητα- αλλά και εν μέρει για να δημιουργήσουν δυσκολίες<br />για την Εθνικο-Σοσιαλιστική κυβέρνηση. Επί παραδείγματι, μια γυναίκα από τους<br />καλύτερους κύκλους του Βερολίνου στην περιοχή του Wilmersdorf συνελήφθη με οχτώ<br />τέταρτα της λίβρας από καφέ τα οποία είχε αγοράσει από διάφορα καταστήματα.<br />Εξήγησε πως ήθελε να βεβαιωθεί ότι θα είχε αρκετά. Λοιπόν, αυτή είναι μια οπτική.<br />Τέτοιοι άνθρωποι είναι φυσικά μια γελοία μειοψηφία, αλλά βρίσκονται σε θέση να<br />βλάψουν το καλό όνομα του λαού μας. Και είναι πάντα οι ίδιοι άνθρωποι.</span></div>
<div>
<span class="fontstyle0"><br />Δίνουνδιστακτικά στην εκστρατεία Winter Relief, καταχρώνται την Εθνικο-Σοσιαλιστική<br />κυβέρνηση και το Εθνικο-Σοσιαλιστικό κίνημα, αντιτίθενται σε ό,τι κάνουμε, δειλιάζουν<br />σε κάθε κρίση, βρίσκουν τον κομματικό αρχιφύλακα της γειτονιάς τους στο κτίριότους<br />ως ενόχληση, είναι πιστοί υποστηρικτές θρησκευτικών κινημάτων, λατρεύουν τους<br />πολιτικούς σατιριστές, και ενημερώνονται για την επικαιρότητα από ξένους<br />ραδιοφωνικούς σταθμούς ή εφημερίδες.</span></div>
<div>
<span class="fontstyle0"><br />Φυσικά δεν θεωρούν ότι είναι υποδεέστερο της αξιοπρέπειάς τους να απολαύσουν τα<br />ευεργετήματα του Εθνικο-Σοσιαλιστικού κράτους. Η ευχαριστία τους είναι να<br />ψηφίσουν πρόσχαρα όχι στο δημοψήφισμα για την έγκριση της ένταξης της Αυστρίας<br />στο Reich. Δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει εθνική πειθαρχία. Η πολιτική συμπεριφορά τους<br />είναι αισχρή. Ό,τι έρχεται απέξω είναι πρωτοκλασάτο, ενώ ό,τι κάνουμε εμείς είναι<br />σοκαριστικό.</span> </div>
<div>
<br /></div>
<div>
<span class="fontstyle0">Είναι φυσικά αυτονόητο για πολλά μέλη του κόμματος όχι μόνο να μειώσουν, αλλά να<br />εξαλείψουν την κατανάλωσή τους σε τρόφιμα ή αντικείμενα πολυτελείας που</span> βρίσκονται σε μικρή προμήθεια στη Γερμανία. Τα παλιά μέλη του κόμματος έχουν μάθει στα πολλά χρόνια αγώνα να προσέχουν την υγεία του λαού. Αυτά τα παλιά μέλη του κόμματος, ωστόσο, εξοργίζονται όταν βλέπουν ότι οι προνομιούχοι του σεβασμού τους είναι αυτοί οι επιπόλαιοι και απερίσκεπτοι άνθρωποι οι οποίοι είχαν τόσο λίγο να κάνουν με την άνοδο του Εθνικό-Σοσιαλισμού στην εξουσία, όσο έχουν να κάνουν μαζί <span class="fontstyle0">του και με τις τωρινές του προσπάθειες.</span> </div>
<div>
<br /></div>
<div>
<span class="fontstyle0">Αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν την ευφυΐα να δουν ότι η Γερμανία σήμερα πολεμά για<br />την οικονομική της υπόσταση που θα καθορίσει το ίδιο της το μέλλον. Εάν η μάχη<br />φέρει ακόμη και μερικές ενοχλήσεις, αυτοί οι άνθρωποι θα έχουν αρκετούς λόγους για<br />να κριτικάρουν το Εθνικο-Σοσιαλιστικό κράτος, θα ξεχάσουν την πρωθύστερη επιτυχία<br />του και θα κλάψουν για το χαμένο τους φλιτζάνι καφέ. Μερικές εβδομάδες πριν, ο<br />εχθρικός ξένος τύπος κυκλοφόρησε φωτογραφίες με ουρές αυτών των ποτών του καφέ<br />και των φίλων τους έξω από καταστήματα. Φυσικά, ο εχθρικός τύπος δεν είπε ότι<br />περίμεναν για καφέ, αλλά αντιθέτως ισχυρίστηκαν πως περίμεναν για πατάτες ή ψωμί<br />και διέδωσαν στον κόσμο μύθους ότι είχε ξεσπάσει πείνα στη Γερμανία.</span> </div>
<div>
<br /></div>
<span class="fontstyle0">Δεν θεωρούμε σοβαρά υπολογίσιμους αυτούς τους ηλίθιους και επιπόλαιους<br />ανθρώπους, εκτός εάν η συμπεριφορά τους βλάπτει το κύρος της Γερμανίας στον<br />κόσμο. Αυτό συνέβη εδώ</span>
<br />
<div>
<br /></div>
<div>
<span class="fontstyle0">Αυτοί οι άνθρωποι, σύμφωνα με το νόμο, δεν έχουν λόγο να διαμαρτύρονται για τις<br />οικονομικές δυσκολίες που αντιμετωπίζει η Γερμανία. Δεν διαδήλωσαν το 1919 όταν η<br />Συνθήκη των Βερσαλλιών μας ανάγκασε να παραδώσουμε όλες τις αποικίες μας.<br />Υπήρξαν κάποιοι που διαδήλωσαν. Δεν αντιτάχθηκαν με κανένα τρόπο στο Σχέδιο<br />Dawes ή στη Νέα Συνθήκη, η οποία καταβρόχθισε και τους τελευταίους οικονομικούς<br />μας πόρους. Κατ’ ακρίβειαν, μας στιγμάτισαν ως προδότες όταν εμείς αντιταχθήκαμε.</span> </div>
<div>
<br /></div>
<div>
<span class="fontstyle0">Η άνανδρη συγκατάθεσή τους εξηγεί γιατί η Γερμανία δεν έχει πλέον αποικίες, και<br />επομένως δεν μπορεί να καλύψει τις ανάγκες μας από τους δικούς μας πόρους. Δεν<br />υπάρχει αμφιβολία ότι εάν η επιστροφή των αποικιών της Γερμανίας γινόταν ξαφνικά<br />φλέγον θέμα, αυτοί οι άνθρωποι θα γκρίνιαζαν, θα παραπονιόταν, θα κατέκριναν και<br />θα προμήνυαν έναν νέο παγκόσμιο πόλεμο. Οφείλω να πω προς αυτές τις διανοητικές</span> ψυχές ότι δεν έχουμε καμία πρόθεση επ’ ουδενί να λάβουμε υπόψιν τις τρυφερές ευαισθησίες τους με το να αλλάξουμε τις οικονομικές μας πολιτικές, οι οποίες εξυπηρετούν τα συμφέροντα και τις ανάγκες ολόκληρου του Γερμανικού λαού, και <span class="fontstyle0">ειδικά του εργατικού λαού.</span></div>
<div>
<span class="fontstyle0"><br /></span></div>
<div>
<span class="fontstyle0"><span class="fontstyle0">Αυτοί οι αγαπητοί μας άνθρωποι θα πρέπει απλώς να διδαχθούν την υπομονή και την<br />προσαρμογή στην εκάστοτε παρούσα κατάσταση. Στη χειρότερη περίπτωση, θα<br />απολαμβάνουν λιγότερο συχνά το να παραπονιούνται για το κόμμα και το κράτος<br />μεένα φλιτζάνι καφέ, λέγοντας πράγματα όπως: “Ακούσατε, Κυρία Meyer, ότι ο νέος<br />αρχιφύλακας της γειτονιάς μας είναι ο θυρωρός μας; Τι να πει κανείς; Ο σύζυγός μου<br />λέει ότι αυτό είναι Μπολσεβικισμός. Αλλά μην διαρρεύσει. Δεν θέλουμε καθόλου<br />δυσαρέσκεια!”</span></span></div>
<div>
<span class="fontstyle0"><span class="fontstyle0"><br />Οι παλιοί Εθνικό-Σοσιαλιστές δεν δίνουν σημασία σε ανθρώπους οι οποίοι μιλούν και<br />κακολογούν τοιουτοτρόπως. Δεν μπορούμε να αγνοήσουμε, ωστόσο, το γεγονός ότι<br />αυτοί οι καφεπότες χρησιμοποιούν μια γελοία έλλειψη στον καφέ που τίμιοι άνθρωποι<br />δεν ανησυχούν στο ελάχιστο να σταθούν στην ουρά έξω από τα καταστήματα λες και<br />έχει ξεσπάσει λιμός στη Γερμανία. Όλο αυτό είναι οδυνηρό και επίφοβο, και δεν<br />θέλουμε να δούμε ξανά τέτοιες εικόνες στο μέλλον.</span></span></div>
<div>
<span class="fontstyle0"><span class="fontstyle0"><br />Έχουμε δει μέσα απ’ αυτό ότι αυτές οι ουρές για τον καφέ έχουν εξαφανισθεί από τις<br />Γερμανικές πόλεις. Οι τίμιοι άνθρωποι, όποτε ο καφές διατίθεται σε μικρές ποσότητες<br />-όπως σήμερα- είτε μειώνουν την κατανάλωσή τους ή παύουν εξ ολοκλήρου να τον<br />καταναλώνουν. Οι καφεπότες μπορούν να περιμένουν μέχρι να υπάρξει ξανά αρκετός<br />καφές. Τότε θα μπορούν να επιστρέψουν στις καφεϊνογιορτές τους και να λένε<br />πράγματα του τύπου “Λοιπόν, Κυρία Meyer, τι λες για αυτό; Η κατάσταση είναι αρκετά<br />άσχημη, είναι πράγματι αρκετά άσχημη!”</span> </span></div>
<div>
</div>
</div>
Πυξαράς Δημήτρηςhttp://www.blogger.com/profile/11491240999936000384noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5628973356339061667.post-2051460719442620192017-05-20T15:15:00.004-07:002017-05-20T15:15:23.266-07:00Και είσαι φως<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Νομίζω ναι<br />
Όλα τα σώματα, μέσα στο σύμπαν<br />
Φαίνονται με 2 τρόπους:<br />
Αντανακλούν φως<br />
Εκπέμπουν φως<br />
Είναι αδιάφορα<br />
Είναι αστραφτερά<br />
Είναι μίζερα<br />
Είναι χαμογελαστά<br />
<br />
Αυτόφωτα λοιπόν<br />
Σώματα που μέσα στο χάος βρίσκεις λίγα<br />
Ομορφαίνουν την άχαρη μας μιζέρια<br />
Αυτόφωτα λοιπόν<br />
Όπως τα υπέροχα σου μάτια<br />
Τα όμορφα μαλλιά σου<br />
Τα γλυκά σου χείλι<br />
Αρμονία θεϊκή<br />
<br />
Εκπέμπεις φως<br />
Είσαι αστραφτερή<br />
Είσαι χαμογελαστή<br />
Και ναι γλυκιά μου<br />
Είσαι φως<br />
<br />
Πυξαράς Δημήτρης</div>
Πυξαράς Δημήτρηςhttp://www.blogger.com/profile/11491240999936000384noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5628973356339061667.post-5488777182742813562017-03-03T15:46:00.003-08:002017-03-03T15:49:03.874-08:00Για ένα <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal">
Και τι δεν θα έδινα για ένα σου χαμόγελο</div>
<div class="MsoNormal">
Μόνο για ένα,</div>
<div class="MsoNormal">
Να το δω από μακριά</div>
<div class="MsoNormal">
Πολύ μακριά</div>
<div class="MsoNormal">
Και ας μην είναι για μένα,</div>
<br />
<div class="MsoNormal">
Μόνο για ένα </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Πυξαράς Δημήτρης</div>
</div>
Πυξαράς Δημήτρηςhttp://www.blogger.com/profile/11491240999936000384noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5628973356339061667.post-9051561071315288862015-09-06T06:27:00.000-07:002018-09-29T16:01:14.329-07:00Ρ. Κίπλινγκ - Αν<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="background-color: white; color: #1a1a1a; font-family: "trebuchet ms"; font-size: 14px; line-height: 21px;">Αν μπορείς να κρατάς το κεφάλι ψηλά όταν γύρω σου όλοι τον εαυτό τους εχάσαν δειλά, και για τούτο μαζί σου τα βάζουν, στον εαυτό σου αν μπορείς να “χεις πίστη όταν όλοι για σένα αμφιβάλλουν μα κι αδιάφορος να “σαι κι ορθός στις δικές τους μπροστά αμφιβολίες, αν μπορείς να υπομένεις χωρίς ν” αποστάσεις ποτέ καρτερώντας, ή μπλεγμένος με ψεύτες, μακριά να σταθείς, αν μπορείς απ” το ψέμα κι αν γενείς μισητός, να μη δείξεις στρατί στο δικό σου το μίσος, κι ούτε τόσο καλός να φανείς κι ούτε τόσο σοφά να μιλήσεις, αν μπορείς να ονειρεύεσαι δίχως να γίνεις του ονείρου σου σκλάβος, αν μπορείς να στοχάζεσαι δίχως τη σκέψη να κάνεις σκοπό σου, αν μπορείς την λαμπρήν ανταμώνοντας Νίκη ή τη μαύρη φουρτούνα, να φερθείς με τον ίδιο τον τρόπο στους δυο κατεργάρηδες τούτους, αν μπορείς να υποφέρεις ν” ακούς την αλήθεια που ο ίδιος σου είπες, στρεβλωμένη από αχρείους, να γενεί μια παγίδα για ηλίθιους ανθρώπους, ή αν τα όσα η ζωή σού έχει δώσει αντικρίσεις συντρίμμια μπροστά σου, κι αφού σκύψεις, ν” αρχίσεις ξανά να τα χτίζεις με σκάρτα εργαλεία, αν μπορείς να σωριάσεις μαζί τ” αγαθά και τα κέρδη σου όλα, κι αν τολμήσεις με μια σου ζαριά όλα για όλα να παίξεις και να χάσεις τα πάντα και πάλι απ” την πρώτη σου αρχή να κινήσεις, και να μην ψιθυρίσεις ποτές ούτε λέξη για τα όσα έχεις χάσει, κι αν μπορείς ν” αναγκάσεις με βία, την καρδιά σου, τα νεύρα, το νου σου, να δουλέψουν για σέναν ακόμα κι αφού τσακιστούνε στο μόχθο, και ν” αντέξεις σ” αυτό σταθερά όταν τίποτε εντός σου δεν θα “χεις άλλο εξόν απ” τη θέληση που όρθια θα κράζει σε τούτα «Κρατάτε», αν μπορείς να μιλάς με τα πλήθη κι ακέριος στο ήθος να μένεις, ή αν βρεθείς με ρηγάδες χωρίς τα μυαλά σου να πάρουν αέρα, κι αν ποτέ, ούτε οι φίλοι ούτε οι εχθροί να σε κάνουν μπορούν να πονέσεις, τον καθένα αν ζυγιάζεις σωστά και κανέναν πιο πρόσβαρα απ” άλλον, αν μπορείς να γεμίζεις το αμείλιχτο ένα λεφτό της κάθε ώρας στην αξία των εξήντα μοιραίων δευτερόλεφτων της διαδρομής του, τότε θα “ναι όλη η Γη σα δικιά σου, ως και κάθε που υπάρχει σε τούτη, και —περισσότερο ακόμα— θε να “σαι ένας άνθρωπος πλέριος, παιδί μου.... </span><br />
<br style="background-color: white; color: #1a1a1a; font-family: 'Trebuchet MS'; font-size: 14px; line-height: 21px; outline: none;" /></div>
Πυξαράς Δημήτρηςhttp://www.blogger.com/profile/11491240999936000384noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5628973356339061667.post-69536063334797404102015-05-16T15:36:00.001-07:002015-05-16T15:36:17.695-07:00Ένα γράμμα που δεν θα σταλεί σχεδόν ποτέ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal">
Είναι Πέμπτη βράδυ, ξημερώματα. Όλο το βράδυ είχα κλειστό το
κινητό μου. Σε λίγες ώρες θα πρέπει να πάω στην δουλειά. Τι ρουτίνα. Έχω να σε
δω από την Δευτέρα. Να σε δώ, να σε μυρίσω, να σε αγγίξω. Απόψε πήρα μια
απόφαση, για το καλό και των δυο μας, να μην σε ξαναδώ. Στο είπα πολλές φορές,
θα τελειώσει σε ένα βράδυ. Έτσι σε μια στιγμή, σε ένα γαμημένο γύρισμα του μυαλού.
Είμαι ψυχωτικός μαζί σου. Νομίζω ότι έχουμε ξεφύγει και οι 2! Και το πούστικο
το σκοινί το τραβάς μέχρι εκεί που δεν πάει. Δεν θα μας βγει σε καλό. Σχεδόν 3
χρόνια τώρα, όλα πάνε καλά, πλάκα, γούστα, τρυφερότητα, Καυγάδες. Αλλά αυτοί οι
καυγάδες, όλο και ποιο έντονοι. Θα είναι πάρα πολύ δύσκολο και για τους δυο μας,
όσο για σένα άλλο τόσο, ίσως και ποιο πολύ, για μένα. Σου υπόσχομαι να στο κάνω
ποιο εύκολο, να σε βοηθήσω, θα ακούς και θα μαθαίνεις ότι είμαι ευτυχισμένος,
ότι περνάω καλά. Θα κάνω μια νέα αρχή, και εσύ το ίδιο. Και αν πιάσει έπιασε. Δεν
θα πιάσει αλλά εσύ δεν θα το ξες. Με τα πολλά, θα έρθει η στιγμή που ο καθένας
θα πάρει τον δρόμο του, εγώ ένα γαμημένο ταλαντούχο κοπρόσκυλο. Εσύ, ένας λαμπερός
άγγελος που θα ανοίξεις τα φτερά σου για κάτι νέο. Είμαι σίγουρος ότι θα τα
καταφέρεις! Κάπου εκεί θα σε παρατηρώ από μακριά… Ότι περάσαμε θέλω να το
θυμάσαι και να χαμογελάς. Να σκέφτεσαι ότι ήταν μια τυχαία συνάντηση, ένα απόγευμα
με ήλιο, που είχες αργήσει. Από αυτές τις ιδανικές τυχαίες συναντήσεις, που
κάθε άνθρωπος θα ευχόταν να του τύχει. Πόσοι εκεί έξω, άραγε, έχουν βρει τυχαία
το άλλο τους μισό; Ωραίες αναμνήσεις και αισθήματα! Θα μείνουν ωραίες. Αυτές τις
σκέψεις μου, θα τις μάθεις όταν θα έχεις πλέον βρει τον δρόμο σου, όταν θα
είσαι αλλού. Όταν δεν θα υπάρχει πλέον επιλογή επιστροφής. Όχι για κανένα άλλο
λόγο αλλά για να ξέρεις ότι ο βούρκος με τον οποίο είχες μπλέξει, μαζί σου
ήθελε να είναι διαφορετικός. Είναι Πέμπτη, 5,30 το πρωί. Άλλοι λένε καληνύχτα,
μερικοί καλημέρα, μερικοί και τα 2 όπως ο καντινιέρης που τρώγαμε κάθε βράδυ
λίγο πριν το ξημέρωμα μαζί. Εγώ απλά θέλω να σου ευχηθώ καλή τύχη! Σίγουρα,
εμείς οι 2 κάπου κάποτε θα βρεθούμε μαζί ξανά, γυρεύοντας την δεύτερη ευκαιρία
που δεν πρέπει να υπάρχει τώρα… <br />
Θα μου λείπεις για πάντα </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2012</div>
</div>
Πυξαράς Δημήτρηςhttp://www.blogger.com/profile/11491240999936000384noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5628973356339061667.post-3426480450939149822015-05-14T14:12:00.001-07:002015-05-14T14:12:15.429-07:00Αρρώστια <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal">
Τι να πεις, και τι να αφήσεις</div>
<div class="MsoNormal">
Η αρρώστια πετάει μακριά</div>
<div class="MsoNormal">
Στην χώρα τον Βίκινκς, σε μέρη σκοτεινά</div>
<div class="MsoNormal">
Φεύγει και μένουμε πίσω</div>
<div class="MsoNormal">
Και σε ένα βράδυ γίνεσαι μισός, </div>
<div class="MsoNormal">
Θεραπεύεσαι;</div>
<div class="MsoNormal">
Μάλλον όχι! </div>
<div class="MsoNormal">
Αλλά η αρρώστια σου φεύγει</div>
<div class="MsoNormal">
Πάει μακριά, ταξιδεύει..</div>
<div class="MsoNormal">
Πονάς με την αρρώστια</div>
<div class="MsoNormal">
Πονάς και χωρίς αυτή</div>
<div class="MsoNormal">
Τα σημάδια της ανίατα</div>
<div class="MsoNormal">
Σαν να σε έπληξε η λέπρα</div>
<div class="MsoNormal">
Θεραπεύτηκες;</div>
<div class="MsoNormal">
Μάλλον όχι! </div>
<div class="MsoNormal">
Είπανε λέει ότι θα βρούνε φάρμακο</div>
<div class="MsoNormal">
Σε κάποιο ίδρυμα που θεραπεύει τις επιπλοκές </div>
<div class="MsoNormal">
Τι να το κάνεις, </div>
<div class="MsoNormal">
Μένεις μισός</div>
<div class="MsoNormal">
Η αγωνία και πάλι μία,</div>
<br />
<div class="MsoNormal">
Πότε θα ξανακολλήσεις της ίδια αρρώστια<br /><br />Από χειρόγραφό μου, 31/1/14<br /><br />Πυξαράς Δημήτρης</div>
</div>
Πυξαράς Δημήτρηςhttp://www.blogger.com/profile/11491240999936000384noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5628973356339061667.post-40707950792014634762015-03-12T13:04:00.001-07:002015-03-12T13:04:00.966-07:00Της συμφοράς η θύμηση<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<a href="https://www.blogger.com/null" name="top" style="color: #999999; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px; text-decoration: underline;"></a><br />
<table border="0" cellpadding="0" cellspacing="0" class="all" style="border: 2px solid rgb(13, 114, 165); color: #b63508; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px; text-decoration: none; width: 100%px;"><tbody>
<tr><td bgcolor="#f3f7fe" width="100%"><table align="center" border="0" cellpadding="0" cellspacing="0" style="color: #b63508; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px; text-decoration: none; width: 100%px;"><tbody>
<tr valign="top"><td width="100%"><center>
<table style="color: #b63508; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px; text-decoration: none; width: 90%px;"><tbody>
<tr><td valign="top" width="100%"><center>
<table border="0" cellpadding="4" cellspacing="0" class="lyrics" style="color: #b63508; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px; text-decoration: none; width: 100%px;"><tbody>
<tr><td class="row3" style="background-color: #f3f7fe; color: #0d72a5; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px;" valign="top" width="90%">Λάθη, αμαρτίες μου πολλές,<br />Βαρέθηκα να πληρώνω τα του χθες<br />Παιχνίδια του μυαλού,<br />Πάρτα όλα όπως θες<br />Στην κόλαση, φως δεν έχει όσο και να θες<br />Απέλπιδη ελπίδα αλλαγής<br />Νέος τόπος φυγής<br />Παγίδα της ψυχής – λύτρωση της στιγμής<br />Φως,<br />στην κόλαση δεν έχει φως,<br />Όπου και να πας, στον βούρκο τριγυρνάς<br />Διαφορά καμιά,<br />Η λάσπη βγαίνει από μέσα σου βαθιά<br />Σε πνίγει, σε βρομίζει και σε βυθίζει<br />Κυνηγάς το όνειρο, δεν βγάζει πουθενά<br />Οι λωτοί δεν κάνουν πλέον δουλειά,<br />Σκιές του παρελθόντος βγαίνουν από μέσα σου συχνά<br />Σκατάνθρωπος, στον βούρκο τριγυρνάς<br />Ζεις για την μέρα της απαλλαγής<br />Για την τρυφερή αγκαλιά, το όμορφο χαμόγελο<br />Για την μέρα που και αυτά,<br />Θα τα βρομίσεις… </td></tr>
</tbody></table>
</center>
</td></tr>
</tbody></table>
</center>
</td></tr>
</tbody></table>
</td></tr>
</tbody></table>
</div>
Πυξαράς Δημήτρηςhttp://www.blogger.com/profile/11491240999936000384noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5628973356339061667.post-90283032252924822682015-02-13T15:47:00.002-08:002015-02-13T15:47:31.393-08:00Το ταξίδι <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Είναι τρομακτικό<br />
Πόσο θα ήθελα να χαϊδεύω τώρα τα μαλλιά σου<br />
Να γευτώ την γεύση των χειλιών σου<br />
ή έστω στο κύκνειο άσμα μου,<br />
Να μυρίσω το άρωμα σου<br />
Ένα ακόμα βράδυ μακριά σου<br />
Κάνοντας όνειρα για ταξίδια χωρίς προορισμό<br />
Παραισθήσεις που θα ήθελα να βιώσω<br />
Και οι σειρήνες, παράφωνες μπροστά στην σκέψη σου<br />
Δικός σου και ας μην σε έχω καν αγγίξει<br />
<div>
<br />Πυξαράς Δημήτρης</div>
</div>
Πυξαράς Δημήτρηςhttp://www.blogger.com/profile/11491240999936000384noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5628973356339061667.post-21505582810290154922015-01-28T09:28:00.000-08:002015-01-28T09:33:46.202-08:00Γενέθλια λήθη <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Κυριακή,<br />
28 Ιανουαρίου<br />
Αγονία<br />
Είναι κορίτσι<br />
Χαρά!<br />
Δες το, τι γλυκό, παχουλούτσικο<br />
Άντε τώρα να του βρεις όνομα...<br />
<br />
Μεγάλωσε<br />
Συναντηθήκαμε σε ένα σταθμό<br />
Είχαμε πάρει και οι 2 το τραίνο του χρόνου<br />
Διαφορετικό δρομολόγιο<br />
Τυχαία συνάντηση; Ίσως<br />
Ίσως όχι<br />
Όχι.<br />
<br />
Κοινό δρομολόγιο<br />
Μέρες και νύχτες το ταξίδι<br />
Ζέστη, βροχή και κρύο<br />
Αισθήματα, χαρά και λύπη<br />
<br />
Σε άλλον σταθμό, έπρεπε να κατέβουμε<br />
Για άλλο τρένο χρονικό<br />
Ούτε ένα γεια<br />
Και από τότε,<br />
Ούτε ένα γεια<br />
<br />
Πέρασαν χρόνια,<br />
Ούτε ένα γεια,<br />
Ένας εγωισμός<br />
Και κάθε τέτοια μέρα<br />
Μια γενέθλια λήθη,<br />
Να ξεχάσουμε το θαύμα της Κυριακής<br />
<br />
Πυξαράς Δημήτρης</div>
Πυξαράς Δημήτρηςhttp://www.blogger.com/profile/11491240999936000384noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5628973356339061667.post-55868598372287315542015-01-09T15:20:00.000-08:002015-01-09T15:20:08.368-08:00Αναζήτηση <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Ψάχνουμε απελπισμένα συντροφιά<br />
Κάποτε σε σκοτεινά σοκάκια και κακόφημα μπαρ<br />
Τώρα σε διαδίκτυα και γκλαμουράτα μαγαζιά<br />
Μια αναζήτηση για το κάτι, το ιδανικό<br />
Για το άλλο μισό<br />
Για αυτό το γαμημένο κάτι<br />
<br />
Μια νότα στην ζωή μας<br />
Κομμάτι από κονσέρτο<br />
Μικρή λεπτομέρεια<br />
Η έλλειψή της;<br />
Παραφωνία<br />
<br />
Επιβεβαίωση του εγώ<br />
Ατέρμονο παιχνίδι δίχως αποτέλεσμα<br />
Τζόγος, 5 προς 1<br />
Ξέρεις πως θα χάσεις<br />
Και αν χαθείς;<br />
<br />
Ψάχνουνε απελπισμένα συντροφιά<br />
Κάποτε σε σκοτεινά σοκάκια και κακόφημα μπαρ<br />
Τώρα σε διαδίκτυα και γκλαμουράτα μαγαζιά<br />
<br />Ψάχνουμε, Ψάχνουνε<br />
Αν βρούμε, θα βρουν...<br />Αν βρουν, ίσως να μην βρούμε</div>
Πυξαράς Δημήτρηςhttp://www.blogger.com/profile/11491240999936000384noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5628973356339061667.post-15430154439643257012014-12-29T13:34:00.002-08:002014-12-29T13:34:27.966-08:00Απωθημένο <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Ίσως όχι να με ερωτευτείς, ίσως να αρκούμουν στο να βλέπω το χαμόγελο σου<br />
Τα μάτια σου όταν ξυπνάς το πρωί, τα ατημέλητα μαλλιά σου<br />
θα τα τίναζα όλα για ένα σου ναι, όλα<br />
Ή μάλλον όλα για ένα σου ίσως, για ένα σου ας το δούμε..<br />
Για μια ευκαιρία.<br />
Και ξέρεις κάτι, ήμουν έτοιμος, είχα βρει εναλλακτικές!<br />
Παράνοια; Βλακεία; Έρωτας; Όλα μαζί;<br />
Δεν ξέρω τι σκατά! Ένα ξέρω, σε έβλεπα και έχανα τα λόγια μου!<br />
Περίμενα να περάσουν 24 ώρες για να σε δω ξανά, τυχαία.<br />
Γοητεία, ομορφιά, χημεία. Μονομερές ατύχημα!<br />
Της πουτάνας στο μυαλό μου,<br />
σαν δεκάχρονο που βλέπει τον πρώτο του έρωτα!<br />
Ίσως, θα, μπορεί, πραγματικά λυπάμαι όχι.<br />
Και ένα βλέμμα δυναμικό μα και τόσο μελαγχολικό.<br />
Ανεπάρκεια!<br />
Ένα χαμόγελο, αντίδραση αναμενόμενη<br />
Αμηχανία. Ελπίδα; Ίσως...<br />
Το μόνο σίγουρο; Ένα απωθημένο να καίει το μυαλό μου<br /><br />Πυξαράς Δημήτρης</div>
Πυξαράς Δημήτρηςhttp://www.blogger.com/profile/11491240999936000384noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5628973356339061667.post-39354841565148312492014-11-28T13:00:00.001-08:002014-11-28T13:00:34.114-08:00Ξεκάρφωμα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Ξέρεις κάτι ρε γαμώτο; Σε γουστάρω!<br />
Αλλά κάθε φορά που είσαι "δίπλα" μου, στον ίδιο χώρο μαζί μου,<br />
θέλω να σου πω τόσα!<br />
Πρέπει να σου πω τόσα! Και δεν μπορώ!<br />
Δεν έχω τον χώρο και τον αέρα!<br />
Ντρέπομαι ακόμα και να σε κοιτάξω για αυτή μου την αδυναμία.<br />
Και νιώθω να φεύγω κάθε μέρα και ποιο μακριά σου!<br />
Ποιο μακριά από την ευκαιρία να σε γνωρίσω.<br />
Η αλήθεια που δεν μπορώ να σου πω, σε μορφή ποιήματος.<br />
Έτσι για το ξεκάρφωμα!<br />
<br />
Πυξαράς Δημήτρης</div>
Πυξαράς Δημήτρηςhttp://www.blogger.com/profile/11491240999936000384noreply@blogger.com0